درود به همه دوستان خوب توسینسو احمدپور هستم و در سری مطالب که از امروز برای دوستان بر روی سایت توسینسو قرار خواهم داد، به معرفی و نیز آموزش دوره های MCSA و MCSE مایکروسافت می پردازم. امیدوارم با این آموزش ها بتوانم گامی هر چند کوچک، اما مفید در ارتقا سطح کیفی علوم کامپیوتر و به خصوص در زمینه شبکه برای کشور عزیزم ایران بردارم!
آموزش MCSA ویندوز کلاینت و ویندوز سرور اصلا بحث ساده و گذرایی نیست و شاید شما بتوانید کمی بصورت دست و پا شکسته با مقالات و کتاب این آموزش های را یاد بگیرید اما اگر می خواهید یک شبکه کار مایکروسافت حرفه ای شوید بایستی بصورت ویدیویی یا حضوری در دوره MCSA و دوره MCSE شرکت کنید ، پیشنهاد می کنم قبل از خواندن یا بعد از مطالعه این مطلب به دوره های آموزشی زیر نیز سری بزنید :
با مراجعه به دوره های آموزشی بالا ، دید شما نسبت به دوره MCSA و دوره MCSE مایکروسافت باز می شود و انتخاب درستی در روند آموزش خود خواهید داشت.
قبل از هر چیزی بد نیست توضیحاتی راجع به این دوره خدمت دوستان عرض کنم.
اولین و مهم ترین نکته معرفی این دوره ها هست که ابتدا با هم نیم نگاهی به آنها خواهیم داشت. از سال 2001 و با معرفی ویندوز XP، غول نرم افزاری دنیا شرکت مایکروسافت با توجه به فراگیر شدن سیستم عامل های خود تصمیم به اعطای مدارکی برای افراد خبره و مسلط به سیستم عامل هایش بر همین اساس نموده است.
این مدارک که با نام های MCSE و MCSA شناخته می شوند، به لحاظ ارزشی و اعتباری از درجه بسیار بالایی در اقصی نقاط دنیا برخوردار هستند، تا جایی که برخی از دانشگاه های معتبر جهانی داشتن این دو مدرک را برابر با مدرک کاردانی (Junior) دانشگاه های آمریکایی می دانند. یعنی فردی که بتواند در این آزمون ها شرکت و با موفقیت آنها را پشت سر گذاشته، در واقع به نوعی گویی مدارکی که برای وی صادر می شود، با مدارک آکادمیک دانشگاهی آمریکا تا درجه کاردانی (Junior) مهندسی شبکه قابل قیاس و برابر خواهد بود.
MCSA اختصار سر واژگان Microsoft Certified Solutions Associate می باشد، و به طور کلی فردی که دارای این مدرک باشد، توانایی مدیریت سیستم عامل های کلاینتی و نیز سروری مایکروسافت همچون ویندوز سرور 2012 و ویندوز 8 را داشته و می تواند آن ها را به نحو احسن عیب یابی و پشتیبانی نماید. این دوره با کد آزمون بین المللی MCSA 70-687 و MCSA 70-688 برای سیستم عامل کلاینتی ویندوز 8، و نیز کد MCSA 70-410 و 70-411 و 70-412 برای سرورهای مایکروسافت شناخته می شود، که دارای آزمون هایی با همین نام نیز می باشد.
MSCE اما اختصار سر واژگان Microsoft Certified Solution Expert می باشد، و به طور کلی به فردی اطلاق می گردد که توانایی طراحی و مدیریت شبکه های بسیار بزرگ سروری مایکروسافت را دارا باشد. این دوره با کد آزمون بین المللی MCSE 70-414 و MCSE 70-413 شناخته می شود.
پس در یک مقایسه اجمالی، فردی که دارای مدرک MCSA باشد، بر مباحث سیستم عامل های کلاینتی و سروری (ویندوز 8 و سرور 2012) تسلط داشته و فردی که دارای مدرک MCSE بوده، در مباحث طراحی و پیاده سازی شبکه های بزرگ مبتنی بر ویندوز دارای تخصص می باشد.
برای آن که افراد بتوانند همه این مدارک را کسب کنند بایستی در آزمون هایی که توسط شرکت Pearson VUE در خارج از ایران برگزار می گردد شرکت نموده و حد نصاب نمره (700 از 1000) را کسب نمایند. سوالات همگی به زبان انگلیسی بوده و از فردی که در این آزمون ها شرکت می کند انتظار می رود حداقل آشنایی نسبی را به انگلیسی داشته باشد. برای آشنایی با این نحوه شرکت در آزمون و توضیحات تکمیلی نیز می توانند به این لینک مراجعه نمایید:
اجازه بدید تا قبل از شروع نگاهی کوتاه به تاریخچه ویندوز 8 داشته باشیم.15 آگوست 2015، برابر با 25 مرداد ماه 1391 خورشیدی، تاریخی بود که مایکروسافت از سیستم عامل جدید خود با نام ویندوز 8 رسما رونمایی کرد. کار بر روی این سیستم عامل از چندین سال پیش تر در لابراتورهای مایکروسافت آغاز شده بود تا این که بالاخره در تاریخ مذکور پا به عرصه وجود نهاد.
طبق گفته های مایکروسافت این سیستم عامل در نوع خود یکی از بی نظیرترین و پایدارترین محصولات این شرکت، چه به لحاظ امنیتی و چه به لحاظ زیر ساختی به حساب می آید، تا جایی که مایکروسافت اذعان داشته که مراحل طراحی و کد نویسی آن را حتی قبل تر از ویندوز 7 شروع کرده بوده، که این خود نشان از سال ها تجربه درازمدت پشت آن دارد.
به طور کلی ویندوز 8 دارای چهار نسخه با قابلیت های متفاوت از هم و به منظور استفاده های گوناگون برای افراد می باشد، که کاربران بایستی بسته به نیاز خود اقدام به خرید و نصب نسخه مورد نیازشان کنند. این نسخه ها عبارتند از:
این که هر کدام از این نسخه ها برای چه افراد یا ارگان هایی مناسب بوده و اصولا دارای چه قابلیت هایی می باشند، به صورت جداگانه در زیر مورد بررسی و بحث قرار گرفته اند. در ضمن دوستان توجه داشته باشند که ممکن است در لیست زیر خیلی از نام ها یا فن آوری های ذکر شده برایتان تازگی داشته و یا ناملموس باشند، در نتیجه از این بابت اصلا جای نگرانی نیست، چرا که در فصل های بعدی به تفضیل آنها را معرفی و نحوه کارکرد آنها را فرا خواهیم گرفت.
این نسخه که از آن به عنوان Windows 8 (Core) یا ویندوز 8 معمولی نیز یاد می شود، نسخه پایه ای (Basic) این سیستم عامل نیز بوده، که قادر به ارائه امکانات ابتدایی و اساسی می باشد، اما از امکانات پیشرفته و حرفه ای پشتیبانی به عمل نمی آورد. Windows 8 معمولی، در دو توزیع 32 بیت و 64 بیت موجود بوده، که افراد بسته به نوع پردازنده کامپیوترشان بایستی نسخه مورد نیازشان را خریداری و نصب نمایند.
هم چنین Windows 8 معمولی برای استفاده های خانگی و نیز افراد مبتدی بسیار مناسب می باشد. در ضمن برای دیدن تمامی امکاناتی که توسط نسخه های گوناگون ویندوز 8 پشتیبانی می شوند، می توانید به وبسایت دانشنامه آزاد ویکیپدیا به نشانی: https://en.wikipedia.org/wiki/Windows_8_editions مراجعه فرمایید.از دیگر قابلیت های این نسخه می توان به موارد زیر اشاره نمود:
ویندوز 8 Pro را باید به نوعی برابر با Windows 7 Professional و Ultimate دانست، چرا که امکاناتی که این نسخه ارائه می کند، با نسخه های ذکر شده برابری می نماید، که در نوع خود برای کسانی که در زمینه های اقتصادی فعالیت می کنند بسیار مناسب می باشد.
برای مثال از جمله قابلیت هایی که این نسخه به افراد ارائه کرده قابلیت Remote Desktop و یا اتصال به شبکه های Domainی می باشد. از دیگر ویژگی های خوب این نسخه می توان به BitLocker که برای رمز نگاری حافظه های فلش و هارد دیسک های اکسترنال کاربرد دارد اشاره کرد.
به جز موارد یاد شده، این نسخه هم چنین دارای برنامه Hyper-V برای مجازی سازی سیستم عامل های موجود در دنیا، و نیز پشتیبانی از هارد دیسک های مجازی نیز هست. اما این نکته را نیز مد نظر داشته باشید که Hyper-V تنها بر روی پردازنده های 64 بیت قابلیت نصب شدن دارد. از دیگر قابلیت های این نسخه می توان به موارد زیر اشاره نمود:
ویندوز 8 Enterprise درست شبیه به Windows 8 Pro بوده، تنها با این تفاوت که بر روی آن نمی توان Windows Media Center را نصب کرد.
ویندوز RT یا Windows RunTime نام یکی دیگر از نسخه های ارائه شده ویندوز 8 می باشد که تنها بر روی تبلت ها و گوشی های هوشمند نصب شده، و آن را نمی توان بر روی کامپیوترهای PC و معمولی نصب کرد. ضمن این که این نسخه معمولا توسط شرکت های سازنده تبلت یا گوشی هوشمند از روز اول در کارخانه تولید کننده گوشی نصب می گردد و از این روی CD/DVD آن در بازار موجود نمی باشد
پس در نتیجه افراد قادر به تعویض ویندوزهای RT بر روی گوشی یا تبلت خود نخواهند بود. گفتنی ست که Windows RT دارای برنامه های خاص خود نیز هست، که این امر باعث شده تا برنامه های ویندوزی بر روی آن نصب نگردد و تنها برنامه های متناسب با آن بتوانند بر روی آن نصب و اجرا شوند. به عنوان نمونه اگر بخواهیم برنامه فتوشاپ را بر روی Windows RT نصب کنیم، بایستی به دنبال نسخه مخصوص فتوشاپ برای ویندوز RT بود.
برای این که بتوانبم ویندوز 8 را بر روی کامپیوتر خود نصب کنیم، بایستی پیش نیازهای آن را نیز رعایت کرده، که به شرح زیر می باشند:
همراه با ورود ویندوز 8 به دنیای فن آوری های روز، شاهد تغییرات بسیاری نیز در آن، با توجه به نسخه های پیشین سیستم عامل های مایکروسافت بوده ابم. اما شاید بتوان مهم ترین تغییر اساسی را در رابط کاربری آن دانست، چرا که از پایه و اساس متفاوت از دیگر سیستم عامل عامل های پیشین مایکروسافت طراحی شده است. در حالی که در فصل های آینده به تفضیل به بررسی و مرور این قابلیت ها خواهیم پرداخت، اما در زیر مهم ترین این تغییرات همراه با خلاصه ای از توضیحات آنها آمده اند که می توانید مروری بر روی آنها داشته باشید:
در قسمت های قبلی ما در مورد انواع نسخه های ویندوز 8 و ویژگی های هر کدام از آنها بحث کردیم. در این قسمت اما، مبحث اصلی ما حول محور چگونگی نصب ویندوز و انواع روش هایی که در این زمینه کاربرد دارند خواهد چرخید. پس با ما باشید.
فرض کنید ادمین شبکه ای بزرگ شده اید که در آن 500 کامپیوتر قدیمی با ویندوز XP وجود دارد، و بر اساس سیاست های کلی شرکت قرار است تمامی این سیستم ها به ویندوز 8 تغییر و ارتقا یابند. پس قطعا به سخت افزارهای پر قدرت تری نیازمند خواهیم بود تا چنین عملیاتی را انجام دهیم.
حال اگر شما بدون هیچ بررسی فنی دقیق بر روی سیستم های فعلی شرکت، درخواست خرید سخت افزار یا نرم افزار برای 500 عدد کامپیوتر نمایید و پس از ارتقا متوجه شوید که فلان نرم افزار یا سخت افزار با تمام آن 500 کامپیوتر جدید سازگاری ندارد چه خواهد شد؟ یک فاجعه بزرگ که ممکن است به اخراج شما بیانجامد. خوشبختانه مایکروسافت برای حل این مشکل تدابیر خاصی را در نظر گرفته است که از جمله مهم ترین آنها می توان به موارد زیر اشاره نمود:
Windows AIK (WAIK) نام مجموعه ابزارهایی ست که مایکروسافت به کاربران ارائه نموده تا پیش از ایجاد هر گونه تغییر بر روی کامپیوتر یا مجموعه ای از کامپیوترها، به بررسی وضعیت آنها از لحاظ سخت افزاری و نرم افزاری پرداخته و از اینکه آنها قابلیت نصب ویندوز 8 را دارند مطمئن می گردد.
بدین صورت که WAIK با بررسی وضعیت فعلی سخت افزارهای کامپیوتر و نیز سنجش قدرت آن، گزارشی را در این زمینه به ما ارائه خواهد داد و به ما خواهد گفت که آیا سخت افزارها و نرم افزارهای فعلی قابلیت ارتقا به ویندوز 8 را خواهند داشت یا خیر! آموزش کار کردن با این برنامه در جلسات بعدی به شما عزیزان داده خواهد شد. اما در اینجا تنها دانستن نام آن بسنده می کند.
بسیار مهم است که پیش از نصب ویندوز 8، اگر احیانا فایل و یا فایل هایی بر روی Desktop، My Documents یا درایو ویندوز فعلی (مثلا درایو C) داشته باشیم، ابتدا آنها را به درایوی دیگر منتقل کرده، چرا که اگر ویندوز 8 را بدون آپگرید کردن و به تازگی بخواهیم نصب کنیم، تمامی فایل هایی که در مسیرهای ذکر شده وجود داشته باشند، در حین عملیات نصب حذف و غیر قابل بازگشت خواهند شد.
شایان ذکر است که در اینجا منظور از اسناد مهم، بیشتر فایل های موجود در My Documents و Desktop بوده، و برنامه های فعلی ویندوز مورد توجه نمی باشد.از رایج ترین روش ها برای انتقال فایل می توان به هارد دیسک های اکسترنال، حافظه های فلش، و نیز CD و DVD اشاره کرد، که فرد با رایت آنها بر روی CD و DVD، و یا انتقال آنها به حافظه های جانبی از حذف شدن احتمالی آنها جلوگیری به عمل خواهد آورد.
از دیگر روش های موجود، بهره گرفتن از برنامه های جانبی همچون USMT و نیز Windows Easy Transfer موسوم به WET می باشد. این برنامه های نیز برای انتقال فایل های مهم به جایی دیگر به غیر از کامپیوتر فعلی کاربر داشته و مورد استفاده قرار می گیرند.
شایان ذکر است که در این قسمت، تمرکز ما بر روی WET بوده، و نحوه کار کردن با USMT در آینده به شما عزیزان آموزش داده خواهد. برای شروع به کار با WET ابتدا نیاز به تهیه کابل مخصوصی به نام Windows Easy Transfer Cable داریم. این کابل که نوع خاصی از کابل USB می باشد را می توانید در تصویر زیر ببینید:
پس از تهیه کابل فوق، دو سرکابل را به پورت های USB دو کامپیوتری که قصد انتقال اطلاعات بین آنها را داریم وصل می کنیم. سپس در ویندوزی که قصد داریم اطلاعات آن را به ویندوز جدید منتقل نماییم، با رفتن به منوی Start و سپس قسمت System Tools بر روی Windows Easy Transfer کلیک کرده تا برنامه مذکور باز شود. در اینجا فرض ما بر این است که قصد انتقال فایل از ویندوز 7 به ویندوز 8 را داریم: ابتدا منوی Start ویندوز 7 را باز کرده، و سپس عبارت Windows Easy Transfer را در آن تایپ کرده تا برنامه باز شود
پس از باز شدن برنامه بر روی کلید Next کلیک کرده تا به صفحه بعد برویم
در این قسمت از بین گزینه های پیش رو، گزینه اول، یعنی An Easy Transfer Cable را انتخاب می نماییم
در مرحله بعد گزینه This is my old PC را انتخاب و Next می کنیم
سپس در این مرحله ویندوز شروع به اسکن کامپیوتر قدیمی (ویندوز 7) کرده و هر آنچه را که قابلیت انتقال داشته باشد برای ما لیست خواهد نمود.
ما نیز مواردی را که WET برایمان لیست کرده را انتخاب و بر روی Next کلیک می نماییم
همان طور که در تصویر بالا نیز مشاهده می نمایید ویندوز پیشنهاد گرفتن پشتیبان از یوزرهای کامپیوتر فعلی و نیز پوشه های به اشتراک گذاشته شده را به ما داده، که ما نیز بدون ایجاد تغییری در آن، این موارد را پذیرفته و سپس بر روی Next کلیک می نماییم.
در صفحه بعد WET برای رمزنگاری فایل هایی که از آنها پشتیبان خواهد گرفت، از ما می خواهد تا پسوردی دلخواه و نیز مسیری برای ذخیره فایل پشتیبان وارد کنیم، که ما نیز پس از وارد کردن پسورد و دادن مسیر مورد نظر برای ذخیره فایل، در نهایت بر روی Save کلیک کرده تا فرایند پشتیبان گیری آغاز گردد.
حال که پشتیبان گیری با موفقیت به اتمام رسید، وقت آن رسیده تا ویندوز قدیمی یعنی 7 را حذف، و اقدام به نصب ویندوز 8 نماییم. مراحل نصب ویندوز 8 در قسمت آتی مورد بحث قرار خواهدگرفت.اینک پس از بوت شدن ویندوز 8 و شروع به کار آن، مجددا برنامه Windows Easy Transfer را باز کرده تا عملیات بازگردانی اطلاعات پشتیبان گرفته شده را با هم انجام دهیم:
پس از انتقال کلیه فایل ها با موفقیت، و نصب ویندوز 8 بر روی کامپیوتر قدیمی، اکنون بایستی فایل های پشتیبان گرفته شده را مجدد به آن کامپیوتر بازگردانیم. بدین منظور دوباره برنامه Windows Easy Transfer را باز کرده و با توجه به اینکه فایل های پشتیبان گرفته در کجا ذخیره شده اند اقدام به بازگردانی آنها می نماییم. در زیر می توانید مراحل را مشاهده نمایید:
در اینجا از ما پرسیده می شود که آیا فایل پشتیبان را بر روی هارد دیسک کامپیوتر یا هارد اکسترنال ذخیره کرده اید؟ و ما با زدن Yes با آن موافقت کرده و Next می کنیم.
آدرس محلی را که فایل پشتیبان گرفته شده را بر روی آن ذخیره کرده ایم داده، و بر روی Open کلیک می کنیم ، در قسمت بعد پسوردی را که در مراحل اولیه کار برای فایل بکاپ در نظر گرفته بودیم را وارد و Next می کنیم.
در پایان نیز بر روی دکمه Transfer کلیک کرده تا فرایند انتقال شروع گردد
پس از پایان یافتن مراحل بازگردانی نیز، اگر بخواهیم گزارش مربوطه و نیز جزییات کار را ببینیم بر روی See what was transferred کلیک و یا در غیر این صورت بر روی دکمه Close کلیک می کنیم.توجه داشته باشید که تمامی مراحل بالا برای پشتیبان گرفتن از یوزرهای موجود بر روی کامپیوتر فعلی، و نیز پوشه های به اشتراک گذاشته شده و نیز موارد مشابه به کار رفته بود.
دومین موردی که پیش از نصب ویندوز بایستی مورد توجه قرار داد، درایورهای کامپیوتر قدیمی می باشد، بدین معنی که ادمین بایستی پیش از ارتقا، از اینکه سخت افزارهای موجود قابلیت کار کردن بر روی ویندوز 8 را داشته اطمینان حاصل نماید، در نتیجه ادمین موظف است تا پیش از نصب ویندوز کامپیوترهای شرکت، هوشمندانه کلیه سخت افزارهای موجود کامیپوترها به همراه درایورهای آن را تست نماید، تا در صورت نیاز سخت افزارهای جدید تهیه کند
و اگر نیز نیازی به تهیه سخت افزار جدید نبود، به سخت افزارهای فعلی بسنده نماید. برنامه ای که مایکروسافت برای این کار در اختیارمان گذاشته ابزارکی با نام Signature Verifier می باشد. این ابزارک کلیه درایورهای مربوط به سخت افزرهای کامپیوتر را تک به تک بررسی و در صورت مورد داشتن آنها با ویندوز و عدم سازگاری، آن را به ما اعلام خواهد کرد. بدین منظور ابتدا کنسول CMD (Command Prompt) را باز کرده و با تایپ Sigverif.exe برنامه مربوطه برایمان باز خواهد شد.
ضمن این که بایستی توجه داشت که در صورت وجود هر گونه خلل یا ناسازگاری در درایورهای فعلی کامپیوتر، این ابزارک آن را به شما نمایش داده، که در این صورت بایستی نسبت به رفع ایراد درایور و یا جایگزین کردن سخت افزار مربوطه اقدام نماییم.
اکنون که کلیه موارد لازم برای نصب ویندوز 8 را با هم مورد بررسی قرار دادیم و از عدم وجود هرگونه عیب و ایراد احتمالی رد سیستم مطمئن شدیم، زمان آن فرا رسیده تا شروع به نصب ویندوز 8 نماییم. مراحل و هم چنین توضیحات مربوط به نصب ویندوز 8 در قسمت بعدی خدمت عزیزان ارائه خواهد شد.
در جلسات پیش به معرفی ویندوز 8 و نیز پیش نیازهای آن و موارد مربوطه پرداختیم. در این قسمت اما بحث اصلی ما حول محور چگونگی نصب ویندوز 8 و نیز نکاتی پیرامون آن خواهد بود. فرض ما در ابن قسمت برای شروع بر این خواهد بود که شما تمامی نکات ضروری پیش از نصب ویندوز 8 را که در جلسات پیش گفته شد رعایت کرده باشید، و اکنون قصد نصب ویندوز 8 را دارید. به طور کلی برای نصب ویندوز 8 بر روی کامپیوتر یا لب تاپ، می توان از یکی از سه روش زیر بهره برد و استفاده کرد:
ذکر این نکته در اینجا ضروری به نظر می رسد که در هر سه روش فوق، روند کلی کار به یک شکل خواهد بود، تنها در نحوه بوت شدن یا به اصطلاح ساده تر شروع به کار برای نصب است که این سه روش متفاوت از یکدیگر عمل می کنند. پس به فرض این که شما به وسیله یکی از سه روش فوق کامپیوترتان را برای نصب آماده کرده باشید
اکنون زمان آن فرا رسیده تا مراحل نصب را با یکدیگر مرحله به مرحله مرور نماییم.همان طور هم که در بالا اشاره شد اولین گام در نصب ویندوز 8، بوت کردن کامپیوتر به وسیله DVD ویندوز، یا روش های دیگری از قبیل کارت شبکه و حافظه های جانبی می باشد.
ولی چون در اینجا تمرکز ما تنها بر روی نصب از طریق DVD می باشد، در نتیجه پس از قرار دادن DVD ویندوز 8 بر روی کامپیوتر و روشن کردن سیستم، با زدن کلید Delete صفحه کلید (یا دیگر کلیدهای تعبیه شده برای این کار)، ابتدا وارد تنظیمات بایوس کامپیوتر شده و First Boot کامپیوتر را بر روی DVD قرار می دهیم. در نهایت تغییراتی را که در بایوس انجام داده ایم ذخیره کرده، و مجدد کامپیوتر را راه اندازی می نماییم تا DVD ویندوز شروع به لود شدن بنماید و عملیات نصب آغاز گردد.
همان گونه که در دو تصویر بالا نیز مشاهده می کنید، و با تغییر دادن گزینه های بوت کامپیوتر بر روی درایو DVD، اکنون عملیات بوت با موفقیت انجام پذیرفته و ویندوز در حال آماده سازی برای شروع نصب می باشد.پس از این که کامپیوتر با موفقیت بوت شد، صفحه آغازین نصب ویندوز برای ما ظاهر می گردد، و ما نیز با کلیک بر روی Install Now پروسه نصب را آغاز می نماییم.
