آموزش مفاهیم DNS Client و تنظیمات آن در ویندوز و کلاینت ها
همانطور که DNS سرور نیازمند به انجام تنظیمات و پیکربندی مناسب برای سرویس دهی به کلاینت های خود می باشد ، کلاینت های DNS سرور نیز نیازمند پیکربندی و تنظیماتی هستند تا بتوانند با این سرور به درستی ارتباط برقرار کنند. در این مقاله ابتدا به درک تنظیمات مربوط به DNS Client خواهیم پرداخت ، سپس تنظیمات مربوط به نامگذاری کامپیوتر یا Computer Name را بررسی می کنیم و به بررسی نیازمندیهای مربوط به DNS کلاینت ها و تنظیماتی که بایستی بر روی هر یک از آنها انجام شود خواهیم پرداخت ، امیدواریم که تا آخر مقاله با ما باشید.
دوره های شبکه، برنامه نویسی، مجازی سازی، امنیت، نفوذ و ... با برترین های ایران
سرفصل های این مطلب
- درک تنظیمات DNS Client یا مفاهیم مربوط به سرویس گیرندگان از سرور DNS
- انجام تنظیمات مربوط به نام کامپیوتر یا Computer Name
- مفاهیم تکمیلی در خصوص نامگذاری در DNS
- تنظیمات نامگذاری دامنه ها یا Domain Names
- نکته
- پیکربندی لیست DNS سرورها
- مفاهیم تکمیلی
- پیکربندی لیست جستجوی DNS Suffix
- مفاهیم تکمیلی
- پیکربندی چندین نام
- مثالی از connection-specific DNS
- مفاهیم تکمیلی
درک تنظیمات DNS Client یا مفاهیم مربوط به سرویس گیرندگان از سرور DNS
تنظیمات و پیکربندی DNS یا Domain Naming Service همانطور که اشاره کردیم در دو قسمت کلاینت و سرور بایستی انجام شود ، بر روی کلاینت هایی که از سرویس DNS استفاده می کنند ، تنظیمات TCP/IP بایستی با توجه به موارد زیر بر روی هر یک از کامپیوترهای موجود در شبکه اعمال شود :
- هر کلاینت برای اینکه بتواند از سرویس DNS استفاده کند بایستی دارای یک نام برای خود باشد که به آن در اصطلاح Host Name گفته می شود. برای مثال در آدرس FQDN ای به شکل ahwaz.edu.tosinso.com نام کامپیوتر میزبان یا همان computer Name سمت چپ ترین گزینه در این ساختار می باشد ، که در اینجا بدین معناست که در نهایت آدرس IP بر روی قسمت ahwaz قرار گرفته است و ahwaz یک کامپیوتر دارای نام و آدرس IP می باشد و سایر قسمت های موجود صرفا یک مجموعه نامگذاری از DNS هستند.
- برای هر یک از کامپیوترها بایستی یک پسوند DNS اصلی یا Primary DNS Suffix در نظر گرفته شود ، DNS Suffix اسمی است که در ادامه نام کامپیتور یا Computer Name قرار میگیرد و در مثال بالا قسمت edu.tosinso.com برای Computer Name به نام ahwaz به عنوان Primary DNS Suffix در نظر گرفته می شود .
- برای هر یک از کلاینت ها یک لیست از آدرس های IP مربوط به DNS سرورهایی که بایستی از آنها به عنوان سرویس دهنده استفاده کنند را مشخص کنید ، معمولا در تنظیمات DNS در این قسمت یک DNS سرور به عنوان اصلی یا Primary و یک DNS سرور دیگر به عنوان پشتیبان یا Alternate معرفی می شوند. در صورت عدم سرویس دهی DNS سرور اصلی ، DNS سرور پشتیبان شروع به سرویس دهی خواهد کرد ، شما می توانید این تعداد را بصورت دلخواه در تنظیمات TCP/IP هر کلاینت تنظیم کنید.
- تنظیمات مربوط به لیست جستجوی DNS Suffix ها را بر روی کلاینت بایستی انجام دهیم تا کلاینت بتواند جستجوهای خود را بر اساس نام دامنه های کامل نشده یا unqualified domain name ها انجام دهید و بتواند سریعا به نتیجه جستجو دست پیدا کند. در ادامه مقاله توضیحات جامع و کاملی را در خصوص مواردی که در بالا مشاهده میکنید ارائه خواهیم داد.
