قالب یک بسته آي.پي: وقتی که یک توده اطلاعات، جهت ارسال از لایه انتقال به نرم افزار لایه شبکه تحویل داده می​شود، اولین وظیفه پروتکل، قالب بندی و ایجاد واحدهای مستقل و دارای هویت است. هر واحد مستقل و دارای هویت که اصطلاحا بسته نامیده می​شود، شناسنامه دقیقی به همراه خواهد داشت تا با استفاده از این شناسنامه، هدایت بسته​ها به مقصد ممکن باشد. فراموش نکنید که قالب و ساختار هر بسته، استانداردی جهانی است و ربطی به سخت افزار يا نرم افزار ماشین تولید کننده آن ندارد.

فيلدهاي سرآيند بسته IP

*دقت کنید که برای تحلیل برخی از مکانیزم​ها و تاکتیک​های حمله، مجبور هستید با فیلدهای متعدد بسته IP آشنا باشید.

فيلد VERSION

محتوای این فیلد مشخص می​کند که برای قالب دهی به داده​ها از کدام نسخه پروتکل IP استفاده شده است. نسخه​ای که امروزه در همه جا عمومیت دارد نسخه IPV4 است; البته IPV6 (نسخه شش از پروتکل IP) در حال رایج شدن است. (برخی از موسسات و شرکت​ها ازمایش IPv8 اغاز کرده اند.) فیلد Version اولین فیلدی است که مسیریاب برای اغاز عملیات پردازش و مسیریابی بسته، به ان نیاز خواهد داشت.


-------------------------------------------------

آموزش شبکه

برای دسترسی به مجموعه بهترین دوره های آموزش شبکه های کامپیوتری ( مبانی شبکه ، نتورک پلاس ، مانیتورینگ و ... ) مقدماتی تا پیشرفته با ارائه گواهینامه و فیلم رایگان همین الان کلیک کن

--------------------------------------------------

فیلد LENGTH : (IHL:IP Header Length)

این فیلد چهار بیتی، طول کل سرایند بسته را بر مبنای کلمات 32 بیتی مشخص می​نماید.

TYPE OF SERVICE

این فیلد 8 بیتی است، و توسط ان (یعنی ماشین تولید کننده بسته IP) از مجموعه زیر شبکه (یعنی مجموعه مسیریاب​های بین راه) تقاضای سرویس ویژه​ای برای ارسال یک دیتاگرام می​نماید.

به عنوان مثال ممکن است یک ماشین میزبان بخواهد دیتاگرام صدا یا تصویر برای ماشین مقصد ارسال نماید; در چنین شرایطی از زیر شبکه تقاضای ارسال سریع و به موقع اطلاعات را دارد نه قابلیت اطمینان صد در صد.

TOTAL LENGTH

در این فیلد 16 بیتی عددی قرار می​گیرد که اندازه کل بسته IP (شامل مجموع اندازه سرایند و ناحیه داده) بر حسب بایت را تعیین می​کند. بنابراین حداکثر طول کل بسته IP می​تواند 65535 بایت باشد.

IDENTIFICATION

هر پکت يک ID يا شناسه به خود ميگيرد که در اين بخش نگه داري مي​شود.

FRAGMENT OFFSET

گاهي يک بسته به چندين تکه تقسيم و ارسال مي​شود. نکته​ای که باید به خاطر داشت، آن است که معمولا در این گونه بحث​ها، عدد 1 تقریبا معادل با YES خواهد بود و عدد 0 معادل NO یا No Way می​باشد.

TIME TO LIVE

مدت زمان عمر یک packet را مشخص می​کند. (هر پکت تا مدتي سرگردان مي​ماند، اگر به مقصد نرسد، شما پيغام "مقصد غير قابل دسترسي است") را مشاهده مي​کنيد.

PROTOCOL

پروتکل لایه انتقال را در این بخش از HEADER نگه میدارد. معروفترین پروتکل​ها TCP/IP و UDP می​باشد.

HEADER CHECKSUM

اطلاعات مربوط به نگهداري HEADER را داراست.

SOURCE ADDRESS

در پروتکل نسخه 4 IP، هر ماشین میزبان در شبکه اینترنت یک ادرس جهانی و یکتای 32 بیتی دارد.

DESTATION ADDRESS

در اين فيلد ادرس 32 بيتي مربوط به ماشين مقصد که گيرنده نهايي بسته IP است، قرار میگیرد.

 

OPTION

در این فیلد اختیاری می​توان تا حداکثر 40 بایت داده قرار داد. محتویات این فیلد عموما در برگیرنده اطلاعاتی است که می تواند به مسیریاب​ها در مورد یافتن مسیر مناسب کمک کند. (در اغلب بسته​ها از این فیلد استفاده نمی​شود.)

PADDING

ممکن است فاصله خالي OPTION را پر کند.

PAYLOAD

اصل داده است.

بسته بندی داده را بر عهده دارد. در این لایه همچنین برچسب مک آدرس به بسته اضافه می​شود. اما دو وظيفه مهم اين لايه عبارتند از :

*1-تشخیص خطا (error detection)

2-تصحیح خطا (Error Correction)*

برای تشخیص و تصحیح خطا، در ابتدا و انتهای هر هشت بیت، یک بیت معین می​گذارند، (star bit و stop bit) ارسال می​کنند. به مجموعه داده​ها و این دو بیت در اصطلاح یک قاب گفته می​شود. در مقصد این دو بیت چک می​شوند. اگر چندين فريم پشت سر هم بيت​هاي start و stop صحيحي داشتند يعني داده​ها درست ارسال شده​اند.

چند نکته بسيار مهم:

1-در ادبیات شبکه به ایستگاه "مسیریاب گفته می​شود." (router)

2-هدايت بسته​هاي اطلاعاتي از مبداء به مقصد گفته مي​شود. (routing)

3-دیتاگرام یک واحد اطلاعات است که به صورت یکجا از لایه IP به لایه انتقال تحویل داده می​شود، یا بالعکس لایه انتقال ان را جهت ارسال روی شبکه، به لایه IP تحویل داده و ممکن است به چندین بسته IP شکسته شود.

موفق باشيد.

مرتضي پاک نيت