در صفحه ای که پس از کلیک بر روی Install Now ظاهر خواهد شد، نسخه ویندوزی را که قصد نصب کردن آن را داریم انتخاب کرده و بر روی Next کلیک می کنیم. همان طور که در تصویر زیر نیز مشاهده می کنید، و به دلیل این که DVD که من قصد نصب از روی آن را دارم تنها دارای یک نسخه از ویندوز 8 می باشد، پس همین یک نسخه را انتخاب می کنم و بر روی Next کلیک می نمایم.
بایستی توجه داشت در صورتی که DVD شما دارای چندین نسخه مختلف از ویندوز 8 باشد می توانید بر حسب نیازهایتان یکی را انتخاب کرده و Next کنید. ضمنا می توانید با مراجعه به این پست از قابلیت ها و ویژگی های متفاوت هر یک از نسخه های ویندوز مطلع گردید.
با رویت صفحه بعدی، با زدن تیک گزینه I accept to license terms و سپس فشردن دکمه Next مراحل را ادامه خواهیم داد.
قسمت بعد و در صفحه ای که در بالا مشاهده می کنید، مربوط به انتخاب حالت نصب می باشد. بدین معنی که دو گزینه پیش روی ما خواهد بود: گزینه اول که با Upgrade مشخص شده، بیانگر این است که آیا قصد ارتقا ویندوز فعلی را دارید؟ اگر این گزینه را انتخاب نماییم تمامی برنامه ها و تنظیمات از ویندوز فعلی که بر روی روی کامپیوترمان نصب می باشد، بدون حذف شدن یا تغییری در آن ها به ویندوز 8 جدید که اکنون قصد نصب آن را داریم منتقل خواهد شد.
اما گزینه دوم یعنی Custom: Install Windows only (Advanced) بدین مفهوم می باشد که ویندوزی کاملا جدید و تازه برایمان نصب خواهد گردید. از آنجا که هدف ما نیز همین گزینه بوده و قصد ارتقا از ویندوزهای قدیمی تر مثل 7 یا ویستا را نداریم، پس با انتخاب این گزینه مراحل را ادامه می دهیم.
در مرحله بعد و در تصویر بالا، که آخرین مرحله از این قسمت نیز محسوب می شود، بایستی یکی از درایوهای هارد دیسک کامپیوتر را که قصد نصب کردن ویندوز بر روی آن را داریم انتخاب نموده و سپس بر روی Next کلیک کنیم. از آنجا که من تنها دارای یک درایو بر روی کامپیوترم می باشم، پس همان یک درایو را انتخاب کرده و بر روی Next کلیک می نمایم.
پس از انجام آنچه که گفته شد و با کلیک بر روی Next عملیات نصب آغاز خواهد گردید، و با توجه به قدرت سخت افزارهایی که بر روی کامپیوترمان داشته باشیم، ممکن است روند نصب بین 15 الی 30 دقیقه به طول بیانجامد. پس شکیبا باشید ...نکته: چنان چه بر روی کامپیوتر دارای هارد دیسکی با حجم بالا باشید، و با رسیدن به بخش انتخاب پارتیشن برای نصب، با کلیک بر روی New اقدام به ساخت چند درایو جدید کرده و تنها بر روی یکی از درایوهای جدید ساخته شده ویندوز را نصب نمایید.
عملیات نصب آغاز می گردد ...
پس از گذشت مدت زمان طی شده، و اتمام فرایند نصب، اولین اقدامی که ویندوز انجام خواهد داد آماده سازی کامپیوتر برای شروع می باشد. در این مرحله ممکن است کامپیوترمان به طور خودکار یک با چندبار ریستارت گردد. ما نیز کمی صبر می کنیم تا این مرحله هم مانند مراحل پیش با موفقیت به اتمام برسد.
پس از پایان نصب با موفقیت، اولین صفحه ای که برایمان به نمایش در خواهد آمد صفحه ای ست که در بالا مشاهده می کنید. در واقع از این صفحه به بعد ویندوز از ما می خواهد تا اطلاعات شخصی مان از قبیل نام، اسم دلخواه کامپیوتر، و احیانا رمز عبوری را وارد نموده تا پروسه نصب کامل گردد.
از این روی ما نیز با توجه به اطلاعات مان همین کار را انجام خواهیم داد.البته بایستی توجه داشت که می توان با انتخاب Use Express Settings که در شکل بالا نیز می بینید، از تکمیل این اطلاعات زمان بر اجتناب کرده و در نهایت تنها یک یوزر برای کامپیوترمان تعریف کنیم. ولی شما اگر دوست داشته باشید می توانید با انتخاب Customize اقدام به شخصی سازی اطلاعات مربوطه نمایید.
قسمت بعد انتخاب گزینه Local Account برای ساخت یک اکانت بر روی کامپیوتر می باشد. این گزینه را انتخاب کرده و سپس با دادن یک نام دلخواه که معمولا نام خود فرد یا نام شرکت می باشد، در نهایت با زدن دکمه Finish مراحل نصب ویندوز به پابان خواهد رسید. تبریک می گویم!
اکنون شما موفق به نصب ویندوز 8 بر روی کامپیوترتان شده اید. امیدوارم آموزشی که در این قسمت خدمتتان ارائه شد، گویا و شفاف بوده باشد. در صورت هر گونه پرسش یا ابهامی در این درس خوشحال خواهم شد آن را شنیده و در رفع اشکالات کمک نمایم.
در جلسات پیش به بررسی پیش نیازهای لازم برای ویندوز 8 و نیز چگونگی نصب آن پرداختیم. در این قسمت اما قصد آموزش مبحث تازه ای به نام VHD File ها را خواهیم داشت. ولی پیش از شروع اجازه دهید تا کمی بیشتر به معرفی این قابلیت جدید مایکروسافتی بپردازیم.
VHD اختصار سر واژگان Virtual Hard Disk می باشد، و آن گونه که از نام آن پیداست، اشاره به هارد دیسک های مجازی دارد، هارد دیسکی که با استفاده از آن قادر خواهید بود تا همانند یک هارد دیسک واقعی و فیزیکی تمامی کارها از قبیل کپی یا حدف فایل، فرمت کردن، نصب ویندوز و موارد این چنینی را بر روی آن انجام دهید.
این قابلیت جدید در سال 2009 و با معرفی ویندوز 7 وارد عرصه تکنولوژی های نوپا گردید. با این همه اما ممکن است این سوال برای شما پیش آمده باشد که واقعا دلیل استفاده از هارد دیسک مجازی چیست و چه کاربردهای می تواند داشته باشد؟ و این که مایکروسافت به چه علت این قابلیت را در سیستم عامل های خود گنجانده است؟ اگر مشتاق به دانستن موارد این چنینی باشید پس در ادامه نیز ما را همراهی نمایید.
فرض کنید برنامه ای دارید که قبلا در ویندوز 7 به خوبی کار می کرده است، اما اکنون و با نصب ویندوز 8 متوجه می شوید که برنامه اجرا نمی شود و یا پس از باز کردن آن با مدام با خطاهای متعددی روبرو می گردید و کلافه می شوید، سپس تصمیم می گیرید که ویندوز 8 را حذف و دوباره همان ویندوز 7 قدیمی را نصب کنید
اما به ناگاه پی می برید که بر روی هارد دیسکی که هم اکنون ویندوز 8 نصب شده است اطلاعات بسیار مهمی دارید و امکان گرفتن هیچ گونه نسخه پشتیبان هم برایتان در حال حاضر مقدور نیست. دیگر واقعا کلافه کلافه می شوید. پس در چنین شرایط بحرانی چاره کار چه می تواند باشد؟ درست حدس زدید، استفاده از هارد دیسک مجازی برای نصب یک ویندوز 7 بر روی آن، و نیز داشتن ویندوز 8 فعلی تان!
اگر بخواهیم به طور خیلی ساده به تشریح VHD بپردازیم، بایستی گفت که VHD نوع خاصی از فایل می باشد که با ایجاد و ساخت آن، ویندوز آن را به عنوان یک هارد دیسک جدید شناسایی کرده و افراد قادر خواهند بود تا تمامی کارهایی را که بر روی هارد دیسک های واقعی انجام می دهند با آن نیز انجام دهند
کارهایی از قبیل کپی یا حذف اطلاعات هارد دیسک، پارتیشن بندی، انتقال اطلاعات بر روی آن، و یا حتی نصب ویندوز و موارد مشابه دیگر. تنها با این تفاوت که دیگر خبری از وجود هارد دیسک واقعی و فیزیکی نخواهد بود و تمامی فرایندها به صورت مجازی صورت می پذیرد.
یعنی ما به کمک خود ویندوز و یا از طریق DVD نصب آن، ابتدا فایلی با پسوند vhd ساخته و ایجاد می کنیم، و آن گاه ویندوز آن فایل را به عنوان هارد دیسکی مجازی برایمان نمایش خواهد داد، که در نهایت نیز هر آن چه را که می توان با یک هارد دیسک فیزیکی واقعی انجام داد، با هارد دیسک مجازی مان نیز می توانیم انجام دهیم.
اما شاید بتوان گفت اصلی ترین دلیل ایجاد و ساخت هارد دیسک مجازی، نصب سیستم عامل بر روی آن می باشد. پس افراد هارد دیسک مجازی را ایجاد می کنند تا بتوانند بر روی آن ویندوز نصب کنند. اجازه دهید این مثال را کمی بسط داده و روشن تر نماییم: یک هارد دیسک مجازی VHD را در نظر بگیرید که بر روی آن ویندوزی با تمامی برنامه های کاربردی از قبیل Microsoft Office, Photoshop و غیره را نصب کرده اید و برای روز مبادا کنار گذاشته اید.
حال اگر به هر دلیلی ویندوز فعلی تان دچار عیب و ایراد یا آسیبی گردد و دیگر همانند سابق برنامه ها بر روی آن اجرا نشود و یا به هنگام کار کردن با آن مدام با خطا مواجه گردید کافی ست تا به سراغ ویندوز نصب شده بر روی VHD رفته و بدون هیچ نگرانی با خیال راحت به کارتان ادامه دهید، و یا این که سناریویی را در نظر بگیرید که می خواهید پیش از نصب برنامه ای بر روی ویندوز اصلی تان، ابتدا آن را در محیط آزمایشی تست کنید.
در نتیجه ویندوزی را بر روی هارد دیسک مجازی یا همان VHD نصب می کنیم و سپس برنامه را بر روی آن تست می نماییم و پس از اطمینان حاصل کردن از سالم بودن برنامه و صحیح کار کردن آن، اقدام به نصب برنامه مورد نظر بر روی ویندوز واقعی و اصلی مان می کنیم. اگر تا به اینجای امر و توضیحات اولیه را به خوبی درک کرده باشید، پس در ادامه نیز با ما همراه شوید تا ببینیم که چگونه می توان هارد دیسکی مجازی ایجاد و سپس بر روی آن ویندوز نصب کنیم.
برای ساخت فایل VHD می توان به دو طریق عمل کرد:
ما ابتدا به آموزش نحوه ایجاد آن از طریق ویندوز 8 می پردازیم. برای این که از طریق خود ویندوز فایل VHD و هارد دیسک مجازی ایجاد کنیم، می بایست مراحل زیر را گام به گام انجام دهید:
• سپس، از منوی Action بر روی گزینه Create VHD کلیک کرده تا فایل VHD خود را ایجاد نماییم.
• در صفحه ای که در بالا نیز می بینید، پس از کلیک بر روی Create VHD برایمان باز خواهد شد، با دادن یک مسیر دلخواه و نام فایل، و نیز میزان حجمی که برای فایل VHD مد نظرمان می باشد، در نهایت بر روی OK کلیک می کنیم تا فایل VHD ایجاد گردد. به عنوان نمونه فایلی که من ایجاد کرده ام MyVHD.vhd نام دارد. دیگر گزینه های موجود در این صفحه را نیز با مقدارهای پیش فرض پذیرفته و تغییری نمی دهیم.
• اکنون که فایل VHD برایمان ایجاد شد، اگر مجددا به Disk Management مراجعه نمایید، مشاهده خواهید کرد که هارد دیسک جدیدی به لیست هارد دیسک های پیشین اضافه گردیده است. ما نیز برای این که بتوانیم از این هارد دیسک جدید که همان هارد دیسک مجازی مان می باشد استفاده نماییم با راست کلیک بر روی آن و سپس انتخاب گزینه Initialize ، دیسک را اصطلاحا آماده بهره برداری می نماییم. (تصویر زیر)
• حال که دیسک با موفقیت آماده سازی شده است، بایستی آن را فرمت کنیم تا از این پس بتوان بر روی آن اطلاعات نوشت یا حذف کرد، و یا حتی ویندوز نصب بنماییم. بدین منظور از لیست دیسک های موجود بر روی دیسکی که هم اکنون و طی مراحل بالا ایجاد کردیم راست کلیک کرده و گزینه New Simple Volume را انتخاب می نماییم.
• پس از انجام مراحل بالا، بقیه مراحل را مانند تصاویر زیر به ترتیب انجام دهید تا مراحل فرمت کردن دیسک مجازی با موفقیت انجام پذیرد
هم اکنون مراحل ساخت هارد دیسک مجازی ما در اینجا به پایان رسیده است و موفق شدیم تا آن را فرمت نیز نماییم. حال اگر به Computer بروید، مشاهده خواهید کرد که درایوی جدید به لیست درایوهای فعلی مان اضافه شده است. (تصویر زیر)
درایوی که در بالا می بینید همان درایو VHDست که قصد نصب ویندوز بر روی را آن داریم. از آنجا که مراحل تا بدین قسمت با موفقیت به پیش رفته است، در نتیجه DVD ویندوز را بر روی DVD-ROM کامپیوتر قرار می دهیم و کامپیوتر را ریستارت کرده تا شروع به نصب ویندوز بر روی فایل VHD کنیم. در نتیجه بعد از ریستارت شدن کامپیوتر و بوت کردن آن، مراحل را گام به گام و طبق شکل زیر جلو می رویم:
پس از این که DVD ویندوز کاملا بوت شده و صفحه خوش آمد گویی برای نصب ظاهر گردید، ما نیز با فشردن کلیدهای Shift و F10 وارد محیط CMD می شویم تا هارد دیسک مجازی را برای فرایند نصب معرفی نماییم، چرا که به صورت پیش فرض هارد دیسک مجازی در لیست هارد دیسک های واقعی برای نصب نبوده و ظاهر نخواهد شد (تصویر زیر).
با باز شدن صفحه CMD، ابتدا فرمان diskpart را تایپ و سپس با زدن کلید Enter وارد محیط diskpart می شویم
سپس با اجرای دستور زیر ابتدا هارد دیسک فیزیکی مان را انتخاب، و آن گاه هارد دیسک مجازی را که پیش تر در ویندوز ساخته ایم را برای ادامه کار انتخاب می نماییم و کلید Enter را فشار می دهیم. دستور انتخاب فایل هارد دیسک مجازی در زیر آمده است:
select vdisk file= D:\My VHD.vhd
همان طور هم که در تصویر بالا مشاهده می نمایید فایل VHD که قبلا در ویندوز ساخته بودیم با موفقیت انتخاب گردید.قسمت بعد متصل کردن هارد دیسک مجازی و نمایش داده شدن آن در لیست هارد دیسک های موجود خواهد بود. بدین منظور از فرمان attach vdisk کمک می گیریم.
تا به اینجای کار توانسته ایم هم هارد دیسک مجازی که قبلا ساخته ایم را برای نصب لود کنیم، و هم آن را به لیست هارد دیسک های موجود اضافه نماییم. گام بعدی ساخت یک پارتیشن از نوع Primary برای نصب ویندوز بر روی آن می باشد. بدین منظور با استفاده از فرمان create partition primary پارتیشن مربوطه را بر روی هارد دیسک مجازی ایجاد می کنیم (تصویر زیر)
حال که پارتیشن Primary خود را نیز ایجاد نمودیم، بایستی آن را برای نصب ویندوز هم فرمت نماییم. بدین منظور با استفاده از فرمان format fs=ntfs آن را با فایل سیستم NTFS که برای نصب ویندوز 8 ضروری می باشد فرمت می کنیم:
تقریبا تا اینجای کار، مراحل اصلی پایان پذیرفته است. پس با بستن صفحه CMD، مراحل نصب را به صورت عادی و با زدن دکمه Next ادامه می دهیم تا به قسمت انتخاب درایوها برای نصب ویندوز برسیم. ضمن این که اگر هنوز با فرایند نصب ویندوز 8 به خوبی آشنا نیستید می توانید به این لینک مراجعه نمایید. اکنون همان گونه که در تصویر زیر نیز مشاهده می کنید، یک هارد دیسک جدید به لیست هارد دیسک های فیزیکی موجود بر روی کامپیوتر اضافه گردیده که همان هارد دیسک مجازی VHD می باشد.
از این مرحله به بعد، دیگر تمامی پروسه نصب ویندوز کاملا عادی و مشابه عملیات نصب بر روی هارد دیسک های واقعی خواهد بود.ما فرض را بر این خواهیم گرفت که از این مرحله به بعد و پروسه نصب را خودتان انجام خواهید داد تا در نهایت ویندوز با موفقیت بر روی دیسک مجازی VHD نصب شود.
پس از اینکه عملیات نصب با موفقیت به پایان رسید و کامپیوتر ریستارت شد، هنگام نمایش منوی بوت مشاهده خواهید کرد که به غیر از ویندوز اصلی که بر روی هارد دیسک فیزیکی نصب شده است، یک ویندوز دیگر با نام Windows 8.1 VHD هم مشاهده می گردد، که در واقع همان ویندوزی ست که بر روی هارد دیسک مجازی مان نصب کردیم، و با انتخاب آن می توان وارد آن شد و همانند ویندوزهای معمولی با آن مشغول به کار شد، تنها با این تفاوت که از روی هارد دیسک مجازی در حال اجراست.
در ادامه آموزش های مدارک بین المللی مایکروسافت، امروز قصد پرداختن به مبحث دیسک و پارتیشن رو داریم.
در تعریف کلی، وقتی صحبت از دیسک می کنیم منظورمان همان هارد دیسک فیزیکی و قابل لمس می باشد. همان قطعه ای که اطلاعات کامپیوتر از قبیل عکس، موزیک و غیره در درون آن جای می گیرند، و بدون وجود آن هیچ داده و اطلاعاتی اصلا وجود نخواهد داشت.
امروزه هارد دیسک ها در دو نوع اکسترنال (External) و اینترنال (Internal) در بازار موجود می باشند، و افراد بسته به نیازشان و نیز میزان حجمی که بدان احتیاج دارند می توانند اقدام به خرید و تهیه آن نمایند.ضمنا هارد دیسک اینترنال اشاره به هارد دیسک هایی دارند که در درون کیس کامپیوتر قرار می گیرند، و هارد دیسک اکسترنال اشاره به هارد دیسک هایی داشته که معمولا از طریق یک کابل USB به کامپیوتر متصل می گردند. در زیر می توانید تصویر هر دو نوع اینترنال و اکسترنال آن را مشاهده کنید.
هارد دیسک اینترنال
هارد دیسک اکسترنال
وقتی صحبت از پارتیشن می کنیم منظورمان میزان فضایی ست که از یک هارد دیسک گرفته می شود تا بتوان در درون آن اطلاعات ذخیره کرد و جای داد. اجازه دهید تا این موضوع را با ذکر دو مثال از دنیای واقعی روشن تر و ملموس تر نمایم:
اگر تا بدین جا به خوبی مفهوم دیسک و پارتیشن را درک کرده باشید، حال به سراغ مبحث بعدی یعنی انواع پارتیشن ها می رویم. پارتیشن هایی که در ویندوز وجود دارند دو نوع می باشند:
این نوع از پارتیشن تنها مخصوص نصب سیستم عامل می باشد، بدین معنا که اگر قصد داشته باشیم تا ویندوز نصب کنیم، حتما بایستی آن را بر روی پارتیشنی از نوع Primary نصب بنماییم. گرچه می توان بر روی این پارتیشن ها اطلاعات هم ذخیره کرد، اما عمده استفاده آن نصب سیستم عامل می باشد.
ضمن این که بایستی به یاد داشت که بر روی هر کامپیوتر بیشتر از چهار پارتیشن از نوع Primary نمی توان ایجاد کرد، و این بدین معنی ست که بر روی هر هارد دیسک تا بیشتر از چهار سیستم عامل به صورت همزمان نمی توان نصب نمود. اگرچه ویندوز تنها قادر به ساخت سه پارتیشن Primary بوده، و برای ساخت چهارمین پارتیشن بایستی از برنامه های جانبی کمک گرفت.
به عنوان نمونه هارد دیسکی را در نظر بگیرید که بر روی آن چهار پارتیشن Primary ساخته ایم و بر روی این چهار پارتیشن ویندوزهای ویستا، 7، 8، و 10 را نصب کرده ایم. در این مثال اگر بخواهیم مثلا ویندوز سرور نیز نصب کنیم به دلیل پر شدن محدودیت چهار پارتیشن Primary بر روی یک هارد دیسک، ویندوز سرور قادر به نصب نبوده و با خطا مواجه خواهیم شد
مگر این که یکی از چهار پارتیشنی که هم اکنون بر روی آن ها ویندوزهای ویستا، 7، 8، یا 10 نصب کرده ایم را فرمت نماییم، تا آن گاه بتوان ویندوز سرور را به عنوان جایگزین آن نصب کرد.در ضمن ذکر این نکته در اینجا ضروری به نظر می رسد که در درون هر پارتیشن Primary می توان تنها یک درایو ایجاد کرد. درایوی را که در Primary Partition به وجود می آوریم یک Logical Drive خوانده می شود، که نام آن نیز می تواند یکی از 26 حروف انگلیسی باشد.
پارتیشن های Extended نوع دیگر پارتیشن می باشد که بر روی آن قابلیت نصب سیستم عامل وجود ندارد. و از آن تنها در جهت ذخیره اطلاعات معمولی همچون عکس، موزیک و موارد این چنینی استفاده می گردد. پس اگر قصد ذخیره اطلاعات عادی را بر روی یک هارد دیسک داشته باشیم بهتر است تا از این نوع پارتیشن استفاده نماییم.
در ضمن ذکر این نکته در اینجا ضروری به نظر می رسد که در درون هر پارتیشن از نوع Extended می توان تا 26 درایو داشت و ایجاد نمود. درایوهایی را که در Extended Partition به وجود می آوریم Logical Drive خوانده می شوند، و نام هر کدام از آن ها نیز می تواند یکی از 26 حروف انگلیسی باشند.برای درک بهتر پارتیشن های Primary و Extended به تصویر زیر نگاه کنید:
مبحث امروز دوره، Magic Packet در سیستم عامل های مایکروسافتی می باشد.Magic Packet در لغت به معنای بسته جادویی، و در ویندوز 8 نام قابلیتی ست که به افراد اجازه می دهد تا از طریق شبکه و یا اینترنت، بدون دسترسی داشتن به یک کامپیوتر آن را از راه دور روشن کنند، تا در صورت نیاز کارهایی را که می توان بر روی کامپیوتری از فواصل دور انجام داد به واسطه این قابلیت مایکروسافتی نیز انجام داد. اجازه دهید تا با ذکر مثال این قابلیت جالب را بیشتر توصیف نمایم:
تصور کنید ادمین شبکه یک سازمان بزرگ شده اید که شعبه مرکزی آن در یک ساختمان 20 طبقه قرار دارد، دفتر کار شما در طبقه اول می باشد و سرورهای سازمان در طبقه بیستم قرار گرفته اند. تمامی برنامه ها و چاپگرها و همه آن چه که مورد نیاز کارکنان می باشد مستقیم یا غیر مستقیم به سرورها مرتبط می باشند
مثلا بر روی سرور شماره یک برنامه ای حسابداری قرار داشته که تمامی کارمندان برای کار کردن با این برنامه نیاز دارند تا ابتدا به سرور مربوط به آن در طبقه بیستم وصل شده و سپس برنامه را از روی آن سرور باز کرده و با آن شروع به کار نمایند. پس در صورتی که سرور مربوطه به هر دلیلی یا از مدار خارج شود و یا از کار بیفتد دیگر هیچ کس قادر به کار کردن با برنامه حسابداری نخواهد بود.