انجام تنظیمات مربوط به نام کامپیوتر یا Computer Name
زمانیکه شما برای کامپیوتر خود یک نام یا Computer Name برای DNS انتخاب می کنید ، همانطور که اشاره شد آخرین قسمت سمت چپ این نام از مجموعه FQDN نام کامپیوتر شما محسوب می شود . برای مثال در آدرس www.tosinso.com سمت چپ ترین قسمت که www است ، نام کامپیوتر شما خواهد بود و به آن Host Name هم گفته می شود. شما می توانید تمامی کلاینت های خود را با استفاده از ساختار نامگذاری DNS نامگذاری کنید .
فقط توجه کنید که در زمان نامگذاری بایستی قوانین نامگذاری کلاینت ها را که در خصوص نوع و تعداد کاراکترهای مجاز برای استفاده در نام کامپیوتر می باشد را رعایت کنید ، این قوانین در قالب یک RFC به شماره 1123 بصورت قراردادهای استاندارد در آمده است که در تمامی نامگذاری های مربوط به Host های اینترنتی و ... بایستی رعایت شود ، مهمترین موارد که در قسمت کاراکترها بایستی رعایت شوند ( صرفا می توان از کاراکترهای ذکر شده در نامگذاری استفاده کرد) به شرح زیر می باشند :
- حروف بزرگ - A تا Z
- حروف کوچک - a تا z
- اعداد – ۰ تا ۹
- خط فاصله (-)
در صورتیکه در شبکه خود از ساختارهای نامگذاری NetBIOS و DNS بصورت همزمان استفاده می کنید و شبکه شما این قابلیت ها را پشتیبانی می کند ، شما می توانید از Computer Name ها مختلفی در شبکه استفاده کنید اما توجه کنید که همیشه پیشنهاد می شود که ساختار نامگذاری کامپیوترهای خود را به گونه ای انتخاب کنید که نام آن حداکثر 15 کاراکتر و یا کمتر از آن باشد ، این مورد در نیازمندیهایی که در RFC شماره 1123 که قبلا هم معرفی کردیم عنوان شده است.
به صورت پیشفرض تعداد کاراکترهای سمت چپ ترین جزء از آدرس FQDN با تعداد کاراکترهای NetBIOS مربوط به Computer Name برابر است ، مگر اینکه تعداد کاراکترهای این جزء بیشتر از 16 تا باشد.این در حالی است که حداکثر تعداد کاراکترهای NetBIOS 15 عدد می باشد.اگر تعداد کاراکترهای Computer Name بیشتر از تعداد کاراکترهای NetBIOS بشود ، مجبور می شویم نام آن را تا حد تعریف شده و قانونی کوتاه کنیم.قبل از اینکه بخواهید کامپیوترهایتان را برای NetBIOS و DNS پیکربندی کنید ، باید مفاهیم و موارد زیر را رعایت کنید :
اگر جستجو در سرویس WINS یا Windows Internet Naming Service برای Zone های DNS شما فعال شده باشد ، از همان نام برای نامگذاری NetBIOS و همچنین DNS استفاده کنید. در غیر اینصورت نتیجه پرسش و پاسخ هایی که کلاینت ها برای درخواست هایشان به سرور ارسال می کنند برای این کامپیوترها دارای تناقض خواهد بود.اگر قصد استفاده از ساختار نامگذاری NetBIOS به دلیل استفاده از محصولات مایکروسافت و شبکه های قدیمی را دارید به شما پیشنهاد می کنیم که به هیچ عنوان از این ساختار استفاده نکنید و در طراحی خود تجدید نظر کنید .
در عوض استفاده از NetBIOS می توانید از ساختار نامگذاری DNS استفاده کنید که بتوانید گسترش شبکه خود کنترل کنید و از طرفی پیشرفت سازمان و طولانی تر شدن نام کامپیوترها را نیز پشتیبانی خواهید کرد. برای مثال در صورتیکه برای کامپیوترهای خود هم از ساختار NetBIOS و هم از ساختار DNS استفاده می کنید ، برای اینکه بتوانید این ساختار را به سمت استفاده از DNS ببرید تمامی کاراکترهای خط زیر یا underscore که بصورت (_) نمایش داده می شوند را بایست در تمامی اسامی تغییر دهید ، این کاراکتر در ساختار نامگذاری DNS پشتیبانی نمی شود. هر چند این کاراکترها در ساختار NetBIOS معتبر هستند اما در ساختار DNS غیر قابل قبول بوده و نمی توان از آنها استفاده کرد.
مفاهیم تکمیلی در خصوص نامگذاری در DNS
- همانطور که اشاره شد در ساختارهای نامگذاری DNS به هیچ عنوان نمی توان از کاراکترهای غیرمجازی مانند underscore استفاده کرد و این کاراکترها در ایجاد A Record ها در DNS غیر مجاز محسوب می شوند ، اما این در حالی است که همین کاراکتر در استفاده از SRV Record ها مجاز محسوب می شوند و شما می توانید در نامگذاری رکوردهای سرویس یا SRV ها از آنها استفاده کنید.
