سوییچ ها به منظور مسیریابی ترافیک موجود در شبکه از سه روش سوییچینگ استفاده می کنند .
در این روش سوییچ در ابتدا کل بسته اطلاعاتی رو ذخیره میکنه ، سپس به خطایابی اون بسته میپردازه و در صورتی که خطایی در اون بسته پیدا بکنه سریعا اون بسته رو حذف میکنه ولی در صورتی که خطایی پیدا نکرد سوییچ آدرس کارت شبکه گیرنده بسته رو جستجو کرده و بعد از پیدا کردن آدرس کارت شبکه مقصد اون بسته رو به نود مقصد ارسال میکند .
این نوع سوییچ ها برای شبکه های محلی بسیار مناسب هستند چرا که بسته های اطلاعاتی خراب شده رو پاکسازی میکنن و به همین دلیل این سوییچ ها باعث کاهش بروز عمل تصادف یا Coliisions خواهند شد .این روش ساده ترین روش سوییچینگ است .پل ها یا هاب ها از این روش فقط استفاده میکنن در صورتی که سوییچ ها از هر سه روش بالا نیز استفاده میکنن .
-------------------------------------------------
برای دسترسی به مجموعه بهترین دوره های آموزش شبکه های کامپیوتری ( مبانی شبکه ، نتورک پلاس ، مانیتورینگ و ... ) مقدماتی تا پیشرفته با ارائه گواهینامه و فیلم رایگان همین الان کلیک کن
--------------------------------------------------
در این روش سوییچ زمانی که فریمی رو دریافت میکنه ، در ابتدا اون رو در حافظه RAM خود Buffer میکنه و در مرحله بعد آدرس های Source mac و Destination mac رو از هدر فریم خونده ولی قبل از ارسال اون به سمت مقصد ، کد CRC فریم رو از بخش Trailer اون چک میکنه در صورتی که عدد CRC صحیح بود ، سوییچ فریم رو به سمت مقصد ارسال میکنه و اگر خراب بود اون فریم رو به عنوان یک Corrupted Frame یا یک فریم خراب تشخیص میده و توسط سوییچ Drop میشه .
میتونم بگم که روش Store and forward روش خوبیه چرا که فریم ها بررسی میشن و در صورت خراب بودن توسط سوییچ سریعا Drop میشن و فریم به مقصد ارسال نمیشه و مشکل این روش سرعت پایینشه ؟؟ دلیل این سرعت پایین هم اینه که بررسی کد CRC از یک طرف و خواندن Source mac و Destination mac از طرف دیگر بار زیادی رو روی پردازنده تحمیل میکنه ...
این نوع از سوییچ ها سه یا چهار بایت اول یک بسته رو میخونند تا بالاخره آدرس مقصد رو پیدا کنن سپس بسته رو به اون بخش یا سگمنتی که ادرس مقصد بسته رو داره ارسال میکنن و بقیه قسمت های باقی مانده رو ار نظر خطایابی مورد بررسی قرار نمی دهند . این نوع سوییچ ها ، به محض دریافت بسته ، سریعا Mac Address بسته رو می خونن و اون 6 بایت آدرس MAC رو ذخیره میکنن و در حالتی که بقیه بسته ها در حال رسیدن به سوییچ هستن ، بسته ای که بررسی کرده رو به سمت نود مقصد ارسال میکنه .
در این نوع Switching فقط قسمت های اولیه فریم که شامل Preamble و آدرس MAC گیرنده می شود توسط دستگاه چک میشه و فریم سریعا به مقصد خودش هدایت میشه . خوبیه این روش نسبت به حالت Store and forward اینه که سرعت بالا تری داره و مشکل این روش یا بهتر بگم نقظه ضعف این روش احتمال فرستاده شدن فریم های بد به مقصد های مورد نظر هستش زیرا که CRC فریم مورد اندازه گیری واقع نمیشه .
خیلی از شرکت های تولید کننده میان یک سری امکانات رو بر روی دستگاه اضافه میکنن (یعنی چی ؟) به این صورت که دستگاه در کنار استفاده از روش Cut through ، اقدام به اندازه گیری CRC فریم هم میکنه و تعداد فریم های مشکل دار رو در حافظه خودش نگه میداره سپس اگر این فریم های بد از حدی پیشرفت کردن به صورت خودکار عمل switching به Store and forward تبدیل میشه که بهش Dynamic Switching نیز میگویند .
این نوع از سوئیچینگ هم مانند Cut through عمل میکنه با این تفاوت که در این روش قبل از اینکه بسته ارسال شود 64 بایت اول که شامل preamble , MAC هستش رو نگه میدارن این کار به این دلیل بیشتر خطاها و برخورد ها در طول اولین 64 بایت بسته اطلاعاتی اتفاق می افتد .با توجه به این موضوع که اندازه فریم های Ethernet حداقل 64 بایت است ، استفاده از Fragment Free روش بهتری برای عمل Switching هست .
هدف از این روش Fragmnet Free کاهش فریم هایی هست که کمتر از 64 بایت بوده که این نوع فریم ها runt نامیده میشوند و به قولی به این روش Runtless هم می گویند . در این روش نیز باز هم مانند Cut Through فریم های بد توسط دستگاه عبور داده می شوند که با فن Dynamic Switching میشه این مشکل رو تا حدی برطرف کرد .این نکته هم خالی از لطف نیست که بدونید این نوع عمل سوئیچینگ در افزایش عملکرد دستگاه به تنهایی موثر نیست و فاکتور های دیگری نیز مانند امکانات و performance دستگاه نیز باید مورد توجه قرار بگیره ... در دوره آموزش نتورک پلاس بصورت مفصل در خصوص انواع سویچینگ در شبکه صحبت می کنیم.