و یا فرض کنید تمامی چاپگرهای فعلی شرکت وابسته به یکی دیگر از سرورها می باشند، در نتیجه بروز هر گونه ایرادی در آن سرور، ممکن است تمامی فعالیت های چاپی کارکنان را مختل نماید، و الی آخر. تا بدین جای داستان را در ذهن داشته باشید تا به سراغ بخش بعدی برویم.
حول و حوش ساعت 9 صبح به ناگاه و به دلایل نامعلوم برق سازمان یا کل شهر قطع می شود و تمامی کامپیوترهای کارمندان خاموش می گردند، ولی خوشبختانه چون در اتاق سرور دارای دستگاه های UPS یا همان نگه دارنده برق می باشیم، پس در نتیجه سرورها علیرغم قطعی برق هنوز هم قادر به ادامه فعالیت تا چندین ساعت خواهند بود، ساعت ها به سرعت سپری شده و خبری از اتصال مجدد برق نیست، تا این که بالاخره ذخیره برق دستگاه های UPS اتاق سرور نیز به اتمام رسیده و حتی سرورها هم خاموش می شوند.
درست چند دقیقه پس از این که سرورها خاموش می گردند مجددا برق شهری وصل شده و تمامی کارکنان خوشحال از این که قادر به ادامه کار خواهند بود کامپیوترهایشان را روشن می کنند تا به فعالیت ادامه دهند. اما این بار مشکل بزرگ تری نیز داریم، و آن مشکل خاموش بودن سرورهای شرکت می باشد، که کلیه برنامه های تحت سروری و نیز اینترنت سازمان را تحت شعاع قرار داده و قطع می باشد. قاعدتا اولین چیزی که به عنوان ادمین به ذهن شما خطور خواهد کرد رفتن به طبقه بیستم برای روشن کردن سرورهاست.
اما مشکل این بار بزرگ تر نیز می شود. مسئول مربوطه که بایستی از وی کلید اتاق سرور را بگیرید به مدت یک هفته در مرخصی کامل به سر می برد. وای خدای من! دیگر بدتر از این نمی شود. یعنی تمام کارهای شرکت تا یک هفته آینده بایستی به حالت تعلیق در آمده و تعطیل شوند. پس چاره کار چیست؟ حال که هیچ دسترسی به اتاق سرور نداریم و تمامی سرورها نیز خاموش شده اند باید چه کرد؟
نگران نباشید، مایکروسافت برای حل مشکل شما از قبل راهکاری را در نظر گرفته است. Magic Packet! همان گونه که در ابتدا نیز گفته شده با استفاده از Magic Packet افراد قادر خواهند بود تا از فواصل دور و نزدیک، کامپیوترها یا سرورها و حتی یا لب تاپ شخصی شان را روشن نمایند، مشروط بر این که کارت شبکه ای که بر روی سیستم آنهاست قابلیت پشتیبانی از Magic Packet را داشته باشد، که خوشبختانه حدود 98 درصد کارت شبکه های فعلی موجود در بازار از این قابلیت پشتیبانی می کنند.
پس با این تفاسیر مشکل قابل حل خواهد بود، یعنی حتی در صورت بسته بودن در اتاق سرور نیز، ادمین قادر خواهد بود تا آنها را از راه دور تنها با یک کلیک ماوس روشن نماید. اما پیش از هر چیز ابتدا می بایست این قابلیت جذاب را بر روی کامپیوتر یا سروری که قصد روشن کردنش از راه دور را داریم فعال کنیم.
بدین منظور مراحل زیر را انجام دهید: ابتدا به Control Panel و سپس بر روی آیکون Network and Internet کلیک و در نهایت به Network Connections می رویم. آن گاه بر روی کارت شبکه ای که قصد دارید Magic Packet بر روی آن فعال شود (که البته آن کارت شبکه بایستی به شبکه یا اینترنت نیز وصل باشد) راست کلیک و Properties را انتخاب نمایید. در صفحه ای که برایتان باز خواهد شد دکمه Configure را بزنید (تصویر زیر)
سپس به سر برگ Advanced رفته و با انتخاب گزینه Wake on Magic Packet، آن را فعال و به حالت Enable در بیاورید.
به همین راحتی. تمام! و از این پس کامپیوتر سرور توانایی روشن شدن از راه دور و بدون دسترسی فیزیکی را پیدا خواهد کرد! اکنون که این ویژگی بسیار کارآمد بر روی سرور یا کامپیوترتان فعال شده است و توانایی روشن شدن از راه دور بر روی آن فراهم گردیده، لازم است تا با استفاده از برنامه هایی که کارشان فرستادن بسته های Magic Packet در شبکه می باشد، آن کامپیوتر خاص و یا گروهی از کامپیوترها را با Magic Packet روشن کنیم.
از جمله معروف ترین این برنامه ها که توانایی فرستادن Magic Packet را دارند، برنامه ای به نام Wake on LAN (WOL) می باشد. می توانید این برنامه از این |لینک ::http:/wol.aquilatech.com|دانلود و سپس نصب نمایید. پس از این که برنامه را با موفقیت بر روی کامپیوترتان نصب کردید، می توانید در زیر نحوه کار کردن با آن را به صورت گام به گام دنبال نمایید:
همان گونه که در تصویر بالا نیز مشاهده می نمایید، IP هایی که من قصد جستجوی کلاینت های آن را دارم در محدوده 192.168.0.1 تا 192.168.0.10 قرار گرفته اند. پس از زدن دکمه Begin Search برنامه شروع به اسکن شبکه می کند.در پایان عملیات جستجو که به سرعت انجام خواهد پذیرفت، کامپیوتری با نام ISAAC-PC پیدا می گردد که در حال حاضر نیز تنها کامپیوتر روشن در شبکه فعلی من است، در نتیجه آن با انتخاب آن و زدن دکمه OK این پنجره را می بندیم تا به لیست کامپیوترها اضافه گردد (تصویر زیر)
اکنون برای این Magic Packet را تست نماییم، کامپیوتر یافت شده را به فرض این که از قبل برق قطع شده است، به صورت دستی خاموش می کنیم. پس از خاموش کردن کامپیوتر آیکون آن نیز در برنامه به رنگ خاکستری در خواهد آمد (تصویر زیر)
حال که کامپیوتر خاموش می باشد، این بار تنها کافی ست تا با راست کلیک کردن بر روی آیکون آن، گزینه Wake Up را انتخاب نمایید تا کامپیوتر از راه دور روشن شود و کار خود را مجددا آغاز نماید. تمام! اکنون که توانستیم بدون دسترسی داشتن به اتاق سرور، همه سرورها را روشن کنیم، وقت آن است تا به کارکنان اعلام نماییم تا مجددا کار خود را از سر بگیرند.
آیا تاکنون برایتان اتفاق افتاده که به مکانی عمومی بروید و قصد استفاده از کامپیوترهای آنجا را داشته باشید، ولی به دلیل وجود پسورد بر روی ویندوزهای آن قادر به استفاده از آنها نبوده نباشید؟ یا این که شده که بخواهید کامپیوترتان را طوری در اختیار دیگران قرار دهید که هیچ فردی نتواند به درایوها یا اطلاعات شخصی تان دسترسی داشته باشد و فقط در حد کار کردن با آن بتواند از کامپیوترتان استفاده نماید؟ اگر شما نیز از جمله افرادی هستید که تمایل به دانستن این موضوعات دارید، پیشنهاد می کنم این آموزش را مطالعه کنید.
حتما شما نیز تا به حال این موضوع فکر کرده اید که چه خوب می شد اگر ویندوز قابلیت نصب شدن بر روی فلش و هارد دیسک های اکسترنال را نیز داشت تا بتوان آن را همیشه همراه خود حمل کرد. مبحث امروز راجع به یکی دیگر از ویژگی های جذاب ارائه شده در ویندوز 8 به نام قابلیت Windows To Go می باشد که به اختصار از آن به عنوان WTG نیز یاد می شود.
به طور خیلی خلاصه این قابلیت به افراد اجازه خواهد داد تا ویندوز 8 را به صورت نصب شده و کاملا آماده بر روی فلش USB یا هارد دیسک اکسترنال داشته باشند و هر زمان که نیاز شد تنها با وصل کردن آن به هر کامپیوتری، آن را بوت کرده و مورد استفاده قرار دهند. آیا این فوق العاده نیست! ولی پیش از آن که به نحوه راه اندازی و کار با WTG بپردازیم، اجازه دهید تا پیش نیازهای آن را نیز مرور کنیم. برای استفاده از WTG افراد بایستی موارد زیر را رعایت کنند:
قاعدتا اولین کاری که پس از رعایت موارد گفته شده بایستی انجام داد، متصل کردن فلش یا هارد اکسترنال به کامپیوتر می باشد. در نتیجه ابتدا فلش یا هارد دیسک اکسترنال خود را به کامپیوتر وصل کنید تا شناسایی و در لیست درایوهای کامپیوتر نمایش داده شود.
مورد بعدی نیز قرار دادن DVD ویندوز 8 بر روی DVD ROM و یا کپی فایل ISO آن بر روی یکی از درایوهایتان می باشد.پس از انجام این دو مورد و نیز رعایت پیش نیازها، مرحله بعد ساخت فلش یا هارد دیسک بوتیبل (Bootable) می باشد.
بدین منظور ابتدا به Control Panel رفته و سپس با کلیک بر روی آیکون Windows To Go آن را باز می کنیم. پس از باز شدن WTG و در صفحه آغازین، هارد دیسک یا فلشی که به کامپیوتر وصل کرده ایم برای ما نمایش داده خواهد شد. ما نیز با انتخاب آن و زدن دکمه Next به مرحله بعد می رویم
در قسمت بعد، برنامه از ما می خواهد تا آدرس فایل ISO یا درایوی که DVD ویندوز 8 بر روی قرار گرفته را معرفی نماییم. پس با زدن دکمه Add search location آدرس DVD-ROM فعلی که ویندوز 8 روی آن می باشد و یا فایل ISO که بر روی هارد دیسک قرار گرفته را به برنامه WTG داده تا ویندوز به طور خودکار موارد لازم را برایمان انجام دهد.
در سناریوی من و آن گونه که در تصویر زیر نیز مشاهده می کنید، با دادن آدرس درایو D کامپیوترم، یعنی همان درایوی که DVD ویندوز 8 روی آن می باشد، آن را انتخاب و سپس بر روی دکمه Next کلیک می کنم.
در قسمت بعد و در تصویر زیر، ویندوز از من می خواهد تا در صورت تمایل کلمه عبور یا پسوردی را برای WTG وارد نمایم. در صورتی که در این قسمت پسوردی تعیین کنیم، افراد بایستی هنگام بوت شدن هارد دیسک یا فلش، پسوردی را که در اینجا تعیین می نماییم وارد کنند.
کاربرد این گزینه به خصوص می تواند زمانی باشد که به هر دلیل دوست نداشته باشیم و یا نخواهیم که دیگران از ویندوز موجود بر روی فلش یا هارد دیسک اکسترنال مان استفاده کنند، و یا مثلا در مواقعی که بر روی ویندوز همراهمان (WTG) دارای اطلاعات محرمانه ای باشیم و اگر احیانا فلش به سرقت برود نمی خواهیم تا کسی قادر به استفاده از فلش و اطلاعات درون آن باشد. در مثال زیر من اما از وارد کردن پسورد صرف نظر می نمایم و با زدن دکمه Skip مراحل را ادامه خواهم داد، ولی چنان چه شما مایل باشید می توانید پسوردی را نیز در نظر بگیرید.
در صفحه پایانی از این قسمت، ویندوز پیش از آن که شروع به ساخت فلش بوتیبل کند پیغامی مبنی بر این که تمامی اطلاعات موجود بر روی فلش را حذف خواهد کرد به ما می دهد، و از آنجا که در این آموزش و بر روی فلش من هیچ گونه اطلاعات مهم یا قابل توجهی وجود ندارد، پس با زدن دکمه Create این مرحله را نیز پذیرفته تا عملیات ساخت WTG آغاز گردد. دوستان حتما پیش از شروع عملیات از این که اطلاعات مهمی بر روی فلش یا هارد دیسک تان وجود ندارد مطمئن گردید.
هم اکنون و در تصویر بالا مشاهده می کنید که WTG در حال ساخت فلش بوتیبل می باشد.پس از این که ساخت فلش بوتیبل با موفقیت پایان پذیرفت، ویندوز از ما می پرسد که آیا تمایل دارید که هم اکنون گزینه های بوت کامپیوتر را خودکار بر روی فلش یا هارد دیسکی که هم اکنون WTG بر روی آن ایجاد شده تغییر دهیم
و یا این که بعدا به صورت دستی خودتان آن را از طریق بایوس عوض می کنید؟ از آنجا که من زیاد تمایلی به تغییر آن توسط خود ویندوز نداشته و خودم بعدا آن را دستی به وسیله بایوس عوض خواهم داد، پس در نتیجه با انتخاب No و زدن دکمه Save and close پنجره را می بندم تا در همین جا به فرایند ساخت فلش بوتیبل پایان دهم. ولی چنان چه شما دوست داشته باشید می توانید گزینه دیگر را برای این منظور انتخاب کنید.
پس از انجام مراحل بالا و آن چه که گفته شد، اکنون اگر کامپیوترتان را ریستارت و First Boot Device خود را بر روی هارد دیسک اکسترنال فعلی و یا فلشی که هم اکنون بر روی آن WTG را پیاده سازی نمودید بگذارید، مشاهده خواهید کرد که ویندوز WTG کاملا عادی و همانند ویندوز فعلی تان بوت می شود و قادر به کار کردن با آن خواهید بود. گرچه در پایان این قسمت ذکر چند مورد مهم را در استفاده WTG نیز ضروری می دانم:
نکته 1: اگر از سرعت اینترنت بسیار بالایی برخوردار باشید (که بعید می دونم فعلا تو ایران کسی داشته باشه)، حتی می توانید WTG را بر روی اکانت One Drive خود پیاده سازی، و به جای حمل کردن فلش با خود، هر کجا که از خطوط اینترنتی پرسرعت برخوردار باشید، WTG را بر روی اکانت One Drive خود نصب و Boot نمایید.
نکته 2: هنگام ساخت یا حتی استفاده از WTG هیچ گاه فلش و هارد دیسک اکسترنال تان را به USB Hubها وصل نکنید، چرا که به کّرات و دفعات متعدد حین کار با خطا مواجه خواهید شد. پس همیشه فلش یا هارد دیسک اکسترنال تان را به درگاه های اصلی USB در پشت کیس کامپیوتر وصل نمایید.
و در پایان نیز توجه داشته باشید که اگر فلشی که بر روی آن WTG می باشد را به هر کامپیوتری برای اولین بار وصل کنید ممکن است کمی زمان ببرد تا ویندوز WTG لود و بارگذاری شود، ولی در دفعات بعد دیگر این کندی لود و بارگذاری وجود نخواهد داشت. دلیل آن هم این امر می باشد که در بوت شدن WTG برای اولین بار بر روی هر کامپیوتری، بایستی تا ابتدا WTG درایورهای مختص همان کامپیوتر را نصب کند.
در ادامه آموزش های MCSE امروز به یکی از قدرتمندترین قابلیت های موجود در سیستم عامل های مایکروسافت یعنی Group Policy می پردازیم و با مفاهیم کلی آن و نیز برخی از تنظیمات آن آشنا خواهیم شد. در ابتدا ممکن است افرادی که از قبل با Group Policy و نحوه کارکرد آن آشنا بوده باشند
این مقاله به نظرشان ابتدایی به نظر برسد، اما بی شک درک صحیح از Group Policy قطعا تا آخر این دوره و حتی در دوره های بعد ویندوز سرور نیز به کار خواهد آمد. پس پیشنهاد می کنم همه کسانی که مشتاق به مباحث دوره آموزشی ویندوز 8 هستند آن را مطالعه فرمایند. ولی پیش از هر چیز اجازه دهید تا تاریخچه ای کوتاه از Group Policy را خدمت دوستان عرض نمایم.
Group Policy نام کنسولی در ویندوز می باشد که از ویندوز سرور 2000 به بعد بر روی تمامی سیستم عامل های مایکروسافت گنجانده شده و به واسطه آن افراد یا مدیران قادر خواهند بود تا تنظیمات ریز و درشتی را بر روی ویندوز انجام دهند، تنظیماتی که به وسیله هیچ یک از ابزارها یا برنامه های موجود شاید قابل انجام نباشد. اگرچه تا به امروز و پس از معرفی Group Policy تغییرات کمی در نسخه های آن به وجود آمده، اما به طور کلی پایه و اساس و نحوه کارکرد آن ثابت می باشد.
در واقع به واسطه Group Policy ست که ادمین یا افراد قادر خواهند بود تا بر اساس سیاست ها یا صلاح دیدشان مجموعه ای از تنظیمات را بر روی کامپیوتر اعمال نمایند، که به عنوان نمونه می توان به بستن پورت های USB کامپیوتر یا مسدود کردن اجرای برنامه های خاص و یا حتی مسدود کردن یک سری سایت های خاص اینترنتی و صدها و هزاران موارد این چنینی دیگر اشاره کرد. پس افراد از طریق Group Policy یا به اختصار GP قادر خواهند بود تا یک سری تنظیمات امنیتی و کاربردی را بر روی کامپیوترشان انجام دهند.
نکته ی دیگری که بایستی مد نظر داشت این است که بر روی هر کامپیوتر محدودیت 999 تنظیم وجود دارد، بدین معنا که با استفاده از GP تا 999 تنظیم مختلف و گوناگون را می توان بر روی هر کامپیوتر انجام و اعمال کرد. هم چنین لازم به ذکر است که آشنایی و شناخت تک تک این تنظیمات مبحثی ست بسیار گسترده که در حوصله و نیز مجال این مقاله نمی گنجد، ولی سعی بنده بر این خواهد بود تا شما را با برخی از مهم ترین های آن ها و نیز کلیات آشنا نمایم. اما پیش از شروع اجازه دهید تا نحوه چگونگی دسترسی به Group Policy را یاد بگیریم:
برای ورود به کنسول Group Policy، معمولا از دو طریق می توان عمل کرد:
پس از این که کنسول مربوطه برایمان باز شد، آن گونه که در شکل زیر نیز می توانید مشاهده کنید، خواهیم دید که دو قسمت اصلی با نام های Computer Configuration و User Configuration به همراه زیر مجوعه های آن در کنسول وجود دارند، که کاربرد هر یک از آن ها بر اساس سیاست های کلی شرکت و این که تنظیمات بر روی تنها یک کاربر خاص یا کل کامپیوتر اعمال گردد می تواند متفاوت باشد.
ضمن این که بایستی این نکته را نیز مد نظر داشت که تنظیماتی که در زیر گروه Computer Configuration اعمال می شوند، بر تنظیماتی که در زیر گروه User Configuration وجود دارند اولویت و حق تقدیم خواهند داشت. بدین معنا که مثلا اگر تصویر پشت زمینه کامپیوتر را از طریق Computer Configuration به زمینه دریا تغییر دهیم
و همزمان نیز تصویر پشت زمینه کامپیوتر دیگری را از طریق User Configuration به جنگل تغییر دهیم، صرف نظر از این که چند یوزر بر روی کامپیوتر وجود داشته باشد، اما پشت زمینه همه آنها به دریا تغییر خواهد کرد، چرا که اولویت همیشه با تنظیمات اعمال شده بر روی Computer Configuration خواهد بود.
حال که با برخی از مفاهیم کلی آشنا شده اید، اجازه دهید تا به بررسی قسمت های مختلف Group Policy و این که هر کدام چه کاربردی دارند بپردازیم.همان گونه که در تصویر قبل و بالا مشاهده کردید، Group Policy دارای دو بخش اصلی با نام هایUser Configuration و Computer Configuration می باشد، که هر یک از این دو بخش نیز به نوبه خود دارای سه زیرمجموعه دیگر با نام های Software Settings، Windows Settings، و Administrative Templates می باشند، که در زیر به معرفی آن ها و این که کاربرد هر کدام چیست می پردازیم.
اولین قسمت از دو زیر شاخه اصلی Group Policy، مربوط به Software Settings می باشد. این قسمت و هر آن چه که در آن قرار گرفته به تنظیمات نرم افزارها و نصب آن ها بر روی کامپیوتر مرتبط می شود. یعنی به واسطه این قسمت است که افراد قادر خواهند بود تا به عنوان نمونه در یک نرم افزار تغییرات خاصی را بر اساس شرکت سازنده آن یا دیگر موارد این چنینی اعمال نمایند.
اگرچه به صورت پیش فرض بر روی کامپیوترهایی که عضو شبکه دامین نیستند هیچ تنظیمی در این قسمت مشاهده نخواهد شد، اما هنگامی که کامپیوتر عضو دامین باشد تنظیمات گوناگونی مشاهده می شود. پس در نتیجه به دلیل عضو نبودن کامپیوتر قاعدتا چیزی را در این قسمت نخواهید، اما همین که کامپیوتر عضو دامین شد گزینه هایی مشاهده می گردد که در دوره های بعدی و ویندوز سرور به تشریح آن خواهیم پرداخت.
این بخش مربوط به تنظیمات امنیتی ویندوز، چاپگرها، و نیز اجرای اسکریپت های خاص هنگام خاموش یا روشن شدن کامپیوتر می باشد. به عنوان نمونه از طریق گزینه های موجود در این بخش می باشد که افراد قادر خواهند بود تا اسکریپت های خاصی از قبیل VBScript, JScript, Perl, MS DOS batch files را برای اجرا شدن هنگام ورود به ویندوز و یا قبل از خاموش شدن آن اجرا کنند.
مثلا ممکن است بخواهید تا اسکریپتی هنگام خاموش شدن کامپیوتر اجرا شود و با اجرای آن تمامی فایل های موجود در یک درایو یا پوشه حذف گردند، یا این که اسکریپتی بنویسیم که هنگام ورود به ویندوز برنامه یا فایل خاصی باز شود و نمونه های این چنینی دیگر. گفتنی ست که اگر چند اسکریپت را در این قسمت برای اجرا قرار دهیم، اولویت اجرای آن ها به ترتیب از اولین به آخرین خواهد بود.
از دیگر مواردی که در Windows Settings می توان داشت، اعمال سیاست های خاص امنیتی بر روی کامپیوتر می باشد. به عنوان نمونه می توان به اعمال محدودیت های خاص پسورد در ویندوز اشاره کرد، بدین صورت که مثلا ادمین کاربران را ملزم به وارد کردن پسوردهای خاصی کند، که اگر کاربری قصد تغییر رمز خود را داشته باشد، بایستی حتما طول رمزی که انتخاب می کند بین 4 تا 6 کاراکتر باشد و اگر طول آن از 4 کمتر و از 6 بیشتر بود با خطا مواجه شود. یا در یک مثال دیگر به واسطه این قسمت افراد می توانند اجرای برنامه خاصی را بر روی کامپیوتر مسدود کنند و الی آخر.
هر آن چه که در این بخش قرار دارد مربوط به تنظیمات مرتبط با کارهای مدیریتی بخش های گوناگون سیستم عامل هم چون شبکه و اینترنت (از قبیل DNS) یا سخت افزارهای کامپیوتر می باشد. به جز موارد این چنینی، تنظیماتی که در این قسمت می توان انجام داد، موارد مرتبط با شخصی سازی سیستم عامل نیز می باشد.
