همانطور که DNS سرور نیازمند به انجام تنظیمات و پیکربندی مناسب برای سرویس دهی به کلاینت های خود می باشد ، کلاینت های DNS سرور نیز نیازمند پیکربندی و تنظیماتی هستند تا بتوانند با این سرور به درستی ارتباط برقرار کنند. در این مقاله ابتدا به درک تنظیمات مربوط به DNS Client خواهیم پرداخت ، سپس تنظیمات مربوط به نامگذاری کامپیوتر یا Computer Name را بررسی می کنیم و به بررسی نیازمندیهای مربوط به DNS کلاینت ها و تنظیماتی که بایستی بر روی هر یک از آنها انجام شود خواهیم پرداخت ، امیدواریم که تا آخر مقاله با ما باشید.
تنظیمات و پیکربندی DNS یا Domain Naming Service همانطور که اشاره کردیم در دو قسمت کلاینت و سرور بایستی انجام شود ، بر روی کلاینت هایی که از سرویس DNS استفاده می کنند ، تنظیمات TCP/IP بایستی با توجه به موارد زیر بر روی هر یک از کامپیوترهای موجود در شبکه اعمال شود :
زمانیکه شما برای کامپیوتر خود یک نام یا Computer Name برای DNS انتخاب می کنید ، همانطور که اشاره شد آخرین قسمت سمت چپ این نام از مجموعه FQDN نام کامپیوتر شما محسوب می شود . برای مثال در آدرس www.tosinso.com سمت چپ ترین قسمت که www است ، نام کامپیوتر شما خواهد بود و به آن Host Name هم گفته می شود. شما می توانید تمامی کلاینت های خود را با استفاده از ساختار نامگذاری DNS نامگذاری کنید .
فقط توجه کنید که در زمان نامگذاری بایستی قوانین نامگذاری کلاینت ها را که در خصوص نوع و تعداد کاراکترهای مجاز برای استفاده در نام کامپیوتر می باشد را رعایت کنید ، این قوانین در قالب یک RFC به شماره 1123 بصورت قراردادهای استاندارد در آمده است که در تمامی نامگذاری های مربوط به Host های اینترنتی و ... بایستی رعایت شود ، مهمترین موارد که در قسمت کاراکترها بایستی رعایت شوند ( صرفا می توان از کاراکترهای ذکر شده در نامگذاری استفاده کرد) به شرح زیر می باشند :
در صورتیکه در شبکه خود از ساختارهای نامگذاری NetBIOS و DNS بصورت همزمان استفاده می کنید و شبکه شما این قابلیت ها را پشتیبانی می کند ، شما می توانید از Computer Name ها مختلفی در شبکه استفاده کنید اما توجه کنید که همیشه پیشنهاد می شود که ساختار نامگذاری کامپیوترهای خود را به گونه ای انتخاب کنید که نام آن حداکثر 15 کاراکتر و یا کمتر از آن باشد ، این مورد در نیازمندیهایی که در RFC شماره 1123 که قبلا هم معرفی کردیم عنوان شده است.
به صورت پیشفرض تعداد کاراکترهای سمت چپ ترین جزء از آدرس FQDN با تعداد کاراکترهای NetBIOS مربوط به Computer Name برابر است ، مگر اینکه تعداد کاراکترهای این جزء بیشتر از 16 تا باشد.این در حالی است که حداکثر تعداد کاراکترهای NetBIOS 15 عدد می باشد.اگر تعداد کاراکترهای Computer Name بیشتر از تعداد کاراکترهای NetBIOS بشود ، مجبور می شویم نام آن را تا حد تعریف شده و قانونی کوتاه کنیم.قبل از اینکه بخواهید کامپیوترهایتان را برای NetBIOS و DNS پیکربندی کنید ، باید مفاهیم و موارد زیر را رعایت کنید :
اگر جستجو در سرویس WINS یا Windows Internet Naming Service برای Zone های DNS شما فعال شده باشد ، از همان نام برای نامگذاری NetBIOS و همچنین DNS استفاده کنید. در غیر اینصورت نتیجه پرسش و پاسخ هایی که کلاینت ها برای درخواست هایشان به سرور ارسال می کنند برای این کامپیوترها دارای تناقض خواهد بود.اگر قصد استفاده از ساختار نامگذاری NetBIOS به دلیل استفاده از محصولات مایکروسافت و شبکه های قدیمی را دارید به شما پیشنهاد می کنیم که به هیچ عنوان از این ساختار استفاده نکنید و در طراحی خود تجدید نظر کنید .
