من سالهای سال یکی از طرفداران سرسخت پرویز پرستویی بودم . عاشق فیلم هایی بودم که این بازیگر بازی کرده بود ، با فیلم هاش خندیدم و گریه کردم ، فیلم هایی که شاید دیگه نشه به کیفیت اونها در تاریخ سینما فیلم ساخت . آدم به شدت احساساتی هستم البته بی منطق احساساتی نمیشم ، با آژانس شیشه ای گریه کردم چون خیلی وقتی صحبت از جانبازان و شهدا و اساسا دفاع مقدس میشه نمیتونم احساساتم رو کنترل کنم . با مارمولک خیلی خندیدم ، لیلی با من است هم گریه کردم و هم خندیدم ، به نام پدر ، بادیگارد ، قاتل اهلی ، شوخی کردم ، مرد عوضی ، کتاب قانون و کلی فیلم از این بازیگر دیدم . هم فیلم های طنز و هم فیلم های جدی ، اینقدر پرویز پرستویی رو نزدیک به نقش های جدی و حرفه ای دیدم که باورم شده بود این بازیگر واقعا اعتقاداتی داره که روی اون اعتقادات هست که اینجور می تونه فیلم های با مضمون جدی رو خوب بازی کنه ، همیشه طنزهای این بازیگر رو هم تحسین می کردم اما...
بعد از اینکه لس آنجلس تهران رو دیدم واقعا تاسف خوردم به اینکه چقدر پرویز پرستویی میتونه Cheap باشه که چنین فیلم بی کیفیت رو بازی کنه ! گفتم با خودم که بالاخره هر بازیگری نیاز داره یه سری فیلم های پوچ و بیخودی بازی کنه که تامین مالی کنه خودش رو انجام بده ، اما نظری که من دارم اینه که پرویز پرستویی با گذاشتن پست های بدون تحقیق ، از سر هیجان و البته احساسی تو فضای مجازی کم کم داره محبوبیت خودش رو از دست میده ، حداقل برای من یکی که اینجور بود . اینکه دیگران رو ریاکار بدونی که رفتن کمک کنن به مناطق سیل زده و خودت رو بدون ریا بدونی ! برای من اصلا قشنگ نبود ، حداقل اگر اون روحانیونی که رفتن دارن با لباس روحانیت گل بیل میزنن از روی ریاکاری هم باشه باز شرف دارن به افرادی که پول مردم رو میگیرن و روی وانت می نویسن اهدایی محمد نصیری توسینسو به مناطق سیل زده !!! این مورد در خصوص مهناز افشار هم صادق هست و البته حداقل خوبی که در خصوص مهناز افشار هست اینه که بازیگر مورد علاقه من نبود ، دوستان اگر در خصوص سلبریتی های بیسواد و احساساتی نظری دارید خوشحال میشم در ادامه بگید این بحث به نظرم جذاب میشه ...