هم به واسطه این بخش است که افراد می توانند دسکتاپ، نوار استارت، کنترل پانل و ... را شخصی سازی کنند. گفتنی ست که مواردی که در این بخش قرار دارند شامل 450 تنظیم گوناگون بر روی ویندوز می شود.حال که با مفاهیم کلی Group Policy و نیز بخش های مختلف آن آشنا شدید، اجازه دهید تا با ذکر چند نمونه و مثال آن را بهتر نیز یاد بگیریم.
خب، قطعا بایستی این کار به وسیله Group Policy انجام پذیرد. پس گام به گام مراحل را پیش می رویم:
همچنین می دانیم که حافظه های USB ربطی هم به تنظیمات شخصی ویندوز ندارند، در نتیجه زیر مجموعه Windows Settings را نیز از زیر چشم خواهیم گذراند.پس تنها یک زیر مجموعه دیگر به نام Administrative Template برایمان باقی می ماند و آن گونه که از معنای نام آن نیز بر می آید مربوط به الگوهای مدیریتی یا همان بخشی ست که برای ایجاد محدودیت بر روی حافظه USB بایستی به دنبال آن گشت.
در نتیجه با کلیک بر روی این قسمت، آن را Expand یا اصطلاحا گزینه های موجود در این زیر شاخه ظاهر خواهند شد. پس از باز شدن زیر مجموعه های این قسمت به گزینه های مختلفی بر می خوریم، که تک تک آن ها را برای شما تشریح خواهم کرد تا در نتیجه ببینیم فرایند ایجاد محدودیت بر روی حافظه USB بایستی در کدام یک از این زیر مجموعه ها انجام پذیرد:
در زیر مجموعه های این بخش چندین مورد وجود داشته، که گویا هر کدام متعلق به تنظیم خاصی از حافظه USB می باشند. قاعدتا ما بایستی به دنبال Deny یا Block که به معنای مسدودسازی می باشد و یا موارد این چنینی باشیم. یکی از این گزینه ها آن طور که از معنای ظاهری آن نیز بر میاید All Removable Storage Device: Deny نام دارد، درست همان چیزی ست که مد نظر ما بوده و به دنبال آن هستیم. پس با دابل کلیلک آن را باز می نماییم.
در صفحه ای که باز خواهد شد با انتخاب گزینه Enable تنظیم مربوطه برای ما فعال و قابل اجرا خواهد شد. یعنی پس از انتخاب Enable، افراد اگرچه قادر خواهند بود تا فلش یا هارد دیسک را به کامپیوتر وصل کنند، اما ویندوز آن ها را مسدود کرده و به کاربر نمایش نخواهد داد. (تصویر زیر)
حال که تنظیم مورد نظرمان را یافته ایم و نیز Enable و فعال کرده ایم بایستی آن را اعمال نیز نماییم. بدین منظور از دستور gpupdate کمک خواهیم گرفت. پس با باز کردن کنسول CMD یا PowerShell و تایپ دستور gpupdate و زدن کلید Enter تنظیمات به صورت آنی برایمان اعمال خواهند شد. گرچه در مواقعی که به هر دلیلی تنظیمات اعمال نگردند می توان با دستور gpupdate فاصله اسلش force آنها را وادار به اعمال شدن نمود. ضمنا توجه داشته باشید که اگر نخواهیم از دو فرمان gpupdate و gpupdate فاصله اسلش force استفاده کنیم و عجله ای هم برای اعمال شدن فوری نداشته باشیم، ویندوز به طور خودکار پس از سپری شدن مدت زمان 90 الی 120 دقیقه آن را برایمان اعمال خواهد کرد.
حال اگر هارد دیسک یا فلش جدید را به کامپیوتر وصل کنیم خواهیم دید که هیچ اتفاقی نیفتاده و فلش شناخته نمی شود تا بتوان از آن استفاده کرد.
فرای آن چه گفته شد، اگر در یافتن تنظیمی خاص مشکل داشته و یا قادر به پیدا کردن آن نیستید، می توانید با زدن کلیدهای Ctrl+F و با انتخاب گزینه Find تنظیم مورد نظر را بیابید و یا نیز با جستجو در سایت های اینترنتی تنظیمات مورد نظرتان را پیدا کنید، مثلا در گوگل سرچ کنید prevent time changing via group policy که به معنای جلوگیری از تغییر دادن ساعت/زمان کامپیوتر به واسطه Group Policy می باشد. در زیر نیز به وبسایتی که می توانید از طریق آن راهنمای تغییرات کامپیوتر با استفاده از Group Policy را بیابید اشاره شده است:
حال که با کلیات کار کردن با Group Policy آشنا شده اید، بهتر است تا چند تنظیم دلخواه خودتان را نیز به واسطه آن انجام دهید و نتیجه آن را ببینید. می توانید بدین منظور از لینک بالا نیز کمک بگیرید.
در آموزش امروز به معرفی یکی دیگر از قابلیت های جدید و در عین حال بسیار جالب ویندوز 8 خواهیم پرداخت. چیزی که امروز قصد زیر ذره بین بردن آن را داریم Windows App می باشد. ولی ابتدا اجازه دهید کمی به معرفی آن بپردازیم:
حتما شما هم مانند اکثریت انسان های قرن بیست و یکم، در طی سال های اخیر شاهد پیشرفت های چشم گیر تکنولوژی و به خصوص در زمینه دستگاه های همراه بوده اید. دستگاه هایی هم چون گوشی های هوشمند، تبلت ها، یا ساعت های تاچ و غیره، که از جمله فن آوری هایی بوده اند
در طی حداقل یک دهه اخیر توانسته اند بی هیچ شک و شبهه ای صدر نشین فن آوری های مدرن باشند. به طوری که این روزها کمتر کسی را می توان دید که از این وسایل ارتباطی بی بهره باشد، و گویی این دستگاه ها به یکی از عناصر جدا ناپذیر زندگی همه ما انسان ها تبدیل شده اند.
اما ممکن است با وجود این همه پیشرفت های خیره کننده هنوز هم کمبود و خلائی را بتوان در بین همه این دستگاه ها حس کرد. خلائی که شاید شما نیز با آن روبرو بوده باشید. به عنوان نمونه آیا تا به حال به این موضوع فکر کرده اید که چه خوب می شد اگر این فن آوری ها همگی دارای یک استاندارد واحد در برنامه هایشان نیز بودند، و لازم نبود تا برای هر کدام برنامه یا اپلیکیشن خاصی وجود داشته باشد!
مثلا همان برنامه ای که از آن در ویندوز استفاده می نماییم بر روی گوشی یا تبلت نیز موجود باشد. یا این که برنامه هایی را که در ویندوز استفاده می کنیم بر روی گوشی های همراه نیز اجرا شوند! یا به بیان ساده تر برنامه فتوشاپ را تصور کنید که هم بر روی گوشی و هم بر روی کامپیوتر قابل اجرا باشد.
اجازه دهید برای روشن تر شدن این بحث، آن را با مثالی دیگر بسط دهیم: اگر تاکنون از گوشی اپل یا اندروید استفاده کرده باشید، حتما با سرویس Google Play یا App Store آن ها نیز آشنا هستید. سرویسی که قابلیت های بی شماری دارد و
یکی از امکانات بی نظیر آنها قابلیت داشتن برنامه های مختلف بر روی هر تعداد گوشی که به طور شخصی متعلق به شماست می باشد. فرض کنید مثلا بر روی گوشی اندروید قبلی تان برنامه WhatsApp را نصب داشته اید و از آن استفاده می کرده اید، و قابلیت Sync برنامه ها نیز بر روی آن گوشی فعال بوده است.
اکنون به هر دلیل تلفن همراه تان را تعویض و یک مدل جدیدتر خریداری می کنید، و از آنجا که این گوشی نیز مانند گوشی قبلی تان دارای قابلیت Sync می باشد، تنها کافی ست تا با رفتن به بخش تنظیمات آن و فعال کردن گزینه Sync به سرعت هر آن چه که بر روی گوشی قبلی تان از جمله برنامه WhatsApp بوده است را به گوشی جدید انتقال دهید.
یعنی تمام برنامه های گوشی قبلی با فعال کردن این قابلیت بر روی اینترنت ذخیره شده اند و شما جدای از این که گوشی قبلی و فعلی تان چه مدلی باشد، قادر خواهید بود تا به همه برنامه های مورد علاقه تان دسترسی داشته باشید. اگر تا بدین جای مطلب گویا و شفاف بوده، آن را ادامه می دهیم.
حال بیایید مثال بالا را به ویندوز 8 تعمیم دهیم. یعنی فرض کنید که بر روی کامپیوتر خانگی مان ویندوز 8 و App فتوشاپ را نصب کرده ایم، و قابلیت مرتبط به Windows App را هم فعال نموده ایم. اکنون قصد مسافرت به کشوری دیگر را دارید، و در عین حال نیز خواهان آن هستیم که طی مسافرت و بر روی تبلت یا لب تاپ مان که هر دو دارای سیستم عامل ویندوز 8 می باشند، به همان برنامه های شخصی کامپیوتر خانگی مان دسترسی داشته باشیم.
پس کافی ست تا از قبل یک اکانت مایکروسافتی ساخته باشید و تنظیمات مربوط به آن را نیز در ویندوز 8 انجام دهید تا برنامه ها با گوشی مایکروسافت مان اصلاحا Sync گردند. یعنی مادامی که یک خط پر سرعت اینترنتی داشته باشید، فارق از این که از کامپیوتر استفاده کنید یا تبلت، و دارای گوشی هوشمند هستید و یا حتی لب تاپ، اما قادر خواهید بود تا به یک برنامه خاص بر روی همه دستگاه هایتان دسترسی داشته باشید.
شاید بتوان بزرگترین مزیت Windows App را صرفه جویی در هزینه ها دانست. App مخصوص فتوشاپ را به قیمت 500 دلار خریداری کنید و از آن هم بر روی لب تاپ، هم کامپیوتر، و هم موبایل استفاده کنید. پس در این صورت دیگر نیازی نیست تا برای هر پلتفرم نسخه مخصوص برنامه را خریداری و هزینه اضافی کنید. یک قابلیت ویژه که نوعی استاندارد سازی را در بین همه دستگاه های مایکروسافتی موجود پدید آورده است.
به مانند برنامه های ویندوزی که با پسوند Exe شناخته می شوند، برنامه های Windows App نیز پسوند منحصر به فرد خود را دارند که با Appx شناخته می شود. ضمن این که این نکته را نیز به خاطر داشته باشید که این قابلیت تا پیش از ویندوز 8 در هیچ یک از سیستم عامل های پیشین مایکروسافت وجود نداشته و از این روی قابلیت جدیدی محسوب می گردد، که شاید این غول نرم افزاری دنیا با ارائه آن وارد مرحله جدیدی از فن آوری ها شده است.
نحوه کارکرد Windows App هم بدین صورت می باشد که ابتدا اکانت و حساب کاربری Live یا Hotmail مان را مثلا به کامپیوتر یا تلفن همراه مایکروسافتی معرفی و اضافه کرده و سپس App مورد نظرمان را بر روی آن ها نصب می کنیم، آن گاه کافی ست تا در دستگاه های بعدی تنها همان اکانت را معرفی نمایید تا Appها به سرعت بر روی آن Sync شده و قابل استفاده گردند. Appها و برنامه هایی که بر روی فضای اینترنت نصب گردیده اند و فضای کامپیوترتان را نیز اشغال نخواهد کرد.اگر کلیات توضیحات تا بدین جا شفاف و در بر گیرنده اصل موضوع بوده باشد. اکنون اجازه دهید تا به سراغ آموزش و نیز نحوه کار با Windows Appها برویم.
در این قسمت قصد داریم تا گام به گام کار با Windows App را یاد بگیریم. ابتدا برنامه ای را از App Store مایکروسافت دانلود می کنیم و سپس آن را بر روی کامپیوتر نصب خواهیم نمود، سپس با تبلت یا لب تاپی دیگر که دارای ویندوز 8 می باشد، با حساب کاربری Hotmail لاگین کرده و خواهیم دید که برنامه بر روی آنها نیز Sync و به سرعت قابل استفاده می گردد.
برای شروع کار ابتدا یک ایمیل یا حساب کاربری در Hotmail ایجاد کنید. نحوه ساخت حساب کاربری در Hotmail را به احتمال زیاد بیشتر شما می دانید. در صورتی که نحوه ساخت آن را نیز نمی دانید، کافی ست تا با جستجو در اینترنت آن را فرا گیرید. در اینجا اما فرض ما بر این است که شما از قبل یک حساب کاربری Hotmail دارید، و اکنون تنها می خواهیم تا به وسیله آن Windows App را راه اندازی نماییم. مراحل را گام به گام در زیر با هم پیش خواهیم برد.
1. ابتدا به زدن دکمه ویندوز صفحه کلید و رفتن به منوی استارت عبارت user را تایپ تا آیکون Add, delete, and manage other user accounts برایمان ظاهر گردد.
2.سپس در پنجره ای که برایمان باز خواهد شد، بر روی علامت + و Add an account کلیک می نماییم
3. در کادر مربوطه، آدرس ایمیل مایکروسافت مان (Hotmail) را وارد می کنیم و سپس با زدن دکمه Next کمی صبر کرده تا مراحل ادامه پیدا کند
در نهایت پس از گذشت مدت زمان اندکی و بررسی حساب کاربری و پسورد آن توسط مایکروسافت، بر روی دکمه Finish کلیک می نماییم (تصویر زیر)
گفتنی ست که پس از پایان یافتن معرفی اکانت مان به ویندوز، برای این که از این موضوع مطمئن شویم کافی ست تا با رفتن مجدد به منوی استارت و تایپ عبارت user بر روی آیکون Add, delete, and manage other user accounts کلیک کرده و ببینیم که آیا اکانت مایکروسافت اضافه شده است یا خیر! و آن گونه که در تصویر زیر نیز مشخص است، اکانت مایکروسافتی من به لیست کاربران اضافه گردیده است.
کار ساخت و معرفی اکانت تا بدین قسمت پایان پذیرفته، و حال بایستی اقدام به نصب برنامه های Appx بر روی کامپیوتر یا تبلت نماییم. برای این منظور با رفتن به منوی استارت و کلیک بر روی آیکون سبز رنگ Store آن را باز کرده تا Store شروع به بارگذاری نماید (تصویر زیر)
نکته مهم: ممکن است به دلیل اعمال تحریم های کنونی مایکروسافت بر روی ایران، Store مایکروسافت برایتان باز نشود، و یا با خطا مواجه گردید، که در این صورت می توانید از طریق یکی از روش هایی دور زدن تحریم ها که ساده ترینش استفاده از ف یلتر. ش ک.ن می باشد Store را باز کنید.
پس از این که برنامه Store با موفقیت باز شد، اینک وقت آن رسیده تا به جستجوی برنامه ای که قصد داریم از آن هم بر روی کامپیوتر وهم بر روی تبلت یا دیگر دستگاه هایمان استفاده کنیم پرداخته و مراحل نصب را ادامه دهیم. در تصویر زیر، به عنوان نمونه من برنامه VLC Player را جستجو کرده ام، که شما نیز می توانید برنامه مورد نظر خودتان را در صورت وجود داشتن آن بر روی Store جستجو نمایید.
گفتنی ست که پس از آن که برنامه مورد نظر یافت شد، کافی ست تا با کلیک بر روی Get the app و سپس با زدن Install آن را بر روی کامپیوتر یا تبلت یا گوشی مایکروسافتی نصب نماییم (تصویر زیر)
همان گونه که در زیر نیز می بینید برنامه شروع به نصب شدن بر روی کامپیوتر می نماید. شایان ذکر است که این مرحله با توجه به سرعت اینترنت فعلی تان ممکن است از چند ثانیه تا چند دقیقه به طول بیانجامد. پس کمی تامل نمایید.
و در نهایت برنامه با موفقیت نصب می شود (تصویر زیر)
مراحل تقریبا تا به این جای کار تمام شده، و اکنون کافی ست تا با رفتن به نوار استارت، برنامه ای که اکنون از طریق Windows App بر روی کامپیوتر نصب شد را جستجو کنیم، و یا نیز با زدن کلیدهای Windows+F برنامه VLC Player را بیابیم و با کلیک بر روی آن برنامه را باز کرده و شروع به کار کردن با آن کنیم.
اکنون که مراحل نصب App مورد نظر بر روی کامپیوترمان با موفقیت پایان پذیرفت، کافی ست تا با فعال کردن قابلیت Sync بر روی تبلت یا گوشی (که بایستی حتما دارای ویندوز 8 نیز باشند)، و نیز معرفی اکانت مایکروسافتی مان به آن، برنامه VLC Player را بر روی آنها نیز Sync و قابل استفاده گردانیم. تصویر زیر نمونه اجرا شده برنامه VLC Player بر روی یک گوشی Lumia مایکروسافت می باشد.
با وجود تمام محاسن و نکات مثبتی که راجع به Windows App در بالا بدان اشاره شد، اما ممکن است مواقعی پیش آید که به هر دلیل نخواهیم یا دوست نداشته باشیم افراد بتوانند از این قابلیت بر روی کامپیوترمان استفاده کنند. از این روی می توانیم با استفاده از گروپ پالیسی، قابلیت Windows App را مسدود نماییم، نحوه استفاده از گروپ پالیسی نیز در این لینک کامل توضیح داده شده است. در نتیجه به مسیر زیر رفته و آن را غیرفعال نماییم:
User Configuration / Administrative Templates / Windows Components / Store/
Turn of the Store application= Enable
می توانید برای مشاهده آنی تغییرات از دستور gpupdate نیز استفاده کنید.در پایان این آموزش، و با تمام گفته ها و نگفته ها بایستی اذعان داشت که اگرچه Windows App تازه در ابتدای راه قرار دارد، اما بی شک طولی نخواهد کشید که تغییرات شگرفی را در دنیای فن آوری ها ایجاد خواهد نمود و نوعی استانداردسازی را در بین همه دستگاه های دیجیتال پدید خواهد آورد.
در آموزش امروز به بررسی دو قابلیت دیگر در ویندوز 8 به نام های AppLocker و نیز Software Restriction Policies خواهیم پرداخت. این دو قابلیت هایی هستند که می توان به واسطه آنها برنامه یا برنامه های خاصی را بر روی کامپیوتر مسدود کرد تا افراد بدون اجازه ادمین نتوانند برنامه یا برنامه های خاصی را باز کرده و با آن کار کنند.
به عنوان نمونه فرض کنید برنامه ای حسابداری بر روی کامپیوتر شرکت یا منزل داشته که نمی خواهید دیگران با باز کردن آن به اطلاعات یا تراکنش های مالی تان دسترسی یابند یا از آن ها مطلع شوند. پس در چنین سناریویی این دو قابلیت در مسدود سازی برنامه ها به کارتان خواهد آمد. ابتدا به معرفی و نیز کار با AppLocker می پردازیم.
همان گونه که در جلسات پیش نیز اشاره شد، می دانیم که Windows App نام قابلیت جدیدی در ویندوز 8 می باشد که از آن برای اجرای برنامه ها بر روی پلتفرم های ویندوز و موبایل استفاده می گردد (آموزش کار با Windows App). حال تصور کنید به عنوان ادمین شبکه یا حتی فردی که مالک کامپیوتر می باشیم، به هر دلیل دوست نداریم افراد بتوانند Windows Appها را اجرا و با آن کار کنند.
یعنی قصد داریم تا سیاست هایی را بر روی کلاینت اعمال کرده تا افراد قادر به دسترسی به App Store مایکروسافت نباشند و نیز نتوانند بدون اجازه App بر روی سیستم شان نصب کنند. از این روی می توانیم از AppLocker در ویندوز 8 کمک بگیریم. بدین منظور مراحل زیر را به ترنیب دنبال نمایید:
User Configuration / Administrative Templates / Windows Components / Store /
Turn off the Store application=Enable
3. پس از انجام مراحل بالا و خاموش کردن App Store ، برای این که تغییرات را به سرعت مشاهده نماییم می توانیم از فرمان gpupdate استفاده کنید و یا یک بار سیستم تان را ریستارت نمایید.
حال که کلیه مراحل بالا را انجام دادید، برای مطمئن شدن از نتیجه کارمان با رفتن به نوار استارت و کلیک بر روی Windows Store آن را تست می نماییم.
و آن گونه که در شکل بالا نیز مشاهده می کنید، با خطای Windows Store isn’t available on this PC روبرو می شویم که بیانگر اعمال شدن تغییرات می باشد. در نتیجه از این پس افرادی که بخواهند به App Store دسترسی پیدا کنند با خطا مواجه می گردند.
مبحث دوم این آموزش در مورد مسدود سازی نرم افزارها بر روی کامپیوتر است. یعنی به عنوان کسی که مالک کامپیوتر هستیم، قصد داریم تا تدابیری را اتخاذ نماییم تا افراد نتوانند برنامه های خاصی (مثلا فتوشاپ) را بر روی کامپیوتر اجرا و با آن کار کنند. در نتیجه با هم مراحل زیر را گام به گام پیش خواهیم رفت.بدین منظور ابتدا گروپ پالیسی را باز کرده و به مسیر می رویم:
Computer Configuration / Windows Settings / Security Settings / Software Restriction Policies
Additional Rules
پس از رفتن به مسیر فوق، با راست کلیک بر روی فولدر Additional Rule، و انتخاب گزینه New Hash Rule یا New Path Rule و سپس زدن دکمه Browse، آدرس فایل اجرایی برنامه ای که قصد مسدود سازی آن را داریم وارد می کنیم، که در این مثال مسیر فایل .Exe فتوشاپ می باشد.
پس با انتخاب فایل اجرایی مربوطه و در نهایت انتخاب گزینه Disallow از منوی کشویی، مراحل را به اتمام خواهیم رساند.گفتنی ست که افراد می توانند از موارد دیگر نیز در این قسمت (Certificate Rule, Network Zone Rule) استفاده نماییم، اما به لحاظ امنیتی مدل Hash Rule از دیگر روش ها امن تر می باشد.
حال که همه مراحل با موفقیت به پایان رسید، وقت آن رسیده است تا با اجرای فرمان gpupdate و یا ریستارت کردن کامپیوتر کار را به سرانجام برسانیم.
اکنون برای دیدن موفقیت آمیز بودن نتیجه کار، کافی ست تا برنامه فتوشاپ را اجرا کنیم و از نتیجه کارمان مطمئن گردیم. پس با دابل کلیک بر روی آیکون فتوشاپ بر روی دسکتاپ آن را اجرا کرده و آن گونه که در تصویر زیر نیز مشاهده می کنید با خطای عدم دسترسی مواجه می گردیم.
با قسمت دهم از مجموعه آموزش های دوره مایکروسافت و یکی دیگر از قابلیت های جدید و جذاب ویندوز 8 به نام Hyper-V در خدمت عزیزان هستم. مانند همیشه ابتدا معرفی کوتاهی از این قابلیت خواهیم داشت.Hyper-V نام ابزار یا بهتر بگوییم برنامه جدیدی ست که مایکروسافت به تازگی در ویندوز 8 گنجانده است
که به واسطه آن می توان چندین سیستم عامل را به طور همزمان بر روی ویندوز نصب کرد. یعنی Hyper-V افراد را قادر می سازد تا بدون ریستارت کردن کامپیوتر و یا هر گونه تغییری در پارتیشن بندی فعلی هارد دیسک، بتوانند انواع سیستم عامل ها را بر روی کامپیوترشان نصب کنند.
فرض کنید قصد داریم تا ویندوز XP یا حتی Linux و یا MAC OS را طوری بر روی کامپیوترمان نصب کنیم که نخست هیچ گونه تغییری در پارتیشن بندی هارد دیسک مان ایجاد نگردد، و دوم این که بتوانیم بدون ریستارت کردن کامپیوتر و تنها با چند کلیک ساده وارد محیط لینوکس یا ویندوز XP و دیگر سیستم عامل ها بشویم.