در عوض استفاده از NetBIOS می توانید از ساختار نامگذاری DNS استفاده کنید که بتوانید گسترش شبکه خود کنترل کنید و از طرفی پیشرفت سازمان و طولانی تر شدن نام کامپیوترها را نیز پشتیبانی خواهید کرد. برای مثال در صورتیکه برای کامپیوترهای خود هم از ساختار NetBIOS و هم از ساختار DNS استفاده می کنید ، برای اینکه بتوانید این ساختار را به سمت استفاده از DNS ببرید تمامی کاراکترهای خط زیر یا underscore که بصورت (_) نمایش داده می شوند را بایست در تمامی اسامی تغییر دهید ، این کاراکتر در ساختار نامگذاری DNS پشتیبانی نمی شود. هر چند این کاراکترها در ساختار NetBIOS معتبر هستند اما در ساختار DNS غیر قابل قبول بوده و نمی توان از آنها استفاده کرد.
نام دامنه یا Domain Name در کنار نام کامپیوتر یا Computer Name ساختار FQDN را که در نهایت به عنوان نام کامل کامپیوتر یا Full Computer Name شناخته می شود را تشکیل می دهد. معمولا به قسمتی از نامگذاری کامپیوتر که در ساختار DNS مختص نام کامپیوتر می باشد Host Name گفته می شود و بقیه قسمت های مانده را به عنوان نام دامنه یا Domain Name می شناسیم . برای مثال نام دامنه یا Domain Name برای DNS یک کامپیوتر کلاینت می تواند به شکل www.tosinso.com باشد ، در اینجا نام کامل دامنه به شکل www.tosinso.com خواهد بود و نام دامنه به تنهایی tosinso.com می باشد.
یکی از مواردی که هم به DNS Name و هم به NetBIOS Name نیاز دارد سرویس معروف Net logon است .در DNS ویندوز سرور 2008 سرویس Net Logon بر روی یک دامین کنترلر SRV رکوردهای خود را در درون DNS سرور ثبت می کند. در ویندوز های NT Server 4.0 و قبل تر از آن ، دامین کنترلرها برای انجام همین عملیات ثبت از سرویس WINS استفاده می کردند و تمامی سرویس های مرتبط از جمله احراز هویت و موارد مشابه با استفاده از WINS سرور انجام می شد.
زمانیکه یک کلاینت در شبکه شروع به کار می کند با استفاده از DNS Resolver از سرویس DNS و با استفاده از SRV رکوردهای موجود در آن در خصوص محل قرارگیری و آدرس Domain Controller سئوال می کند. این سئوال باعث پیدا شدن Domain Controller ها و ارائه سرویس احراز هویت توسط این سرورها می شود و پس از آن کلاینت توانایی دسترسی به منابع شبکه را خواهد داشت. همین کلاینت یا حتی سرور در شبکه می تواند به جای استفاده از DNS Resolver از سرویس NetBIOS Resolver استفاده کننده و WINS سرور را بیابند و در خصوص DomainName از وی پرس و جو کرده و محل آن را برای انجام فرآیند احراز هویت پیدا کنند.
نام Domain های DNS ای شما نیز بایستی از قوانین و استانداردهای نامگذاری که برای نامگذاری کامپیوترها در DNS استفاده می شود و در چند پاراگراف قبلی به آنها اشاره کردیم پیروی کنند. در حالت عادی کاراکترهایی که برای نامگذاری domain ها در DNS قابل استفاده هستند : حروف از A تا Z و اعداد 0 تا 9 و علامت هایفن یا – می باشند.
توجه کنید که نقطه (.) در ساختار نامگذاری دامین ها برای جدا سازی ساختار نامگذاری دامین ها استفاده می شود و بعضا به عنوان برچسب یا Label نیز شناخته می شود. هر Label به معنی وجود یک قسمت نامگذاری جداگانه در ساختار DNS محسوب می شود.برای اکثر کامپیوترها ، Primary DNS Suffix همان نامی است که برای کامپیوتر بعد از اتصال به دامین اعمال می شود.یعنی اگر نام یک کامپیوتر Clt1 باشد و عضو دامین با نام itpro.local شود ، آنگاه نام کامپیوتر دیگر clt1.itpro.local می باشد.
بصورت پیشفرض Primary DNS Suffix مربوط به FQDN یک کامپیوتر مشابه همان نامی است که در ADDS ای که کامپیوتر در آن قرار دارد . برای اینکه بتوانید Primary DNS Suffix های دیگری نیز داشته باشید ، یک Domain Administrator می تواند یک لیست محدود از Suffix های دارای مجوز را با استفاده از attribute ای به نام msDS-AllowedDNSSuffixes در domain object container ایجاد کند . مدیر شبکه یا Domain Administrator اینکار را می تواند با استفاده از Active Directory Service Interface یا ADSI و یا با استفاده از LDAP انجام دهد.