در واقع Hyper-V را می توان معادل برنامه VMWare Workstation شرکت VMWare یا دیگر برنامه های مجازی ساز دانست، تنها با این تفاوت که شما بابت نرم افزار VMWare Workstation چیزی حدود 250 دلار پرداخت می کنید و آن را خریداری می نمایید، اما Hyper-V مایکروسافت به صورت رایگان در ویندوز 8 گنجانده شده و نیازی به پرداخت هزینه های اضافی نمی باشد.
افراد ممکن است به دلایل گوناگونی از Hyper-V استفاده کنند، که شاید مهمترین آن را بتوان نصب و اجرای برنامه هایی دانست که دیگر بر روی ویندوز 8 قابلیت اجرا شدن ندارند. به عنوان مثال فرض کنید برنامه ای دارید که فقط بر روی ویندوز XP اجرا می شود و با ویندوز 8 ناسازگار نیست.
پس در چنین سناریویی ما با راه اندازی Hyper-V ابتدا ویندوز XP را درون آن نصب، و سپس برنامه مورد نظرمان را بر روی ویندوز XP نصب خواهیم کرد و با برنامه شروع به کار می کنیم. یا در سناریویی دیگر، فرض کنید قصد داریم بدون ریستارت کردن کامپیوتر به ویندوز ویستا برویم که در چنین سناریویی نیز با نصب ویندوز ویستا بر روی Hyper-V این کار نیز برایمان قابل انجام شدن خواهد بود. در مثالی دیگر نیز با اسفاده از Hyper-V می توانیم دیگر سیستم عامل ها از قبیل لینوکس یا Mac OS را نصب کنیم. اجازه دهید تا بیش از این وارد جزییات نشده و به نحوه کار با این قابلیت خارق العاده بپردازیم.
برای شروع به کار، ابتدا بایستی Hyper-V را بر روی کامپیوترمان نصب کنیم. بدین منظور به Control Panel رفته و حالت نمایش آیکون ها را بر روی Category گذاشته و بر روی Uninstall a program کلیک می نماییم.
در صفحه بعد که پس از کلیک برایمان باز خواهد شد، بر روی Turn Windows features on or Off کلیک می نماییم
سپس با انتخاب و زدن تیک Hyper-V ویندوز شروع به نصب آن بر روی کامپیوتر خواهد نمود
و در پایان آن گونه که در تصاویر زیر نیز مشاهده می کنید، Windows از ما می خواهد تا برای تکمیل عملیات نصب، کامپیوتر را یک بار ریستارت کنیم. ما نیز با زدن دکمه Restart now اجازه می دهیم تا کامپیوترمان ریستارت گردد.
پس از ریستارت شدن کامپیوتر و بارگذاری مجدد ویندوز، با رفتن به منوی استارت و تایپ Hyper برنامه Hyper-V برایمان نمایش داده خواهد شد، که با کلیک بر روی آن، برنامه را باز می کنیم.
پس ار باز شدن کنسول برنامه، بایستی طی چند مرحله و طبق توضیحاتی که در زیر آورده شده است، ابتدا فایلی را برای نصب سیستم عاملی دیگر بر روی Hyper-V ایجاد کنیم. بدین منظور از منوی Action و سپس انتخاب گزینه New و Virtual Machine اقدام به ساخت فایل مربوطه می نماییم. که در زیر نیز مراحل به صورت گام به گام آورده شده اند:
همان طور که در شکل زیر نیز می بینید، اولین صفحه توضیحاتی راجع به برنامه Hyper-V می باشد که ما با زدن Next آن را قبول و به صفحه بعد خواهیم رفت
در صفحه بعدی و آن گونه که در زیر نیز مشاهده می نمایید، از ما در مورد سیستم عاملی که قصد نصب آن بر روی Hyper-V را داریم سوالاتی پرسیده شده است، سوالاتی از قبیل مسیر نصب و نیز نام سیستم عامل مربوطه، که با توجه به آن ها در این مثال من نام را XP ، و مسیر نصب آن را نیز درایو D و پوشه Windows XP انتخاب کرده ام. شما نیز بالطبع بر اساس سیستم عاملی که قصد نصب آن بر روی Hyper-V را دارید بایستی اقدام به انتخاب نام و مسیری برای آن کنید.
سپس بر روی Next کلیک کرده تا به صفحه بعد برویم
در این صفحه (شکل زیر)، با دو گزینه به نام های Generation 1 و Generation 2 مواجه می شویم. توضیح این که اگر قصد نصب سیستم عامل های ویندوز 8، ویندوز سرور 2012، و ویندوز 10 را داشته باشید حتما بایستی از Generation 2 استفاده کنید. در غیر این صورت همان Generation 1 را بایستی انتخاب نمایید. پس از آن جا که در این مثال من قصد نصب ویندوز XP را دارم، گزینه Generation 1 را انتخاب خواهم کرد.
قسمت بعد (تصویر زیر) از ما می خواهد تا میزان فضای Ram که تمایل داریم به ماشین مجازی یا همان سیستم عاملی در حال ساخت آن هستیم را وارد نماییم. بایستی توجه داشت که این میزان فضا، با توجه به حجم Ram فعلی موجود بر روی کامپیوتر باید در نظر گرفته شود.
پس هر چقدر که از Ram بیشتری بر روی کامپیوترتان برخوردار باشید، متعاقبا می توانید میزان بیشتری را نیز به ماشین مجازی اختصاص دهید. تنها توجه داشته باشید که همیشه سعی کنید میزان فضایی که به Ram ماشین مجازی اختصاص می دهید، از میزان Ram واقعی کامپیوترتان کمتر باشد.
بدین معنی که مثلا اگر دارای 8 گیگ Ram بر روی کامپیوتر واقعی مان هستیم، تخصیص 4 گیگ آن به یک ماشین مجازی منطقی به نظر می رسد. گرچه هر چه تعداد ماشین های مجازی که بر روی Hyper-V نصب و سپس اجرا می کنید بیشتر شوند، قاعدتا بایستی یک تعادل نیز در بین آن ها و میزان فضای Ram اختصاصی نیز به وجود آورید. در مثال زیر من دارای 8 گیگ Ram بر روی کامپیوترم هستم، که به نظر 2 گیگ آن برای این ماشین مجازی (ویندوز XP) کافی به نظر می رسد.
در قسمت بعد (تصویر زیر)، از ما خواسته می شود تا کارت شبکه فیزیکی موجود بر روی کامپیوترمان را به Hyper-V معرفی کرده، تا پس از نصب سیستم عامل بر روی آن، بتوانیم از طریق آن با شبکه محلی مان و یا دنیای خارج و اینترنت ارتباط برقرار نماییم.
متاسفانه چون در شرایط فعلی هیچ کارت شبکه ای بر روی سیستم من موجود نیست وضعیت Not Connected نمایش داده شده است. ولی چنان چه شما در این قسمت دارای کارت شبکه یا کارت شبکه هایی باشید می توانید آن را انتخاب نموده و از آن در سیستم عامل مجازی تان بر روی Hyper-V نیز بهره مند گردید.
قسمت بعد (تصویر زیر) از ما مسیر و نیز میزان حجمی که تمایل داریم به هارد دیسک ماشین مجازی مان اختصاص دهیم را درخواست می نماید. در مثال زیر من درایو D و نیز میزان حجم 20 گیگابایت را به آن اختصاص داده ام، که شما نیز بر اساس نیاز و سیستم عامل تان می توانید حجم و مسیری متفاوت را انتخاب کنید.
صفحه بعد (تصویر زیر) از ما آدرس فایل iso یا درایوی که CD و DVD نصب سیستم عامل بر روی آن قرار گرفته است را درخواست می نماید، که من نیز با دادن آدرس فایل iso ویندوز XP و زدن دکمه Next مراحل را ادامه خواهم داد.گرچه همان طور هم که گفته شد شما می توانید به جای دادن آدرس فایل iso، آدرس درایو CD یا DVD ویندوزتان یا هر سیستم عامل دیگرتان بر روی آن قرار گرفته است را به برنامه بدهید.
و در آخر Hyper-V یک گزارش کلی از آن چه که طی مراحل کانفیگ انجام داده ایم را به ما نمایش خواهد داد. بر روی Finish کلیک می کنیم تا پنجره بسته و مراحل کانفیگ اولیه خاتمه یابد.
حال که تمامی مراحل کانفیگ اولیه به پایان رسیده است، وقت آن می باشد تا با روشن کردن ماشین مجازی، شروع به بوت کردن و نصب سیستم عامل مان که در اینجا ویندوز XP سرویس پک 3 می باشد نماییم. پس با انتخاب ماشین مجازی در کنسول Hyper-V و راست کلیک بر روی آن، و نهایتا زدن Connect ماشین مجازی را روشن و شروع به راه اندازی آن می کنیم.
و آن گونه که در تصویر زیر نیز مشاهده می کنید، با زدن دکمه Start، ویندوز XP در یک محیط مجازی شروع به بوت و نصب شدن خواهد کرد. از این مرحله به بعد نیز کلیه مراحل نصب سیستم عامل کاملا شبیه به آن چه که در محیط های واقعی انجام می پذیرد خواهد بود.
و در پایان این آموزش، آن گونه که در شکل زیر نیز مشاهده می نمایید، ویندوز XP با موفقیت بر روی ویندوز 8 و مجازی ساز Hyper-V نصب گردید. اکنون خواهید توانست تا برنامه هایی را که قبلا تنها بر روی ویندوز XP اجرا می شده اند را علیرغم این که ویندوز فعلی تان ویندوز 8 است، در درون محیط مجازی Hyper-V و ویندوز XP اجرا کرده و با آنها کار کنیم.
آموزش این قسمت به تشریح مفاهیم فایروال در ویندوز 8 و نیز پیاده سازی آن خواهد پرداخت. مانند همیشه ابتدا به معرفی کوتاهی از فایروال و نحوه کارکرد آن خواهیم پرداخت. Firewall در لغت به معنای دیواره آتش و در مفهوم کلی به نرم افزار یا سخت افزاری اطلاق می شود که بین کامپیوتر شما و اینترنت یا کامپیوتر شما و شبکه داخلی-خارجی قرار گرفته و کلیه اطلاعات ورودی و خروجی را مورد بررسی قرار می دهد، و در صورت مشاهده هر گونه داده یا اطلاعات مشکوک آن را فیلتر کرده و اجازه ورود یا خروج آن به کامپیوتر یا شبکه تان را نخواهد داد.
پس در واقع افراد با راه اندازی و کانفیگ صحیح فایروال قادر خواهند بود تا اطلاعات ورودی و خروجی کامپیوتر یا شبکه شان را اصطلاحا مورد پالایش قرار دهند، و بر اساس سیاست هایی که مد نظرشان می باشد اقدام به فیلتر کردن موارد مشکوک یا حتی موارد غیر مشکوک نمایند. در نتیجه افراد با راه اندازی و کانفیگ صحیح فایروال قادر به کنترل داده های ورودی و خروجی کامپیوترشان به اینترنت یا شبکه محلی خواهند بود.
به طور کلی فایروال ها بر اساس فیلترینگ بسته ها عمل می کنند، بدین صورت که با قرار دادن فایروال در شبکه، اطلاعات هنگام خروج یا ورود توسط قوانینی که بر روی فایروال توسط فرد یا ادمین نوشته شده اند مورد بررسی قرار گرفته و در صورتی که با آن قوانین همخوانی داشته باشند اجازه ورود/خروج خواهند گرفت، و در صورت همخوانی نداشتن بلاک و مسدود شده و دیگر اجازه ورود یا خروج نخواهد گرفت.
تا پیش از اختراع و به کارگیری فایروال ها در دهه 1980 میلادی، تنها مدل امنیتی برای نظارت بر ترافیک شبکه با استفاده از ACL ها صورت می پذیرفت. بدین صورت که فرد یا ادمین با تعریف ACL در شبکه، به افراد که در این جا منظور داه های تبادل شده آن هاست، یا اجازه ورود به شبکه و استفاده از منابع را می دادند و یا نمی دادند! سیستم ACL را می توان به نوعی اولین مدل امنیتی در ارتباطات شبکه ای نیز دانست.
امروزه فایروال ها در دو نوع نرم افزاری و سخت افزاری موجود بوده و قیمت آن ها از انواع رایگان تا مدل های چند دلاری یا حتی چند صد هزار دلاری می تواند متغیر می باشد. از جمله معروف ترین شرکت های تولید کننده فایروال های نرم افزاری در جهان می توان به فایروال شرکت های Comodo, Kaspersky, ZoneAlarm, Total Defense Norton, Bitdefender eScan, Norman, McAfee اشاره نمود.
و از جمله معروف ترین شرکت های تولید کننده فایروال های سخت افزاری می توان به فایروال شرکت های Cisco ،NetScreen Juniper ،Symantec CheckPoint ،Barracuda ،BlueCoat، Infoblox و غیره اشاره نمود. شاید مهمترین تفاوت مدل های نرم افزاری و سخت افزاری فایروال های موجود را بتوان سرعت و قدرت پردازشی آن ها دانست، بدین معنا که مدل های سخت افزاری به لحاظ سرعت و پایداری نسبت به مدل نرم افزاری عملکرد بهتری دارند.
برای درک بهتر نحوه عملکرد فایروال ها نیز می توانید به این مقاله مراجعه نمایید. در حالی که شرکت مایکروسافت تا پیش از ارائه ویندوز XP Service Pack 2 بر روی هیچ یک از سیستم عامل های خود فایروال نداشت، اما پس از این که حملات اینترنتی در دنیا گسترش یافتند
به ناچار اولین نسخه فایروال نرم افزاری خود با نام Windows Firewall را در سال 2002 و بر روی سیستم عامل محبوب ویندوز XP گنجانید، و از آن پس نیز با عرضه نسخه های بعدی ویندوز، سطح کیفی و امنیتی فایروال را نیز در آن ها ارتقا بخشید.به طوری که هم اکنون و در ویندوز 8.1 این فایروال به نسخه 6 رسیده است.
ذکر این نکته در این جا ضروری به نظر می رسد که برخلاف تصور عمومی، فایروال آنتی ویروس نبوده و به هیچ عنوان کار ویروس یابی یا شناسایی ویروس را نیز انجام نمی دهد، و در واقع شما برای محافظت تمام کمال از کامپیوتر هم به فایروال و هم به آنتی ویرووس نیاز خواهید داشت.
پس فایروال آنتی ویروس نمی باشد و به لحاظ کارکرد نیز این دو کاملا متفاوت از یکدیگر عمل می کنند. اگرچه برخی شرکت ها هم زمان بر روی نرم افزارهای آنتی ویروس شان ماژول فایروال را نیز اضافه می کنند، اما به لحاظ زیرساختی این دو کاملا متفاوت از یکدیگر می باشند.در این آموزش هدف ما بررسی و نحوه صحیح پیکربندی فایروال در ویندوز 8 خواهد بود. پس در ادامه با ما باشید.
به منظور دسترسی یافتن به فایروال ویندوز 8 یا با رفتن به مسیر Control Panel\System and Security\Windows Firewall می توانید به آن دسترسی یابید، و یا با تایپ عبارت Filrewall در منوی استارت و کلیک بر روی آن، فایروال را باز نمایید.
پس از باز شدن Windows Firewall و آن گونه که در تصویر زیر نیز مشاهده می کنید، ابتدا لازم است تا آن را روشن و فعال نماییم. بدین منظور با کلیک بر روی نوشته Turn Windows Firewall on or off ابتدا آن را روشن می کنیم.
اکنون، و با روشن شدن فایروال وقت آن رسیده تا نسبت به پالایش داده های خروجی و ورودی شبکه و کامپیوترمان اقدام نماییم، که در زیر به چند مثال عملی اشاره شده است.
مثال یک: در این مثال قصد داریم تا با استفاده از فایروال ویندوز، تمامی داده های ورودی و خروجی و نیز درخواست هایی را که مرورگر فایرفاکس برای باز کردن وب سایت ها به اینترنت می فرستد یا دریافت می کند مسدود نماییم، طوری که افراد نتوانند با باز کردن مرورگر فایرفاکس وارد هیچ گونه سایتی شده، اما با دیگر مرورگرهای موجود بر روی سیستم توانایی باز کردن آن ها را داشته باشند. پس مراحل زیر را با هم دنبال می کنیم:
ابتدا آن گونه که در بالا نیز گفته شد با رفتن به مسیر Control Panel\System and Security\Windows Firewall وارد فایروال شده، و بر روی Advanced Settings کلیک می نماییم
پس از ورود به بخش Advanced Settings بر روی Outbound Rule راست کلیک، و گزینه New Rule را انتخاب می کنیم
در صفحه آغازین با انتخاب گزینه Program در واقع به فایروال خواهیم فهماند که قصد مسدود سازی ارتباط یک برنامه با اینترنت، که در اینجا مد نظرمان فایرفاکس می باشد را داریم.
صفحه بعد (تصویر زیر)، از ما در مورد این که قصد مسدود کردن ارتباط چه برنامه ای با اینترنت را داریم خوهد پرسید، همه برنامه ها (All Programs)، و یا تنها برنامه خاصی؟ و از آن جا که مد نطر برنامه خاصی بوده، گزینه This program path را انتخاب می نماییم تا با دادن مسیر فایل Exe فایرفاکس مراحل را ادامه دهیم.
در قسمت بعد (تصویر زیر) با سه گزینه مواجه خواهیم شد، که به ترتیب از این قرار می باشند:
Allow the connection
به برنامه اجازه دسترسی به اینترنت یا دیگر شبکه های ارتباطی را خواهد داد
Allow the connection if secure
تنها در صورتی به برنامه اجازه دسترسی به اینترنت یا دیگر شبکه های ارتباطی را خواهد داد که برنامه از پروتکل های امنیتی هم چون SSL برای برقراری ارتباطش استفاده کند. گفتنی ست که در این قسمت حتی می توانیم به زدن دکمه Customize تنظیمات بیشتری را نیز اعمال نماییم
Block the Connection
به برنامه اجازه دسترسی به اینترنت یا دیگر شبکه های ارتباطی را نخواهد داد و دسترسی را مسدود خواهد کرد ، با توجه به آن چه که در این جا گفته شده و از آن جا که قصد من مسدود سازی کامل مرورگر فایرفاکس می باشد، در نتیجه Block the connection را انتخاب خواهم کرد.
در قسمت بعد، فایروال از من خواهد پرسید که آیا قصد مسدود سازی برنامه فایرفاکس را در شبکه های Domain و بر پایه سرور دارید، یا این که تنها در شبکه های شخصی (Private)، و یا عمومی (Public)؟ از آن جا که من تمایل به مسدود کردن فایرفاکس در تمامی شبکه های خود دارم، تیک هر سه گزینه مربوطه را می زنم
در نهایت با دادن یک نام دلخواه به Ruleی که هم اینک مرحل ساخت آن را به اتمام رساندیم، و زدن دکمه Finish کار را به سرانجام خواهیم رساند.
اکنون که Rule مورد نظر ساخته شد، وقت آن رسیده تا باز کردن مرورگر اینترنتی فایرفاکس از مسدود بودن ارتباط آن با اینترنت مطمئن گردیم. بدین منظور پس از اجرا کردن فایرفاکس یک وبسایت اینترنتی را باز می کنیم تا از عملکرد صحیح فایروال مان اطمینان حاصل نماییم.
و آن گونه که در تصویر بالا نیز مشاهده می نمایید، علیرغم سعی من برای باز کردن وبسایت گوگل (یا هر وبسایت دیگری)، اما با خطای Unable to connect مواجه خواهم شد. و این در حالی ست که اگر با مرورگر دیگری مانند Chrome یا Internet Explorer ، سایت گوگل را باز کنم به راحتی باز خواهد شد. (تصویر زیر)
برای غیر فعال کردن این محدودیت نیز، کافی ست تا با رفتن مجدد به برنامه فایروال ویندوز، بر روی Ruleی که ساخته ایم راست کلیک کرده، و آن را به حالت Disable در آوریم و یا کامل با انتخاب گزینه Delete آن را حذف نماییم
در مثال دوم این مبحث، قصد فیلتر کردن وبسایت یا وبسایت های خاصی را داریم، طوری که افراد به اینترنت دسترسی کامل داشته باشند، اما قادر به باز کردن وبسایت خاصی نباشند. در این مثال قصد مسدود کردن سایت سنجش به نشانی www.sanjesh.org را داریم. پس مراحل زیر را گام به گام انجام می دهیم:
1. همانند مثال پیش، ابتدا با رفتن به مسیر Control Panel\System and Security\Windows Firewall وارد فایروال شده، و بر روی Advanced Settings کلیک می نماییم
2. سپس بر روی Outbound Rule از سمت چپ برنامه، راست کلیک و با انتخاب New Rule مراحل را ادامه می دهیم. این نکته را نیز در نظر داشته باشید که همیشه ارتباطات خارجی و اطلاعاتی که از خارج شبکه به کامپیوترمان وارد می شوند را به وسیله Outbound Rule فیلتر، و ارتباطات داخلی و اطلاعاتی را که از داخل شبکه و کامپیوترمان به خارج منتقل می شوند را با انتخاب Inbound Rule فیلتر می نماییم. بدین معنا که اگر قصد مسدود کردن اطلاعاتی که از خارج به کامپیوترمان وارد می شوند بایستی Outbound Rule را انتخاب کنیم.
3. در صفحه بعد این بار به جای گزینه Program، گزینه آخر یعنی Custom را انتخاب می کنیم
4. در ادامه نیز، با انتخاب All programs مراحل را دنبال می کنیم (تصویر زیر)
5. صفحه بعد نیز، گزینه Any را انتخاب کرده و بر روی Next کلیک می نماییم
6. در صفحه بعدی (تصویر زیر)، فایروال از ما IP سایتی که قصد مسدود کردن آن را داریم را خواهد پرسید. نکته این که برای به دست آوردن IP یک سایت خاص می توانید با مراجعه به وبسایت www.get-site-ip.com آی پی سایت مورد نظرتان را بیابید. در مثال زیر، من قصد مسدود کردن سایت سنجش به نشانی www.sanjesh.org را دارم، که پس از بررسی توسط سایتی که در بالا گفته شد، IP 92.242.195.4 به ما نمایش داده خواهد شد.
پس آی پی مورد نظر سایت سنجش را یادداشت و یا کپی کرده و در بخش مربوطه در فایروال با زدن Add آن را به لیست اضافه می نماییم (تصویر زیر)
تصویر زیر نیز شماتیکی از وبسایت www.get-site-ip.com برای به دست آوردن IP سایت های مختلف می باشد
حال که IP سایت مورد نظرمان را به سایت هایی که قصد مسدودسازی آن ها را داریم اضافه نمودیم، بر روی Next کلیک و با انتخاب Block the connection سایت مورد نظر را مسدود خواهیم نمود
و در صفحه پایانی آن گونه که در شکل زیر نیز می بینید، می توانیم توضیحاتی را راجع به وبسایت مسدود شده وارد کنید و در نهایت با زدن دکمه Finish مراحل را به سرانجام برسانیم
اکنون که با موفقیت سایت سنجش را توسط فایروال ویندوز مسدود کردیم، با باز کردن سایت مذکور نتیجه را تست خواهیم نمود (تصویر زیر)
با استفاده از فایروال ویندوز دسترسی به یک وبسایت دلخواه و نیز یک برنامه دلخواه که برای کار کردن آن بایستی حتما به اینترنت دسترسی داشته باشید را بگیرید.
برای خاموش کردن فایروال ویندوز نیز، مانند قبل با رفتن به مسیر Control Panel\System and Security\Windows Firewall وارد فایروال شده، و با کلیک بر روی Turn Windows Firewall on or off مبادرت به خاموش سازی آن می نماییم
مسدود کردن دسترسی های اصلی افراد به فایروال از طریق گروپ پالیسی
برای این که دسترسی افراد به تنظیمات اصلی فایروال را از طریق گروپ پالیسی ها مسدود کنید، به مسیر زیر رفته، و با انتخاب آن را خاموش نمایید
Computer Configuration
Administrative Templates
Network
Network Connections
Windows Firewall
Standard Profile
- Allow local program exception
- Allow local port exceptions
نکته: در صورت مسدود کردن فایروال از طریق گروپ پالیسی، برخی از تنظیمات دیگر قابل اعمال نخواهند بود و تنها ادمین شبکه دومین به آن دسترسی خواهد داشت.
با آموزشی دیگر از سری دوره های مایکروسافت در خدمت دوستان و عزیزان هستم.Secure Boot نام قابلیتی جدید در مادربوردهای مجهز به تکنولوژی UEFI می باشد، که همزمان با روشن شدن کامپیوتر وارد عمل گردیده و تا بوت شدن کامل ویندوز، فایل های اصلی بوت سیستم عامل را توسط الگوریتم های امنیتی خاص قفل و از این روی از آلوده شدن احتمالی سیستم عامل توسط ویروس ها و بدافزارهایی که در فرایند بوت شدن ممکن است ویندوز را آلوده کنند جلوگیری می نماید.
در واقع این قابلیت با روشن شدن سیستم، از این که هسته ویندوز (Kernel)، توسط ویروس هایی که به هنگام بوت شدن وارد عمل می گردند و آن را آلوده می سازند جلوگیری کرده و از این روی سطح امنیتی سیستم عامل را نیز بالاتر خواهد برد. این ویژگی امنیتی به خصوص در مورد کامپیوترهایی که حاوی اطلاعات مهم و حیاتی هستند، می تواند بسیار مفید باشد. گفتنی ست که کارشناسان امنیت بر این باورند که این قابلیت در نوع خود نقطه عطفی برای سیستم عامل های مایکروسافت به حساب می آید.
ضمن این که این نکته را نیز بایستی مد نظر داشت که با فعال کردن این قابلیت بر روی کامپیوتر، افراد از آن پس به جز ویندوزهای 8 و 10 دیگر قادر به نصب هیچ سیستم عاملی (لینوکس، مک، ویندوز 7، ویستا، ایکس پی و ...) نخواهند بود. پس اگر بخواهیم از Secure Boot استفاده کنیم، لازم است تا پیش از هر گونه اقدامی از این که نسخه های گوناگون سیستم عامل های دیگر هم چون لینوکس و مک قابلیت پشتیبانی از آن را دارند مطمئن گردیم و یا کلا از نصب آن ها صرف نظر نماییم. برای فعال کردن و استفاده از این قابلیت، می توان به دو طریق عمل کرد:
بدین صورت که همزمان با روشن شدن کامپیوتر با زدن کلید Del (یا دیگر کلیدهای تعبیه شده برای ورود به بایوس) وارد تنظیمات بایوس شویم و گزینه مرتبط با Secure Boot را فعال یا غیر فعال نماییم. در زیر می توانید چند مثال از مدل های گوناگون بایوس و این که چگونه این قابلیت بر روی آن ها فعال شده است را ببینید:
برای فعال سازی این قابلیت از طریق ویندوز 8، مراحل را دنبال نمایید:
وارد منوی استارت شوید و عبارت PC Settings را تایپ کرده تا وارد صفحه مربوطه گردیم
سپس با کلیک بر روی Update and Recovery مراحل را ادامه می دهیم
در قسمت بعد و پس از ورود به بخش Update and Recovery بر روی Restart Now کلیک می کنیم تا کامپیوتر ریستارت گردد
پس از انجام مراحل بالا، کامپیوترمان ریستارت خواهد شد، و آن گونه که در زیر نیز مشاهده می نمایید ویندوز این بار به جای بوت شدن، به ما صفحه دیگری نمایش خواهد داد، که ما نیز با انتخاب گزینه Troubleshoot مراحل را ادامه می دهیم. (تصویر زیر)
و در صفحه بعد، با انتخاب گزینه Advanced Options مراحل را ادامه خواهیم داد(تصویر زیر)
سپس و در صفحه بعدی گزینه UEFI Firmware Settings را انتخاب می کنیم (تصویر زیر). دقت داشته باشید در صورتی که این گزینه در این صفحه برای شما وجود نداشته باشد، ممکن است قادر به فعال کردن Secure Boot از این طریق نباشید، و لذا پیشنهاد می شود تا آن را به وسیله بایوس فعال کنید.
در نهایت پس از انتخاب گزینه بالا، برای ما صفحه بعد (تصویر زیر)، نمایش داده خواهد شد که با کلیک بر روی Restart قابلیت Secure Boot فعال شده و کامپیوتر در نهایت ریستارت خواهد گردید.
تمااااااااااااااااااام!
به همین راحتی!
حال که Secure Boot برایمان فعال شده، از این پس هر بار با روشن شدن کامپیوتر و شروع عملیات بوت، تمامی مراحل از ابتدا تا انتها و پیش از ورود به ویندوز، توسط الگوریتم های امنیتی خاص بررسی گشته و ایمن سازی می شوند، که همین امر موجب می گردد تا ویروس هایی که همراه با بوت شدن ویندوز شروع به کار می کنند دیگر نتوانند وارد عمل شده و از این روی گام مهمی در برقراری امنیت سیستم برداشته خواهد شد.ضمن این که این نکته را مجددا نیز تکرار می کنم: حال که این قابلیت بر روی سیستم تان فعال شده، در نتیجه دیگر به شما اجازه نصب هیچ سیستم عاملی به جز ویندوز 8 و 10 داده نخواهد شد و یا با ایرادات فراوان در نصب مواجه می گردید.
معمولا هنگامی که از شبکه و به طور انحصاری شبکه های کامپیوتری سخن به میان می آید، منظور مجموعه ای از کامپیوترها، گوشی های هوشمند، تبلت ها، و دستگاه های الکترونیکی دیگر هستندکه به لحاظ فراوانی، تعدادشان از دو عدد بیشتر بوده، و منابع سخت افزاری یا نرم افزاری آن ها طوری با یکدیگر به اشتراک گذاشته شده اند که دیگر کامپیوترها و دستگاه های موجود نیز قادر به استفاده از آن ها باشند.
به عنوان نمونه چاپگری را تصور کنید که در یک مرکز اداری یا مکان عمومی قرار گرفته، و ادمین شبکه با به اشتراک گذاری آن برای کارکنان و کاربران این قابلیت را برای آنان فراهم آورده تا بدون نیاز به داشتن چاپگر مجزا بر روی کامپیوترشان، قادر باشند اسنادشان را چاپ کنند. یا در مثالی دیگر ده ها شعبه یک بانک را در کشور تصور کنید که به واسطه ایجاد شبکه بانکی قادر به دسترسی به حساب های مشتریان شان خواهند بود. این دو مثال تنها نمونه ای کوچک از استفاده های شبکه می باشد.از جمله دلایل مهم برای ایجاد یک شبکه کامپیوتری می توان به موارد زیر اشاره کرد:
موارد فوق تنها نمونه های کوچکی از کاربردهای شبکه می باشند، که اگر بخواهیم در سطح وسیع تر به این موضوع نگاه کنیم، گاها می توان صدها یا هزاران مورد مشابه دیگر را مثال زد. اگر تا به این جای امر شفاف و روشن بوده باشد، پس در ادامه نیز با ما باشید.
شبكه ها به لحاظ مقياس و بزرگی به سه گروهLan ، Wan و Man تقسيم بندی می شوند:
LAN اختصار سر واژگان Local Area Network می باشد، و در علوم رایانه ای به نوعی از شبکه اطلاق می گردد که به لحاظ وسعت محدوده کوچکی را در بر می گیرد (مثلا یک اتاق). این نوع شبکه به لحاظ سرعت و نیز میزان داده ای که در مدت زمان خاصی قادر به انتقال آن می باشد از دیگر انواع شبکه ها پر سرعت تر می باشد، تا جایی که سرعت تبادل داده در این نوع شبکه تا چند صد گیگابیت بر ثانیه نیز می تواند برسد.
MAN اختصار سر واژگان Metropolitan Area Network می باشد، و در علوم رایانه ای به نوعی از شبکه اطلاق می گردد که به لحاظ وسعت از شبکه محلی بزرگ تر است، و معمولا تا سطح یک شهر را نیز می تواند در بر گیرد. به عنوان نمونه شبکه اداری یک شرکت را در نظر بگیرید که در اقصی نقاط شهر دارای دفتر و شعبه می باشد. پس از این نوع شبکه معمولا در مقیاس های متوسط استفاده می گردد.اگرچه شبکه MAN در قیاس با شبکه های محلی، از سرعت پایین تری برخوردار هستند.
WAN اختصار سر واژگان World Area Network می باشد، و در علوم رایانه ای به نوعی از شبکه اطلاق می گردد که به لحاظ وسعت، بزرگ ترین در انواع شبکه ها می باشد، تا جایی که می توان برای برقراری ارتباط بین چندین کشور، قاره و به عبارتی کل دنیا از آن بهره برد. از شبکه های WAN به منظور برقراری ارتباط بین دو نقطه دور دست و در ابعاد بسیار وسیع و گسترده استفاده می شود، که نمونه بازر آن را می توان شبکه اینترنت دانست که در تمامی قاره ها و کشورها قابل دسترس می باشد.در قیاس با شبکه های محلی یا شهری، شبكه WAN دارای سرعت پایین تری به منظور تبادل داده نیز می باشد. ضمن این که تجهیزاتی که برای انتقال داده در این نوع از آن استفاده می گردد، معمولا خطوط استيجاری مخابراتی (Leased Line)، ماهواره ای (Satellite)، فیبر نوری (Fiber Optic)، و موارد این چنینی می باشد. تمرکز این آموزش بر شبکه های محلی موسوم به LAN و نیز نحوه کانفیگ صحیح آن در ویندوز 8 می باشد. پس در ادامه با ما باشید.
آن گونه که پیش تر نیز اشاره شد، LAN به شبکه های کوچکی اطلاق می گردد که به نسبت دیگر شبکه های موجود، از تعدادکمتری دستگاه یا کامپیوتر در آن استفاده شده باشد. منظور از تعداد کمتر، ظرفیت 255 دستگاه در هر شبکه محلی جداگانه می باشد.
پس در هر شبکه LAN افراد قادر خواهند بود تا تعداد 255 دستگاه را داشته باشند، و چنان چه قصد گنجاندن دستگاه های بیشتری را داشته باشیم اصطلاحا بایستی شبکه را با استفاده از محاسبات ریاضی خاصی تفکیک و جداسازی نماییم که به این جداسازی و تفیکیک Subnetting می گوییم
و در واقع با ایجاد هر Subnet جدید، قادر خواهیم بود تا 255 دستگاه مجزای جدید را اضاف نماییم. اگر تا بدین جای امر، توضیحات گویای مطلب بوده باشد، اکنون اجازه دهید تا بر اساس آن چه که گفته شد اقدام به ایجاد یک شبکه کوچک محلی بین دو کامپیوتر نماییم.برای این که یک شبکه محلی کوچک را بین دو کامپیوتر ایجاد کنیم نیازمند سه چیز حداقلی خواهیم بود:
که البته به مورد سوم در این آموزش نیازی نخواهیم داشت، چرا که از آن ها برای ایجاد شبکه هایی با تعداد بیشتر از 2 کامپیوتر نیاز پیدا خواهیم کرد. اگر موارد بالا را تهیه کرده اید، اکنون وقت آن رسیده تا مراحل اصلی را طبق آن چه که در زیر آمده گام به گام انجام دهید:
1. ابتدا با استفاده از کابل شبکه موسوم به RJ45، دو کامپیوتری را که قصد شبکه کردن آن ها را داریم به یکدیگر وصل کنید
پس از اتصال دو کامپیوتر با کابل، علامت اخطاری در کنار ساعت ویندوز هر دو کامپیوتر مبنی بر این که یک ارتباط شبکه ای جدید بر روی کامپیوترتان ایحاد شده برایمان ظاهر می گردد (تصویر زیر)
2. مرحله بعد، پس از اتصال دو کامپیوتر به یکدیگر، انجام تنظیمات مربوط به شبکه در هر دوی آنها می باشد. بدین صورت که با انجام تنظیمات خاصی بر روی هر یک از کامپیوترها، اصطلاحا آن ها را برای یکدیگر Discoverable یا قابل رویت می نماییم. برای این کار نیز ابتدا لازم است تا یک شناسه منحصر به فرد به هر کامپیوتر اختصاص دهیم که به آن IP گفته می شود. IP متشکل از یک عدد 16 رقمی باینری در محدوده های خاصی می باشد، که به واسطه آن کامپیوترهای شبکه قادر به برقراری ارتباط با یکدیگر خواهند شد.
برای تخصیص IP به هر کامپیوتر نیز ابتدا لازم است تا با رفتن به Control Panel و سپس کلیک بر روی آیکون Network and Internet و سپس Network and Sharing Center و آن گاه با کلیک بر روی نوشته Change Adaptor Settings و دابل کلیک بر روی آیکون Ethernet به این مهم دست یابیم. این مراحل را در زیر به صورت تصویری نیز آمده است.
3. پس از دابل کلیک بر روی آیکون مربوطه، برایمان صفحه ای باز خواهد شد که با زدن دکمه Properties و سپس انتخاب گزینه Internet Protocol Version 4 (TCP/IPv4) وارد تنظیمات مرتبط با IP می شویم
4. پس از باز شدن صفحه تنظیمات مربوط به IP با انتخاب گزینه Use the following IP address یک IP یا همان شناسه خاص که کامپیوترمان با آن در شبکه شناخته خواهد شد وارد کرده و در نهایت بر روی OK کلیک می نماییم(تصویر زیر).
هم چنین دقت داشته باشید که IP ها را تنها می توان از محدوده های خاص عددی انتخاب کرد، و دلیل آن نیز به خاطر استانداردهای خاصی می باشد به آن IP Classes گفته می شود، و طبق همین استانداردها افراد می بایست در شبکه های محلی (LAN) از کلاس Cآی پی استفاده کنند، که خود بحث کلاس بندی IP مبحث مفصل دیگری را می طلبد و در حوصله این مقاله نمی گنجند. لذا برای درک بهتر کلاس های IP می توانید به مباحث مربوطه با دوره مقدماتی شبکه هم چون Network+ رجوع کنید، و یا نیم نگاهی به این مقاله بیندازید.
اکنون که IP کامپیوتر اول را وارد نمودیم، بایستی با انجام همین مراحل بر روی کامپیوتر دوم نیز، IP دیگری در محدوده IP کامپیوتر اول وارد کنیم، تا دو کامپیوتر قادر به دیدن یکدیگر در شبکه شوند. ضمن این که این نکته را نیز بایستی مد نظر داشت که IP کامپیوتر دوم بایستی تنها در رقم آخر خود (Octec آخر) متفاوت از IP کامپیوتر اول باشد و دیگر اعداد کاملا شبیه به کامپیوتر اول خواهند بود (شکل زیر)
اکنون که با موفقیت IP های یکتا و منحصر به فردی را بر روی هر کامپیوتر وارد کردیم، وقت آن رسیده تا از وضعیت ارتباط منطقی دو کامپیوتر نیز مطمئن شویم. برای بررسی این موضوع نیز در شبکه از ابزارها و دستورات پیش فرض گوناگونی استفاده می شود که در اینجا ما از دستور ping به منظور تست ارتباط استفاده خواهیم کرد. برای این کار نیز ابتدا با باز کردن Command Prompt یا PowerShell در ویندوز 8 و سپس تایپ عبارت ping و متعاقبا تایپ IP کامپیوتر متقابل از صحت ارتباط این دو مطمئن خواهیم شد.
در مثال زیر من با رفتن به منوی Start و باز کردن کنسول PowerShell بر روی کامپیوتر اول و تایپ فرمان ping به همراه IP کامپیوتر دوم، از ارتباط داشتن آن با کامپیوتر دوم مطمئن خواهم شد، و همین کار را نیز بر روی کامپیوتر دوم انجام خواهد داد. و آن گونه که در زیر نیز مشاهده می کنید کامپیوتر دوم در مدت زمان یک میلی ثانیه به درخواست ping کامپیوتر اول پاسخ داده، و بدین معناست که تا این جای کار مشکل یا عیب و ایرادی بین دو کامپیوتر وجود نداشته و ارتباط مان به درستی عمل می کند.
گفتنی ست در صورت بروز خطا پس از اجرای دستور ping یا عدم دریافت پاسخ از کامپیوتر مقابل، پیشنهاد می شود ابتدا از سالم بودن کابل شبکه تان، و سپس کارت شبکه های هر دو سیستم و در نهایت تنظیمات مربوط به فایروال مطمئن گردید. چنان چه پس از انجام موارد گفته شده کماکان مشکل پا بر جا بود، پیشنهاد می شود موقتا برنامه های آنتی ویروس یا فایروال تان را خاموش کرده و مجدد تست نمایید. در مثال بالا اما آن گونه که مشاهده می کنید هیچ مشکل ارتباطی بین دو کامپیوتر من وجود ندارد، و هر دوی آن ها به راحتی قادر به فرستادن و دریافت بسته های اطلاعاتی از طریق دستور ping به یکدیگر می باشند.
گام مهم بعدی در ایجاد یک شبکه ساده و استاندارد نام گذاری هر یک از کامپیوترها می باشد. بدین منظور با راست کلیک کردن بر روی آیکون This PC در دسکتاپ، و سپس انتخاب گزینه Properties، و در نهایت با زدن دکمه Change settings، یک نام دلخواه یکتا و غیر تکراری را برای آن بر خواهیم گزید. توجه داشته باشید که این مرحله نیز بر روی هر دو کامپیوتر بایستی انجام گردد. این مراحل در زیر به صورت تصویری آمده است:
و در نهایت پس از انتخاب نام های متفاوت از یکدیگر برای هر کدام از کامپیوترها، لازم است تا آن ها را یک بار ریسیت نماییم. پس در پایان نامگذاری لازم است تا هر دوی کامپیوترها را یک بار Reset کرده تا فرایند نام گذاری نیز با موفقیت به اتمام برسد.
اکنون که نام کامپیوترهایمان را به نام های یکتا و دلخواه تغییر دادیم، و پس از این که هر دوی آن ها یک بار ریستارت شدند، و به لحاظ فیزیکی و منطقی هم ارتباط شان برقرار گردید، گام بعدی به اشتراک گذاری منابع می باشد، طوری که هر دو کامپیوتر قادر به استفاده از منابع یکدیگر باشند. منابعی هم چون چاپگرها، فایل ها، ارتباط اینترنتی، و موارد مشابه دیگر. در زیر چند مدل از این اشتراک گذاری ها و این که چگونه تنظیمات مرتبط با هر مورد را انجام دهیم آورده شده است:
در این مثال قصد داریم تا پوشه ای را با تمام محتویاتش بر روی کامپیوتر شماره یک برای دیگر کامپیوترهای شبکه، که در اینجا تنها کامپیوتر شماره دو می باشد به اشتراک بگذاریم. پس بدین منظور ابتدا بر روی پوشه مورد نظر که قصد به اشتراک گذاری آن را داریم راست کلیک، و سپس گزینه Properties را انتخاب می کنیم.
سپس با رفتن به سر برگ Sharing و زدن دکمه Share وارد صفحه دیگری خواهیم شد
در پنجره ای که برایمان باز خواهد شد (شکل زیر)، از منوی کشویی مربوطه، کاربر یا کاربرانی که قصد مجاز کردن دسترسی آن ها به محتویات پوشه را داریم انتخاب، و یا با زدن دکمه Add آن ها را به لیست کاربران مجاز اضافه می کنیم. در مثال زیر آن گونه که مشاهده می کنید، من به همه کاربران تحت شبکه(Everyone) دسترسی Read یا فقط خواندن اطلاعات پوشه را داده ام، شما اما می توانید بر اساس سیاست های خودتان یا شرکت تنها به افراد خاصی در شبکه دسترسی بدهید.
و در نهایت با زدن دکمه Share پوشه مورد نظر به همراه کلیه اطلاعات موجود بر روی آن برای افراد در شبکه به اشتراک گذاشته خواهد شد.
مراحل کلی به اشتراک گذاری تا بدین جا به پایان رسیده است. برای بررسی و هم چنین تست کردن نتیجه کارمان، کافی ست تا با باز کردن File Explorer یا همان My Computer سابق در کامپیوتر شماره دو، و سپس وارد کردن نام یا IP کامپیوتر شماره یک، از صحت کار مطمئن گردیم.
و در نهایت با زدن دکمه Share پوشه مورد نظر به همراه کلیه اطلاعات موجود بر روی آن برای افراد در شبکه به اشتراک گذاشته خواهد شد.مراحل کلی به اشتراک گذاری تا بدین جا به پایان رسیده است. برای بررسی و هم چنین تست کردن نتیجه کارمان، کافی ست تا با باز کردن File Explorer یا همان My Computer سابق در کامپیوتر شماره دو، و سپس وارد کردن نام یا IP کامپیوتر شماره یک، از صحت کار مطمئن گردیم.
قسمت بعد این آموزش به نحوه به اشتراک گذاری چاپگرها در شبکه می پردازد.برای این که بتوانیم چاپگری را در شبکه برای دیگران قابل استفاده نماییم تا دیگران نیز به وسیله آن بتوانند اسنادشان را چاپ نمایند، ابتدا لازم است تا تنظیمات مربوط به آن را انجام دهیم. بدین منظور مراحل زیر را با هم گام به گام پیش خواهیم رفت:
ابتدا وارد Control Panel شده و سپس بر روی View device and printers از قسمت Hardware and Sound کلیک کنید:
در صفحه ای که برایمان باز خواهد شد، بر روی آیکون چاپگر فعلی تان که به کامپیوترتان وصل است، راست کلیک و گزینه Printer properties را بر می گزینیم
سپس در صفحه ای که پس از کلیک برایمان باز می شود، به سر برگ Sharing رفته و تیک گزینه Share this printer را می زنیم، و در نهایت بر روی OK کلیک کرده تا چاپگر برای کاربران شبکه مان به اشتراک گذاشته شود.
حال که چاپگرمان با موفقیت به اشتراک گذاشته شد، کافی ست تا به رجوع به هر یک از کامپیوترهای شبکه، و رفتن به Control Panel و کلیک بر روی نوشته Add a device به جستجوی چاپگرهای به اشتراک گذاشته شده در شبکه بپردازیم و آن ها را به لیست چاپگرهای سیستم ها اضافه کنیم. آن گونه که در شکل زیر نیز مشاهده می کنید، من از طریق جستجوی چاپگر در شبکه بر روی یکی از کلاینت هایم، چاپگری با نام Canon MF4320-4350 را که قبلا بر روی کامپیوتری با نام ISAAC-PC به اشتراک گذاشته شده است را پیدا کرده ام. با انتخاب آن و زدن کلید Next آن را به لیست چاپگرهایم اضافه خواهم نمود.
حال که چاپگر تحت شبکه با موفقیت بر روی کلاینت ها معرفی شده است، اکنون کافی ست تا با زدن گزینه یا دکمه Print بر روی هر کلاینتی که مراحل معرفی چاپگر تحت شبکه را بر روی آن انجام داده ایم انتخاب، و آن گاه خواهیم دید که سند با موفقیت بر روی آن چاپگر به چاپ خواهد رسید.
در این قسمت از آموزش، قصد داریم تا اتصال (کانکشن) اینترنتی مان را بر روی کامپیوترمان طوری به اشتراک بگذاریم تا دیگر افراد در شبکه ما نیز قادر به دسترسی به اینترنت از طریق آن باشند. قابلیت به اشتراک گذاری اینترنت را به طور اختصاری ICS نیز می گویند، که بر گرفته از سر واژگان Internet Connection Sharing می باشد، و از ویندوز 98 تاکنون بر روی سیستم عامل های مایکروسافت موجود بوده و از این جهت قابلیت جدیدی محسوب نمی گردد.