ببرای اینکه DNS Client ها بتوانند کارایی بهتری در استفاده از DNS داشته باشند ، شما می توانید لیستی اولویت بندی شده از DNS سرورهایی که هر کامپیوتر می تواند برای انجام فرآیند Query گرفتن و پیدا کردن اسامی و آدرس ها داشته باشد را برای آن تعیین کنید . در بیشتر موارد کامپیوترها از همان DNS Server اولی که در این لیست قرار دارد استفاده می کنند و تمامی کارهای خود را با این سرور انجام می دهند. زمانی از DNS سرور پشتیبان یا جانبی استفاده می شود که DNS سرور اصلی قادر به پاسخگویی و سرویس دهی به سئوالات نباشد و یا در دسترس نباشد و این همان دلیلی است که ما برای سرورها خود DNS سرور جانبی یا Alternate قرار می دهیم.
برای کلاینت هایی که از DNS استفاده می کنند ، شما می توانید لیست جستجوی DNs Suffix ایجاد کنید ، که باعث گسترش و اصلاح جستجوی DNSشان می شود. با اضافه کردان Suffixهای اضافی در لیست شما می توانید آدرس های کامپیوتر های ناشناخته بیشتری را جستجو کنید.بنابراین اگر پرس و جوهای DNSای با شکست مواجه شد ، سرویس DNS Client باید از این لیست و بقیه Suffixها برای پرس و جوی اش در بقیه DNS ها ادامه دهد.
زمانیکه لیست جستجوی DNS Suffix خالی باشد ، آنگاه Primary DND Suffix کامپیوتر شروع به گسترش آدرس و انجام پرس و جوها می کند.اما اگر پرس و جوها در یک قسمتی به مشکل بخورد آنگاه می تواند پرسش هایی که با مشکل مواجه می شوند را به کانکشن های DNS Suffix دیگر خود که در شبکه موجود هستند ببرد و از DNS سرورهای دیگر سوال کند.اگر هیچ کانکشنی وجود نداشت ، آنگاه نتیجه جستجوی DNS Suffix که باید از کانکشن ها استفاده کند نیز با شکست برخورد می کند ، و کلاینت ها مجبورند که کل درخواستشان را از اول و مانند روش های قبلی که توضیح دادیم بپرسند.
به عنوان مثال اگر primary suffix را آدرس WWW.ITPro.local در نظر بگیریم ، آنگاه می تواند برای ادامه بقیه پرسش هایش کانکشن هایی مانند MFT.local و local را نیز تعریف کرد.زمانی که لیست جستجوی DNS Suffix خالی نباشد و دارای حداقل یک DNS Suffix باشد شروع به جستجو درون کانکشن ها می کند و در هنگام جستجو می تواند به لیست اضافه کند و اما اگر با انجام تمام این کارها هیچ نتیجه ای را پیدا نکرد عبارت "Name not found" را به ما نشان می دهد.
کامپیوتر هایی که سیستم عامل هایشان Windows XP ، Windows Vista ، Windows Server 2003 و Windows Server 2008 می باشد از DNS به صورت پیش فرض ، نام می گیرد. هر کامپیوتری که از DNS یک اسم را دریافت می کند از یکی از روش های زیر برای دریافت اسمش اقدام می کند :
اگر چه بیشتر کامپیوتر ها بیشتر از یک نام از DNS دریافت نمی کنند و همچنین نیازی به این مساله ندارند . اما استفاده از connection-specific DNS در بعضی مواقع سودمند است . به عنوان مثال ، به وسیله استفاده از چند نام ، می توانیم به شکل های مختلفی به کانکشن هایی از شبکه های مختلف متصل شویم.
همانگونه که در تصویر نشان داده شده است ، دو سرور DNS به همراه کامپیوتر Host-a نشان داده شده داریم که می توانند از محدوده نامگزاری primary و connection-specific استفاده کنند .
در این مثال ، کامپیوتر سرور Host-a به دو Subnet جداگانه ( Subnet 1 – Subnet 2 ) متصل است که همچنین از یک روتر نیز برای Subnetها هم استفاده می کند. با توجه به این تنظیمات ، Host-a می تواند از یک ( local area network (LAN استفاده کند.
زمانی که سناریویمان را مانند شکل نشان داده شده طراحی کردیم ، کامپیوتر می تواند رکوردهایی را درون DNS ، که مانند جدول زیر توسط 3 اسم ، جدا و IP آدرس های متفاتی که به آنها اعمال کرده است ، ثبت کند.