برای این که بتوانیم از ICS تمام کمال بهره ببریم نیازمند داشتن دو کارت شبکه بر روی کامپیوتری که قصد به اشتراک گذاری اینترنت آن را داریم خواهیم بود. بدین صورت که یکی از کارت شبکه ها را به مودم ADSL یا مودم Wireless وصل می کنیم، و دیگری را به کامپیوتر شماره 2 یا همان کامپیوتری که فاقد اینترنت می باشد. ضمن این که اگر دارای هاب یا سوییچ یا روتر در شبکه تان هستید، تنها با اتصال کابلی که به کارت شبکه دوم کامپیوتری که ICS بر روی آن فعال است، دیگر کامپیوترهای متصل به آن روتر یا سوییچ یا هاب نیز اینترنت دار خواهند شد. با این تفاسیر اکنون مراحل را گام به گام با هم پیش می رویم:
فرض کنید از طریق ساخت کانکشن به اینترنت وصل شده ایم، و اکنون قصد داریم تا این کانکشن را برای دیگر کامپیوترهای شبکه نیز به اشتراک بگذاریم تا آن ها نیز به اینترنت دسترسی یایند. بدین منظور ابتدا بر روی کانکشن اینترنت راست کلیک کرده و گزینه را انتخاب می نماییم:
1. ابتدا از طریق کانکشن به اینترنت وصل می شویم
2. بر روی کانکشنی که هم اکنون با آن به اینترنت وصل شدیم راست کلیک کرده و گزینه Properties را انتخاب می کنیم
3. سپس در پنجره ای که برایمان باز خواهد شد، به سر برگ Sharing رفته و مطابق تصویر زیر گزینه ها را فعال نمایید
توجه داشته باشید که در تصویر فوق، Ethernet 2 نام کارت شبکه ای ست که به سوییچ و متعاقبا به کل شبکه وصل می باشد و فاقد اینترنت بوده و از آن تنها برای ارتباط با شبکه محلی استفاده می گردد. ضمن این که در صورتی که تنها با دو کامپیوتر و بدون هیچ روتر یا سوییچ قصد به اشتراک گذاری اینترنت را داشته باشیم باشیم، کافی ست تا کابل خروجی کارت شبکه دوم مان (Ethernet 2) را مستقیما به کارت شبکه کامپیوتر دیگر وصل کنید.
4. پس از این که تمام مراحل بالا را دقیق و بی هیچ ابهامی انجام داده باشیم، می بایست اکنون بر روی کامپیوتر دوم و یا حتی کل شبکه اینترنت برقرار شده باشد و افراد بتوانند از آن استفاده کنند. برای تست این موضوع نیز کافی ست تا بر روی کامپیوتر دوم یا یکی از کامپیوترهای شبکه، سایتی اینترنتی را باز کنید و از موفقیت آمیز بودن عملیات مطمئن گردید.
با قسمت ای دیگر از مجموعه آموزش های دوره MCSA مایکروسافت در خدمت شما عزیزان هستم. در قسمت پیش به نحوه راه اندازی یک شبکه ساده در ویندوز 8 پرداختیم. در این قسمت اما قصد داریم تا شما را با یک سری دستورات مهم وکاربردی شبکه در ویندوز 8 آشنا کنیم.
این قسمت را شاید اگر مهمترین در سری مباحث دوره MCSA ندانیم، اما بی شک یکی از پر اهمیت ترین ها خواهد بود، چرا که مفاد این قسمت حتی در دوره های بعدی ویندوز سرور نیز به کار خواهد آمد. پس در ادامه نیز با ما باشید.نکته: فرض ما در این آموزش بر این خواهد بود که شما از قبل دو کامپیوتر را با یکدیگر شبکه کرده باشید، و نیز به هر دوی آن ها دسترسی اینترنت داشته باشند، و اکنون به واسطه فرمان ها و ابزارهای گنجانده شده در ویندوز 8 صرفا قصد عیب یابی و نیز آنالیز شبکه را داریم.
شروع آموزش امروز با دستور ipconfig می باشد. از این دستور به منظور مشاهده تنظیمات فعلی شبکه هم چون IPهای استفاده شده بر روی کامپیوتر، DNSها و موارد مشابه دیگر استفاده می گردد. پس به واسطه این دستور افراد قادر به مشاهده تنظیمات IP بر روی کامپیوترشان هستند. دستور دارای سوییچ هایی نیز می باشد که از ذکر آن ها چشم پوشی می نماییم. در زیر می توانید خروجی اجرا شده این فرمان را در محیط PowerShell مشاهده کنید:
توضیحات:
Ping اختصار سر واژگان Packet INternet Groper است، و از آن به منظور بررسی وضعیت ارتباطی دستگاه ها و کامپیوترها در شبکه و اینترنت با یکدیگر استفاده می گردد.الگوریتم کارکرد این دستور نیز بدین صورت است که ping با ارسال بسته هایی به سمت سایت، سرور، یا کلاینت، منتظر پاسخ از سمت آن ها می ماند، و در صورت پاسخ دهی دستگاه مقصد، جواب را به ما برگشت خواهد داد. نحوه استفاده صحیح از این فرمان، تایپ عبارت ping در PowerShell و سپس آی پی یا نام کامپیوتر یا سایت مقصد می باشد. در زیر نیز می توانید فرمان اجرا شده به همراه جزییات آن را ببینید.
توضیحات:
Windows XP= 128
Windows Server 2003= 128
Windows Vista= 128
Windows Seven= 128
Windows Server 2008= 128
Windows 8= 128
Windows 10= 64
Linux (Kernel 2.4 and 2.6)= 64
Free BSD= 64
Cisco Devices= 255
توجه داشته باشید که در مثال بالا ما از ping به منظور وضعیت ارتباطی خودمان با IP یکی از کامپیوترهای شبکه مان استفاده کردیم، و این در حالی ست که می توان از ping به منظور وضعیت ارتباطی مان با وبسایت های اینترنتی نیز بهره ببریم، که در این صورت درخواست ما به سمت وب سایت اینترنتی ارجاع داده می شود، یعنی به جای استفاده از ip هر یک کامپیوترهای شبکه، این بار از نام سایت استفاده می کنیم: ping www.google.com
از این دستور به منظور بررسی وضعیت روترها یا سرورهای بین راه بسته اطلاعاتی، تا رسیدن به مقصد استفاده می گردد. تنها با این تفاوت که مدت زمان پاسخ دهی هر روتر و یا سرور نیز به میلی ثانیه به ما نمایش داده خواهد شد. این موضوع در بحث عیب یابی می تواند به ما کمک شایانی نماید، به خصوص در زمان هایی که شبکه مان به دلایل مختلف با کندی سرعت یا قطعی مواجه گشته
که با این تفاسیر می توانیم با بررسی مدت زمان پاسخ دهی هر یک از روترها یا سرورهای میان راهی از وضعیت آن ها نیز مطلع گردیم. به عنوان نمونه با اجرای این فرمان و چک کردن مدت زمان پاسخ دهی، اگر مقدار برگشتی از زمان معمول و متداول همیشگی بیشتر باشد، بایستی اقدامات بعدی را جهت عیب یابی انجام داد. در مثال زیر می توانید اجرا شده این فرمان را که در هر آدرس، و مدت زمان پاسخ هر دستگاه به میلی ثانیه را ببینید:
این دستور را باید ترکیبی از دو دستور بالا (ping و tracert) دانست. بدین صورت که pathping با ارسال بسته های اطلاعاتی به یک مقصد خاص، هم وضعیت برقراری ارتباط و احیانا قطعی آن را برایمان مشخص خواهد کرد، و هم مدت زمان پاسخ دهی دستگاه مقصد را محاسبه و نمایش می دهد. از این فرمان به خصوص برای زمان هایی که قصد عیب یابی دقیق تر شبکه را به همراه جزییات فنی بیشتر داریم استفاده می گردد. در زیر نیز می توانید اجرا شده این فرمان را به همراه توضیحات مشاهده کنید:
از این فرمان معمولا برای کشف IP سایت یا کامپیوترهای مختلف شبکه استفاده می شود. بدین صورت که پس از تایپ فرمان، و متعاقبا تایپ نام کامپیوتر یا سایت، IP آن برایمان نمایش داده خواهد شد. این دستور نیز می تواند در عیب یابی صحت کارکرد DNS Server شبکه که وظیفه تبدیل نام سایت به آی پی و بالعکس را دارد کمک شایانی نماید.
مبحث DNS Serverها خود قسمت ای جداگانه را می طلبد که در این آموزش کوتاه نمی گنجد و در دوره های بعدی ویندوز سرور به آن می پردازیم. گرچه برای درک بهتر مفهوم DNS Server می توانید به مقالاتی که در همین زمینه در این وبسایت و نیز دیگر منابع اینترنتی موجود هستند مراجعه نمایید.
در مثالی که در زیر و بر روی وب سایت www.sanjesh.org انجام شده، مشاهده می کنید که DNS سروری که کامپیوتر من از آن استفاده می کند، دارای آی پی 192.168.1.1 است که در این جا همان آی پی مودمم می باشد، و در ادامه نیز می بینید که آی پی برگشت داده شده سایت مذکور (سنجش)، 92.242.195.4 می باشد. پس از این که IP سایت کشف شد، می توان از آن نیز برای باز کردن سایت استفاده کرد.
netstat اختصار سر واژگان network statistics می باشد، و به منظور مشاهده وضعیت ارتباطات کامپیوتر با دنیای خارج استفاده می گردد. به واسطه این فرمان قادر خواهیم بود تا پورت های باز بر روی کامپیوترمان که با آدرس های خارجی هم چون اینترنت در ارتباط هستند را مشاهده کنیم.
در واقع این دستور کلیه ی ورودی ها و خروجی ها به کامپیوتر شما را کنترل و بررسی می کند. netstat اطلاعات دیگری هم چون اتصالات و ارتباطاتی که از طریق هر کارت شبکه برقرار شده، و موارد دیگری را نیز به ما نشان خواهد داد. به عنوان نمونه می توانید پورت هایی که بر روی کامپیوترتان در حالت Listening (انتظار برای برقراری ارتباط) و یاEstablished (ارتباط برقرار شده) هستند را مشاهده نمایید.
این موضوع در عمل باعث خواهد شد تا اگر پورتی که نباید در حالت عادی بر روی کامپیوتر باز باشد را کشف نمایید که در عمل ممکن است با موارد مشکوکی نیز برخورد کنیم، موارد مشکوکی هم چون برنامه ای خاص که بر روی کامپیوتر و بدون این که از قبل توسط شما یا خود ویندوز تعریف شده باشد، اقدام به برقراری ارتباط با یک آدرس بیگانه خارجی نموده باشد، که گاها ممکن است نشان از وجود برنامه های جاسوسی بر روی کامپیوترمان داشته باشد.
در یک مثال می توان از برنامه جاسوسی Sub7 نام برد، که با اجرا شدنش بر روی کامپیوتر به طور مخفیانه پورت شماره 27374 را که در حالت عادی به هیچ وجه نباید باز باشد را باز می کند و از آن برای خارج کردن اطلاعات شخصی تان بهره خواهد برد.
در نتیجه در این مثال می بینیم که اگر پورت شماره 27374 که پورت مورد استفاده برنامه Sub7 است، بدون اجازه ما باز شده باشد، سریعا بایستی اقدام به بستن آن از طریق فایروال نماییم. به مثالی دیگر در این زمینه توجه کنید : ابتدا از طریق یک مرورگر اینترنتی وبسایت گوگل را باز کنید، و سپس با تایپ دستور netstat –n در PowerShell به نتایج زیر خواهیم رسید:
ESTABLISHED یعنی ارتباط با آدرس و پورت مربوطه مربوطه در حال حاضر به طور کامل برقرار است.
TIME-WAIT یعنی ارتباط با آدرس و پورت مربوطه قبلا برقرار شده و اطلاعاتی نیز با آن آدرس رد و بدل شده، و اکنون ارتباط با آن دیگر برقرار نیست
LISTENING یعنی ارتباط با آدرس مربوطه در صف انتظار قرار گرفته، و به محض برقراری به حالت ESTABLISHED در خواهد آمد
برای واضح تر شدن موضوع نیز می توان به یکی از نتایج به دست آمده که هایلایت نیز شده است اشاره کرد: در این مثال ارتباطی از سمت کامپیوتر من (192.168.0.104) و بر روی یکی از پورت های آن به شماره 55040 که پورت مورد استفاده مرورگر گوگل کروم می باشد، با یک آی پی خارجی (64.233.161.147) و بر روی پورت شماره 443 برقرار شده است (ESTABLISHED). پس با این تفاسیر متوجه می شویم که دیگر جای نگرانی نخواهد بود
و این پورت توسط مرورگر گوگل کروم در حال استفاده می باشد. ضمن این که توجه داشته باشید در صورت مشاهده موارد مشکوک می توانید با جستجوی شماره پورت های مشکوک در اینترنت، آن ها را توسط فایروال نیز مسدود و بلوکه نمایید، تا از بروز خطرات احتمالی جلوگیری نماییم. آموزش فایروال و نحوه بستن پورت در آن را نیز می توانید در این لینک ببینید.در این جا از توضیحات بیشتر مرتبط با این فرمان چشم گوشی می کنیم و آموزش را با فرمان های مهم دیگر شبکه ادامه خواهیم داد.
لازمه ی درک مفهوم دستورnbtstat ، ابتدا آشنایی با NETBIOS می باشد. از این رو در ابتدا به بررسی ساختار NETBIOS خواهیم پرداخت.
NetBIOS را با یک مثال ملموس از دنیای واقعی شروع می کنیم. سازمان ثبت احوال کشور را در نظر بگیرید، تشابه نام و نام خانوادگی و حتی در مواردی نام پدر در این سازمان امری عادی محسوب می شود.به عنوان مثال ممکن است شما بیش از چندین نفر با نام داریوش آریا در این سازمان پیدا کنید اما این نام جدای از این که به ظاهر شبیه به یکدیگر هستند، ولی دارای یک شماره خاص در شناسنامه و یا کد ملی متفاوت می باشند که آنها را از یکدیگر متمایز خواهد کرد.
از این رو اگر فرضا شما بخواهید در این سازمان به دنبال داریوش آریا بگردید باید حتما کد ملی یا شماره شناسنامه ی وی را نیز بدانید، تا بتوانید فرد اصلی و مورد نظرتان بدون تداخل با دیگر افراد هم نام یافت شود.عین این مطلب را نیز در دنیای شبکه برای ارتباط و فرستادن داده ها بین کامپیوتر ها داریم
یعنی به عنوان مثال یک کامپیوتر در یک شبکه ورک گروپ (workgroup) یا تحت دامین (domain) باید دارای نام منحصر به فردی باشد تا زمانی که برای تبادل داده و اطلاعات می خواهد در شبکه اعلام حضور کند، بتواند به وسیله ی نام اختصاصی اش این کار را انجام دهد، که این موضوع به واسطه پروتکل NetBIOS انجام می پذیرد.
NetBIOS یک پروتکل تقریبا قدیمی ست که دیگر همانند گذشته کار تحت شبکه ای خاصی انجام نمی دهد و تنها یک اسم برای سیستم شما در نظر می گیرد که از 16 کاراکتر تشکیل می شود، و به واسطه این اسم کامپیوتر شما راحت تر قابل شناسایی در شبکه محلی خواهد بود.
این سرویس را اولین بار شرکت IBM طراحی، و سپس Microsoft آن را برای استفاده در سیستم عامل های مبتنی بر شبکه های مایکروسافتی پذیرفت. البته لازم به ذکر است که این پروتکل بر پایه پروتکل TCP/IP عمل می کند و پیرو آن می باشد. از NetBIOS برای خطایابی اتصال بین دو کامپیوتری که در تلاشند تا از طریق این پروتکل با یکدیگر ارتباط برقرار کنند استفاده می گردد. اگر تا بدین جای توضیحات راجع به NetBIOS را درک کرده اید، اکنون به سراغ اصل مطلب، یعنی دستور nbstat می رویم.
از فرمان nbtstat به منظور مشخص نمودن وضعيت کارکرد پروتكل NetBIOS در ارتباط هاي مبتني بر TCP/IP استفاده می شود. nbtstat معمولا براي تشخيص مشكلات NetBIOS مورد استفاده قرار مي گيرد. ضمن این که این نکته را مد نظر داشته باشید از آن جا کهnbtstat تنها بر بر روي پروتکل NetBIOS كار مي كند و NetBIOS نیز پروتکل اختصاصی مایکروسافت می باشد
در نتیجه از آن تنها در سيستم هاي مبتني بر ويندوز استفاده می گردد.این دستور نیز مانند دیگر دستوراتی که در بالا مورد بررسی قرار دادیم، دارای سوئیچ هایی می باشد، اما از آن جا که این فرمان دیکر همانند گذشته کاربردی نبوده و از آن استفاده نمی شود، از این روی به شرح جزییات آن نمی پردازیم و صرفا جهت معرفی کلی و اطلاع پیدا کردن از نام چنین دستوری در این آموزش آورده شد.
پیش از توضیح راجع به این دستور نیز، اجازه دهید تا ابتدا با مفهوم MAC در کارت شبکه و نیز دستگاه های همراه همچون گوشی و تبلت آشنا شویم. MAC اختصار سر واژگان Media Access Control و به معنای کنترل دسترسی وسایل ارتباطی ست.
هر وسیله یا دستگاه استانداردی همچون کامپیوتر، گوشی و کلن تمامی دستگاه هایی که قادر به ارتباط با شبکه و اینترنت به صورت بی سیم (WiFi) باشند، دارای یک آدرس MAC منحصر به فرد نیز هستند. این آدرس از 12 رقم تشکیل شده که حاوی اعداد و حروف هستند و با علامت نیم خط (-) یا دو نقطه (:) از یکدیگر جدا می شوند.
هر دستگاه در شبکه دارای یک آدرس MAC یکتا و منحصر به فرد خودش می باشد. از آدرس MAC در موارد گوناگونی که شاید بتوان مهمترین آن را فیلترینگ بر اساس آدرس MAC دانست استفاده می گردد. یعنی افراد به واسطه MAC Filtering قادر می شوند تا تنها به دستگاه های خاص و از پیش تعیین شده ای اجازه دسترسی به منابع شبکه شان و یا اینترنت را بدهند.
با تمام این تفاسیر و مواردی که در بالا گقته شد، می توانیم با اجرای فرمان getmac بر روی کامپیوترمان آدرس MAC آن را به دست آورده و از آن در سناریوهایی که نیاز به ایجاد محدودیت دسترسی در شبکه مان داریم استفاده کنیم. بهترین مثالی که در این زمینه نیز می توان زد، استقاده از MAC Filtering در اکسس پوینت های بی سیم و شبکه های وای فای می باشد، که قطعا شما نیز با آن بارها مواجه شده اید. در مثال زیر با اجرای فرمان مذکور، آدرس MAC کامپیوتری را به دست آورده ایم که با رنگ قرمز نیزهایلایت شده است.
فرمان netsh از دیگر فرمان های کاربردی شبکه می باشد، که از آن به منظور ایجاد تغییرات در پیکربندی های شبکه مان استفاده می کنیم. تمام هر آن چه که در واقعیت می توان در محیط گرافیکی ویندوز بر روی کارت شبکه انجام دهیم، از طریق این فرمان نیز قابل اجراست. تنظیماتی هم چون تغییر IP سیستم، اتصال به شبکه، و ... به مثال توجه کنید:
netsh interface ip set address name=Ethernet static 10.0.0.10 255.255.255.0 10.0.0.1
پس از اجرای فرمان فوق، IP کارت شبکه مان که در این جا نام آن Ethernet می باشد، بر روی حالت Static (Manually) قرار خواهد گرفت، و به آن آی پی 10.0.0.10 با Subnet Mask: 255.255.255.0 و نیز Gateway: 10.0.0.1 تخصیص داده خواهد شد.
آخرین دستوری که در این آموزش مورد بررسی قرار خواهد گرفت فرمان telnet است. از telnet به منظور متصل شدن به دستگاهی دیگر در شبکه های محلی یا اینترنت و اجرای فرامین (Commands) بر روی آن ها استفاده می گردد. یعنی هر فرمانی را که با ویندوز قادر به اجرای آن هستیم، به واسطه telnet و اتصال به دستگاه های دیگر نیز می توانیم بر روی آن ها اجرا نماییم.
این دستور به خصوص زمانی استفاده می شود که دارای سرعت مطلوبی نباشیم، یعنی فرض کنید بخواهیم با سرعت 56k مودم دایال آپ پوشه ای را بر روی سروری در آن سوی دنیا ایجاد یا حذف نماییم. گرچه پیش از استفاده از این فرمان بایستی توجه داشت که ابتدا آن را از بایستی بر روی ویندوز نصب و فعال نمایید. بدین منظور مراحل زیر را پیش خواهیم رفت:
به Control Panel رفته و بر روی Uninstall a program از قسمت Programs کلیک نمایید
در صفحه ای که برایمان باز خواهد شد، بر روی Turn Windows features on or off کلیک می نماییم (تصویر زیر)
و سپس مطابق تصویر زیر، یکی از دو گزینه Telnet Server و یا Telnet Client را انتخاب می نماییم. بایستی دقت داشت که اگر بخواهیم به دیگران اجازه وصل شدن به کامپیوترمان در شبکه یا اینترنت را بدهیم تا آن ها قادر به اجرای فرمان های خاصی به وسیله PowerShell یا Command Prompt بر روی کامپیوترمان باشند
می بایست Telnet Server را انتخاب و نصب نماییم، در حالی که اگر خودمان بخواهیم به کامپیوتری دیگر در شبکه یا اینترنت وصل شویم، بایستی Telnet Client را انتخاب و نصب نماییم. در این مثال زیر چون من قصد دارم تا به کامپیوتری دیگر در شبکه وصل شوم، در نتیجه Telnet Client را انتخاب می کنم و بر روی OK کلیک می نمایم تا فرایند نصب و نیز فعال سازی telnet آغاز گردد.
پس از اتمام فرایند نصب، پیغامی نیز مبنی بر موفقیت آمیز بودن عملیات به ما نشان داده خواهد شد، که با زدن Close آن را نادیده گرفته و می بندیم
پس از انجام مراحل بالا، درست همین مراحل را نیز بر روی کامپیوتری که قصد اتصال به آن را داریم نیز انجام دهید، تنها با این تفاوت که این بار به جای telnet client، گزینه telnet server را بر روی انتخاب و فعال می کنیم.اکنون اگر تمام مراحل بالا را با موفقیت انجام داده باشید، وقت آن رسیده تا با استفاده از telnet به سروری در شبکه و یا اینترنت متصل شویم، و پس از اتصال اقدام به اجرای فرامین بر روی آن کنید. در مثال زیر من به سرور سایتی با نام igormud.org و بر روی پورت شماره 1701 آن که باز می باشد telnet کرده ام:
و آن گونه که مشاهده می کنید، سرور مقصد از ما تقاضای نام کاربری و پسورد کرده است، که در صورت صحیح وارد کردن نام کاربری و پسورد، اصطلاحا بر روی آن سرور لاگین خواهیم کرد و قادر به اجرای فرامین و دستورات مورد نظر بر روی آن خواهیم بود. و آن گونه که در شکل زیر نیز مشاهده می نمایید، توانسته ام با استفاده از دستور telnet بر روی سرور سایت igormud.org و پورت شماره 1701 آن که باز می باشد لاگین نمایم، و این موضوع بدان معناست که از این پس قادر به اجرای دستورات بر روی این سرور خواهم بود.
با قسمت ای دیگر از مجموعه آموزش های دوره MCSA مایکروسافت در خدمت شما عزیزان هستم. در قسمت پیش به معرفی ده فرمان مهم در شبکه و به طور انحصاری ویندوز 8 پرداختیم. قسمت امروز اختصاص به مفاهیم مرتبط با شبکه های بی سیم در ویندوز 8 و نیز نحوه پیاده سازی عملی آن ها خواهد داشت. مانند همیشه ابتدا به معرفی این تکنولوژی خواهیم پرداخت.
ارتباط وایرلس (به انگلیسی Wireless)، از واژگان Wire به معنای کابل و Less به معنای فاقد تشکیل شده است، و به نوعی از ارتباط شبکه ای اطلاق می گردد که در آن از هیچ گونه کابلی برای انتقال داده استفاده نگردد، و تنها امواج راديويي، مادون قرمز و یا مايکروويو کار انتقال داده بين دستگاه ها را انجام دهند.
در واقع وایرلس به ما امکان برقرای ارتباط بین دستگاه ها را بدون نياز به سيم يا کابل خواهد داد، که همین امر موجب می شود تا افراد بتوانند چه در حال حرکت و چه در حالت ثابت از منابع شبکه ای که ادمین برای آن ها مشخص کرده است استفاده نمایند. این تکنولوژی به معنای امروزی از سال 1997 پا به عرصه دنیای فن آوری ها گذاشت و تاکنون نیز در حال استفاده است، طوری که امروزه بسياري از زمينه هاي کاري از جمله مراقبت هاي پزشکي، یا سرويس هاي خدماتي نیز بر پایه وایرلس ارائه می شوند.
در واقع شما با استفاده از تجهيزات وایرلس قادر خواهید بود تا تمام اطلاعات مورد نیاز را به مشتريان تان بر روی لب تاپ یا تبلت تان بدون نیاز به کابل نمايش دهید. از طرفي مي توانيد تمامي کارهاي خود را در حین حرکت نیز به سادگي به روز رساني کرده و یا آن را به اطلاع همکاران خود برسانيد.
این تکنولوژي نوپا ضمن کاهش هزينه های مربوطه، روز به روز نیز در حال گسترده شدن است و در مقايسه با شبکه هاي کابلی، هزينه نگهداري آن نیز بسیار کمتر مي باشد. شما مي توانيد با استفاده از وایرلس به دریافت یا انتقال اطلاعات در هر مکانی بپردازید، و اين در حالي ست که براي انجام موارد مشابه در شبکه هاي سيمي، نیاز به صرف هزینه های بیشتری خواهید داشت.
امروزه شبکه های بی سیم در انواع و اقسام گوناگون موجود هستند که هر کدام نیز دارای کاربردهای خاص خودشان هستند. کاربردهایی همچون رسانه ای، صنعتی، نظامی، و دیگر انواع آن که هر یک نیز در باندهای فرکانسی یا توان ارسال و دریافت سیگنال، متفاوت از یکدیگر عمل می کنند. به عنوان نمونه می توان از معروف ترین نوع شبکه وایرلسِ سامانه موقعیت‌یاب جهانی (GPS)، دستگاه‌های کنترل از راه دور، صفحه کلید بیسیم و تلویزیون ماهواره‌ای اشاره کرد.
از ميان دیگر دستگاه ها مي توان به پيغام گيرها، تلفن هاي همراه، کامپيوتر هاي قابل حمل، شبکه هاي کامپيوتري، دستگاه هاي مکان ياب، سيستم هاي ماهواره اي و PDA ها نیز نام برد. گفتنی ست که تکنولوژي Wireless به سرعت در حال پيشرفت است و نقشی کليدي را در زندگي همه ما در سرتاسر دنيا ايفا مي کند.
به طور کلی می توان سيستم هاي وایرلس را می توان به دو دسته اصلي تقسيم کرد:
در این نوع شبکه از فرستنده و گیرنده های مخصوصی برای ارسال و دریافت اطلاعات استفاده مي گردد، که داشتن خط ديد مستقيم براي برقراري ارتباط بین نقاط امری ضروری ست. بر خلاف تلفن هاي همراه و يا ديگر دستگاههاي وایرلس، اين سيستم ها از آنتن هاي ثابت استفاده مي کنند و به طور کلي مي توانند جانشين مناسبي براي شبکه هاي کابلي باشند. گفتنی ست که در این مدل، از دو آنتن مخصوص، که با هم در یک زاویه دید مستقیم (LOS) قرار داشته باشند برای برقراری ارتباط و انتقال داده استفاده می گردد.
تجهیزات وایرلس ثابت در ایران معمولا در دو باند فرکانسی 2 گیگاهرتز و 5 گیگاهرتز موجود هستند، که افراد بر اساس نیازهایشان می توانند یکی از این دو را انتخاب نمایید.
در شبکه های وایرلس قابل حمل از امواج مایکروویو برای انتقال داده استفاده می گردد، که معمولا هم نیازی به داشتن دید مستقیم بین دستگاه ها نمی باشد، و افراد معمولا تا یک فاصله و محدوده خاص را بدون داشتن دید مستقیم قادر به وصل شدن به شبکه خواهند بود. نمونه هاي اين سيستم عبارتند از: تلفن هاي همراه، نوت بوکها، دستگاه هاي پيغام گير و PDA ها.
پیکربندی شبکه های بی سیم قابل حمل در ویندوز 8
اتصال از طریق اکسس پوینت : گام اول به منظور ایجاد و نیز پیکربندی یک شبکه بی سیم در ویندوز 8 قرار دادن دستگاه اکسس پوینت در محلی ست که به ناحیه مورد نظرمان اِشراف کامل داشته باشد. بدین معنا که همیشه اکسس پوینت را در جایی قرار دهید که دیگر دستگاه هایی که قصد وصل شدن به شبکه را دارند با چشم غیر مسلح بتوانند اکسس پوینت مان را رویت نمایند.
نمونه ای از اکسس پوینت خانگی
مرحله بعدی پس از نصب و راه اندازی اولیه اکسس پوینت، انجام تنظیمات مرتبط برای اتصال ویندوز 8 به آن خواهد بود. بدین منظور لازم است تا بر روی کامپیوتری که قصد داریم از آن برای وصل شدن به اکسس پوینت استفاده کنیم نیز کارت شبکه وایرلسی را وصل و سپس درایورهای مربوط به آن را نیز نصب نماییم. در زیر می توانید دو مدل کارت شبکه وایرلس که یکی از آن ها اکسترنال و دیگری اینترنال می باشد را مشاهده نمایید:
پس از این که کارت شبکه وایرلس را به کامپیوتر ویندوز 8 وصل و درایور آن را نیز نصب کردیم، گام بعدی کلیک بر روی آیکون زرد رنگ کامپیوتر کنار ساعت ویندوز می باشد، تا تنظیمات IP و غیره را نیز بر روی آن انجام دهیم. در نتیجه پس از کلیک بر روی آیکون مربوطه مراحل زیر را گام به گام با هم پیش می بریم:
ابتدا بر روی آیکون کنار ساعت ویندوز کلیک کنید تا تمامی شبکه های وایرلس که در محدوده ما قرار دارند برایمان به نمایش در بیایند. در شکل زیر برای من پس از کلیک بر روی آیکون مورد نظر دو شبکه وایرلس نمایش داده شده است، که نشان از وجود دو شبکه وایرلس در نزدیکی من دارد.
در مثال فوق، شبکه ای که مد نظر من برای اتصال به آن می باشد Isaac نام دارد، در نتیجه با کلیک بر روی آن، ابتدا آن را انتخاب و سپس بر روی دکمه Connect کلیک می کنم.
توجه داشته باشید در صورت وجود رمز عبور بر روی شبکه مورد نظر، پسورد مربوطه را نیز وارد نمایید و بر روی Next کلیک کرده تا اتصال به شبکه برقرار گردد. (شکل زیر)
به همین سادگی!
ممکن است مواقعی نیز پیش آید که تهیه اکسس پوینت برای افراد مقدور نباشد و یا این که بخواهیم بدون استفاده از زیرساخت های هزینه بر تنها دو کامپیوتر را با یکدیگر شبکه کنیم. در چنین حالتی بایستی از نوع دیگری از شبکه های وایرلس به نام Ad-HOC استفاده کنیم. در واقع Ad-HOC نوعی از شبکه وایرلس می باشد که در آن از هیچ گونه اکسس پوینت یا دیگر دستگاه های ارتباطی بی سیم برای ارتباط استفاده نشده باشد و تنها به کمک اجرای چند دستور مستقیما دو لب تاپ یا کامپیوتر را بدون کابل با هم شبکه کنیم.برای ایجاد یک شبکه وایرلس Ad-Hoc، می توان به دو روش عمل کرد:
ابتدا به بررسی و نیز نحوه راه اندازی شبکه وایرلس به صورت Ad-Hoc و در محیط گرافیکی ویندوز خواهیم پرداخت. پس بدین منظور مراحل زیر را گام به گام انجام دهید:
1. وارد Control Panel شده و بر روی آیکون Network and Internet، و سپس بر روی نوشته View network status and tasks کلیک نمایید، و در نهایت Setup a new connection or network را کلیک کنید.
2. در صفحه جدیدی که برایمان باز خواهد شد، بر روی Network and Sharing Center کلیک، و سپس بر روی نوشته Setup a new connection or network کلیک نمایید
3. در صفحه ای که برایمان پس از کلیک نمایش داده خواهد شد، گزینه Manually connect to a wireless network را انتخاب نمایید (تصویر زیر)
4. در قسمت بعد (تصویر زیر)، ویندوز از ما نامی را که قصد داریم به اکسس پوینت مجازی مان تخصیص دهیم از ما خواهد پرسید. توجه داشته باشید که این نام دقیقا همان نامی خواهد بود که بعدا افراد با جستجو شبکه های وای فای اطراف، این نام برایشان به نمایش در خواهد آمد. در مثال زیر من Persia-Net را برای نمونه وارد کرده ام.
دیگر گزینه موجود در این صفحه نیز، Security Type می باشد که بیانگر نوع پروتکل امنیتی ست که قصد داریم از آن برای شناسایی و نیز تایید هویت کاربران استفاده نماییم. این که هر کدام از این پروتکل ها چه هستند و نحوه کارکرد و الگوریتم امنیتی شان به شکل می باشد در دوره های بعدی مورد بررسی قرار خواهند گرفت. در اینجا من WEP را انتخاب و در بخش Security Key نیز یک پسورد بیش از 6 رقم را وارد می کنم تا افرادی که قصد وصل شدن به شبکه وای فایم را دارند ابتدا این پسورد را وارد و سپس به آن وصل شوند. در نهایت بر روی Next و Finish کلیک می کنیم.
مراحل کار تا بدین جای امر به اتمام رسیده است. اکنون کافی ست تا بر روی لب تاپ تان یا دیگر کامپیوترهای مجهز به کارت شبکه بی سیم، شبکه های وایرلس اطراف را جستجو کنید، و مشاهده خواهید نمود که اکسس پوینت مجازی که هم اکنون با نام Persia-Net ساختیم برای آن ها قابل رویت می باشد، و افراد قادر خواهند بود با وارد کردن پسوردی که در مراحل قبل تعیین کردیم به شبکه ما وصل شده و از منابع آن استفاده نمایند.در شکل زیر همان طور که ملاحظه می کنید، من بر روی یکی از کلاینت های شبکه ام که دارای کارت شبکه وای فای نیز می باشد، ابتدا شبکه های اطراف را جستجو، و پس از یافتن شبکه Persia-Net که در بالا ساختم با زدن دکمه Connect به آن متصل شده ام.
ضمن این که توجه داشته باشید در صورتی که بخواهیم افراد از اینترنت موجود بر روی کامپیوتر یا لب تاپ مان نیز استفاده نمایند، تنها کافی ست تا اتصال اینترنتی مان را بر روی اتصال اکسس پوینت مجازی به اشتراک بگذاریم. نحوه به اشتراک گذاری اینترنت نیز در قسمت چهاردم مباحث همین دوره مفصل بحث شد.
مواقعی نیز هستند که قصد داریم بدون رفتن تک تک مراحل بالا و تنها با اجرای چند فرمان ساده در محیط PowerShell یک اکسس پوینت مجازی را ایجاد نماییم و به آن وصل شویم. بدین منظور پس از وصل کردن کارت شبکه بی سیم به کامپیوتر، از فرمان زیر کمک خواهیم گرفت:
netsh wlan set hosted network mode=allow ssid=PersiaNet key=0123456789
گفتنی ست پس از اجرای فرمان بالا، نیاز به اجرای فرمان دوم نیز برای با موفقیت به انجام رسانیدن کار داریم، که بدین منظور از دستور زیر استفاده می کنیم:
netsh wlan start
اکنون که هر دو دستور را با موفقیت اجرا کردیم، کافی ست تا بر روی لب تاپ یا کامپیوترهای دیگر شبکه که مجهز به کارت شبکه وایرلس هستند، به جستجوی شبکه های وای فای اطراف بپردازید، و مشاهده خواهید کرد که اکسس پوینت مجازی که هم اکنون با نام Persia-Net ساختیم برای دیگر دستگاه های مجهز به وای فای قابل رویت می باشد، و افراد قادر خواهند بود با وارد کردن پسوردی که در بالا تعیین کردیم به شبکه ما وصل شده و از منابع آن استفاده نمایند.
با آخرین قسمت از سری مجموعه آموزش های دوره MCSA مایکروسافت در خدمت شما عزیزان هستم. قسمت پایانی این دوره را به مبحث روش های احراز هویت یا اعتبارسنجی در ویندوز 8 و نحوه پیکربندی آن اختصاص داده ایم. مانند همیشه ابتدا به تشریح مفاهیم خواهیم پرداخت و با دو مفهوم Authentication و Authorization آشنا خواهیم شد.
Authentication در لغت به معنای تصدیق هویت، و در علوم کامپیوتر به فرایند تشخیص هویت افراد یا دستگاه ها اطلاق می گردد. از طریق Authentication است که افراد پیش از دسترسی به منابع کامپیوتر یا شبکه ابتدا هویت شان مشخص شده و سپس مجوز ورود و استفاده از منابع به آن ها داده خواهد شد، یا به اصطلاح فنی تر به زبان انگلیسی Who you are؟ اجازه دهید تا با مثالی این موضوع را روشن تر نماییم. شرکتی با صد نفر کارمند را در نظر بگیرید که ادمین شبکه آن به هر یک از کارکنان یک نام کاربری و رمز عبور برای استفاده از کامپیوترهای شبکه را داده است.
یکی از کارکنان با نام Jack Johnson بر روی کامپیوتر شماره 24 نام کاربری و پسورد خود را به منظور لاگین کردن وارد می کند (Username: Jack Password:123456). اولین اتفاقی که در این سناریو خواهد افتاد این است که کامپیوتر شماره 24 ابتدا با سرور مرکزی ارتباط برقرار نموده و نام کاربری و پسورد وارد شده توسط فرد را برای سرور ارسال می کند
سرور نیز متعاقبا آن را با بانک اطلاعاتی کاربران موجود بر روی خود مقایسه کرده و در صورت یکسان بودن آن، پیامی را به کامپیوتر شماره 24 مخابره می نماید که نام کاربری و رمز عبور وارد شده با اطلاعات موجود بر روی سرور هم خوانی داشته و صحیح می باشد، لذا اجازه ورود را برای وی صادر کن.
در نتیجه کامپیوتر شماره 24 نیز به فرد مورد نظر اجازه ورود به کامپیوتر را خواهد داد. حال اگر فرد مورد نظر نام کاربری و رمز عبورش را اشتباه وارد نماید، و با اطلاعات موجود بر روی سرور هم خوانی نداشته باشد، در نتیجه فرد با خطای The username or password is incorrect مواجه گشته و به وی اجازه ورود داده نخواهد شد. همین مثال را نیز می توان به صورت محلی و بدون ارتباط با سرور نیز در نظر گرفت.
بدین صورت که فرد نام کاربری و رمز خود را وارد می نماید و کامپیوتر پس از مطابقت دادن آن با بانک اطلاعاتی خودش و در صورت صحیح بودن به فرد اجازه ورود به کامپیوتر را خواهد داد.به تمامی آن چه که در بالا صورت می پذیرد اصطلاحا فرایند Authentication یا احراز هویت گفته می شود.
اما با توجه به آن چه که گفته شد، ویندوز 8 از سه طریق مختلف قادر به احراز هویت یا Authentication کاربران خواهد بود. ولی پیش از آن که بتوانیم کاربری را احراز هویت و شناسایی نماییم، ابتدا نیاز است تا آن را بر روی کامپیوتر ایجاد نماییم، که از یکی از سه روش زیر می توانید برای ساخت و ایجاد کاربران اقدام نمایید:
بدین منظور ابتدا ماوس خود را به گوشه سمت راست و قسمت بالای مانیتور برده و حدود یک ثانیه مکث کنید تا گزینه های مرتبط برایتان به نمایش در آید.سپس بر روی گزینه Settings کلیک نمایید تا وارد صفحه بعدی شویم.
آن گاه همانند شکل زیر بر روی نوشته Change PC Settings کلیک نمایید
و در صفحه ای که برایمان باز خواهد شد، گزینه Account را انتخاب کنید (تصویر زیر)
سپس در صفحه بعدی نیز بر روی علامت + Add an account کلیک کرده تا وارد بخش مربوطه شوید
در قسمت بعد، ویندوز از ما اطلاعات مربوط به کاربری که قصد ایجاد آن را داریم خواهد پرسید، که ما نیز آن ها را بر اساس موراد خواسته شده وارد کرده و در نهایت بر روی Next کلیک خواهیم کرد (تصویر زیر)
در نهایت با کلیک بر روی دکمه Finish مراحل ساخت یوزر با استفاده از رابط کاربری Metro به پایان خواهد رسید
بدین منظور ابتدا به Control Panel بروید و بر روی آیکون User Accounts and Family Safety کلیک نمایید. سپس در صفحه ای که برایتان باز خواهد شد، بر روی نوشته User Accounts کلیک کنید.
آن گاه بر روی نوشته Manage another account و سپس Add a new user to this PC کلیک نمایید
از این قسمت کار به بعد تقریبا تمامی مراحل شبیه به مراحل بالا بوده، که از این روی از تکرار آن پرهیز می کنم.
برای ساخت یوزر با استفاده از این روش ابتدا عبارت lusrmgr.msc را در منوی استارت تایپ و پس از ظاهر شدن آیکون مربوطه، بر روی آن کلیک کنید تا کنسول Local Users and Groups باز گردد
در پنجره ای که برایمان باز خواهد شد، در قسمت خالی صفحه کلیک و گزینه New User… را انتخاب نمایید
آن گاه اطلاعات مربوط به کاربر را وارد، و در نهایت بر روی Create کلیک کنید تا کاربر مورد نظر ایجاد گردد
آخرین روش برای ساخت یوزر بر روی کامپیوتر از طریق کنسول PowerShell می باشد. بدین منظور ابتدا کنسول PowerShell را با دسترسی Administrator باز کنید و سپس فرمان زیر را درون آن تایپ نمایید:
net user /add test mypassword
گفتنی ست که در مثال بالا، ویندوز برای ما کاربری با نام test و با رمز عبور mypassword ایجاد خواهد نمود.
Authorization در لغت به معنای اجازه دادن، و در علوم کامپیوتر به فرایند میزان دسترسی افراد به منابع موجود در شبکه یا کامپیوتر اشاره دارد. بدین معنا که با Authorize کردن یک فرد وی قادر خواهد بود تا به منابعی که ادمین برایش مشخص کرده دسترسی یابد. فرایند Authorize همیشه پس از Authentication اتفاق خواهد افتاد. یعنی افراد ابتدا هویت شان مورد بررسی و تایید قرار گرفته(Authenticate)، و سپس بر همین اساس، به آن ها اجازه دسترسی به منابع داده می شود (Authorize).
اجازه دهید تا با مثالی از این موضوع آن را بسط دهیم. شرکتی را در نظر بگیرید که صد نفر کارمند در آن مشغول به کار هستند، و فردی با نام Jack Johnson بر روی کامپیوتر شماره 24 نام کاربری و پسورد خود را به صورت صحیح وارد می نماید، سپس هویت وی توسط سرور تایید شده و به او اجازه ورود به کامپیوتر داده خواهد شد. اما حال که فرد مجوز دسترسی به کامپیوتر و نیز شبکه مان را پیدا کرده است، واقعا برای او چه چیزهایی باید قابل دسترس باشد؟ و تا چه میزان می تواند از منابع کامپیوتر یا شبکه استفاده نماید؟
اینجاست که با فرایند Authorize میزان دسترسی ها برای افراد را مشخص خواهیم کرد. در واقع فرد با Authorize شدن، میزان دسترسی هایش نیز مشخص می گردد. پس در یک تعریف کلی Authorize کردن یک فرد یعنی تا چه میزان دسترسی به منابع شبکه و کامپیوتر برای فرد فراهم گردد. بگذارید تا با مثالی از دنیای واقعی این موضوع را بسط دهیم. به عنوان نمونه بازی شطرنج را در نظر بگیرید که هر مهره در این بازی دارای میزان مانوور و قدرت خاصی ست. مثلا مهره سرباز تنها قادر به حرکت از سمت جلو و تا یک یا دو حرکت می باشد، یا مهره فیل که قادر به هر میزان حرکت اما فقط در حالت زیگ زاگ می باشد.
در نتیجه حرکت تمامی این مهره ها از قبل و توسط قوانین خاصی تعیین شده اند که نمی توان خلاف آن حرکتی را در بازی انجام داد. حال همین موضوع در فرایند دسترسی افراد در کامپیوتر یا شبکه نیز صدق می کند، یعنی ادمین قادر است تا با ایجاد یک سری دسترسی ها و محدودیت های خاص برای افراد به هر یک از آنان، تنها دسترسی های خاص و محدودی را بدهد. گفتنی ست که فرایند Authorize توسط NTFS Permissionها تعیین می گردد.
حال بیایید تا مبحث Authorization توسط NTFS Permission ها را نیز به صورت عملی نیز انجام دهیم و اعمال کنیم. در این مثال قصد داریم تا به کاربری با نام User1 دسترسی به پوشه ای با نام Test و محتویات آن را داده، و همین دسترسی را از کاربر دیگری با نام User2 سلب نماییم، طوری که User1 به راحتی قادر به دیدن محتویات پوشه و نیز اجرای فایل ها باشد، در حالی که User2 این توانایی را نداشته باشد. پس گام به گام مراحل زیر را پیش می بریم ، ابتدا پوشه ای با نام Test در کامپیوتر ایجاد نمایید. سپس بر روی آن راست کلیک کرده و گزینه Properties را انتخاب کنید.
در پنجره ای که برایمان باز خواهد شد، به سربرگ Security بروید و دکمه Edit را کلیک نمایید
بر روی Add کلیک کرده، و در صفحه ای که برایتان باز خواهد شد، یوزر مورد نظرتان را (که در مثال من User1 است) جستجو و انتخاب نمایید
حال که User1 را انتخاب کردیم، با زدن تیک گزینه Full Control به وی دسترسی کامل به پوشه Test و نیز محتویات آن را را خواهیم داد.
کار تا بدین جای امر به اتمام رسیده است، اکنون اگر اطلاعاتی را در درون این پوشه کپی کنیم، تنها فردی که قادر به خواندن اطلاعات آن خواهد بود، User1 است، و دیگر یوزرهای موجود بر روی کامپیوتر اگرچه قادر به مشاهده اطلاعات موجود خواهند بود، اما توانایی مشاهده یا اجرای آن را نخواهند داشت.
آرمان دارم هر آن چه که در سری آموزش های این دوره برای شما عزیزان فراهم نمودم هر چند اندک، اما مفید و در عین حال مورد توجه تان قرار گرفته باشد. گفتنی ست که کلیه مطالب این دوره بر اساس سر فصل های کتاب مربوطه با نام Configuring Windows 8 نوشته Scott D. Lowe و Derek Schauland و Rick W. Vanover بوده است. اگرچه مطالبی که طی این دوره ارائه شدند بسیار خلاصه تر از مباحث اصلی به زبان انگلیسی بودند، ولی کلیات به طور کامل بیان گشتند.
بنده نیز در واقع این دوره را تنها به منظور آشنایی شما با مفاهیم آزمون بین المللی مایکروسافت (کد 70-687) بر روی وبسیات توسینسو قرار دادم تا کسانی که احیانا علاقه به شرکت در این آزمون داشته باشند با مراجعه به کتب زبان اصلی بتوانند هرچه بیشتر دایره دانش خودشان را گسترش داده و در آزمون اصلی شرکت نمایند.