- علاوه بر استانداردهای نامگذاری DNS موجود ، ویندوز سرور 2008 در DNS سرور خود این قابلیت را دارد که شما بتوانید در نامگذاری رکوردها از کارارکترهای ASCII و Unicode استفاده کنید. اما بایستی توجه کنید که بیشتر نرم افزاهایی که با استاندارد های DNS کار می کنند ( مثلا سیستم عامل یونیکس ) صرفا می توانند با استانداردهای اینترنتی DNS کار کنند که این موارد شامل آنها نمی شود . این نوع پشتیبانی صرفا در سیستم عامل های مایکروسافت و شبکه های داخلی پشتیبانی می شود و بر روی سرورهای 2000 و 2003 و 2008 و 2012 شرکت مایکروسافت پشتیبانی می شوند.
- هنگام راه اندازی اولین بار DNS و TCP/IP هشداری را به شما نشان خواهد داد اگر نامی را اشتباه و بدون توجه به استاندارد ها وارد کنید و به شما نام های معتبر را پیشنهاد می کند.
- به صورت پیشفرض ، کامپیوتر ها و سرور هایی که از DNS استفاده می کنند ، برای سرویس دادن به نام هایی که بیشتر از 15 کاراکتر هستند می باشند از سرویس DNS استفاده می کنند. اگر تعداد کاراکترهای نام ها کمتر از 15 تا باشند هر دو سرویس NetBIOS و DNS هم می توانند با آنها کار کنند.
تنظیمات نامگذاری دامنه ها یا Domain Names
نام دامنه یا Domain Name در کنار نام کامپیوتر یا Computer Name ساختار FQDN را که در نهایت به عنوان نام کامل کامپیوتر یا Full Computer Name شناخته می شود را تشکیل می دهد. معمولا به قسمتی از نامگذاری کامپیوتر که در ساختار DNS مختص نام کامپیوتر می باشد Host Name گفته می شود و بقیه قسمت های مانده را به عنوان نام دامنه یا Domain Name می شناسیم . برای مثال نام دامنه یا Domain Name برای DNS یک کامپیوتر کلاینت می تواند به شکل www.tosinso.com باشد ، در اینجا نام کامل دامنه به شکل www.tosinso.com خواهد بود و نام دامنه به تنهایی tosinso.com می باشد.
یکی از مواردی که هم به DNS Name و هم به NetBIOS Name نیاز دارد سرویس معروف Net logon است .در DNS ویندوز سرور 2008 سرویس Net Logon بر روی یک دامین کنترلر SRV رکوردهای خود را در درون DNS سرور ثبت می کند. در ویندوز های NT Server 4.0 و قبل تر از آن ، دامین کنترلرها برای انجام همین عملیات ثبت از سرویس WINS استفاده می کردند و تمامی سرویس های مرتبط از جمله احراز هویت و موارد مشابه با استفاده از WINS سرور انجام می شد.
زمانیکه یک کلاینت در شبکه شروع به کار می کند با استفاده از DNS Resolver از سرویس DNS و با استفاده از SRV رکوردهای موجود در آن در خصوص محل قرارگیری و آدرس Domain Controller سئوال می کند. این سئوال باعث پیدا شدن Domain Controller ها و ارائه سرویس احراز هویت توسط این سرورها می شود و پس از آن کلاینت توانایی دسترسی به منابع شبکه را خواهد داشت. همین کلاینت یا حتی سرور در شبکه می تواند به جای استفاده از DNS Resolver از سرویس NetBIOS Resolver استفاده کننده و WINS سرور را بیابند و در خصوص DomainName از وی پرس و جو کرده و محل آن را برای انجام فرآیند احراز هویت پیدا کنند.
نام Domain های DNS ای شما نیز بایستی از قوانین و استانداردهای نامگذاری که برای نامگذاری کامپیوترها در DNS استفاده می شود و در چند پاراگراف قبلی به آنها اشاره کردیم پیروی کنند. در حالت عادی کاراکترهایی که برای نامگذاری domain ها در DNS قابل استفاده هستند : حروف از A تا Z و اعداد 0 تا 9 و علامت هایفن یا – می باشند.
توجه کنید که نقطه (.) در ساختار نامگذاری دامین ها برای جدا سازی ساختار نامگذاری دامین ها استفاده می شود و بعضا به عنوان برچسب یا Label نیز شناخته می شود. هر Label به معنی وجود یک قسمت نامگذاری جداگانه در ساختار DNS محسوب می شود.برای اکثر کامپیوترها ، Primary DNS Suffix همان نامی است که برای کامپیوتر بعد از اتصال به دامین اعمال می شود.یعنی اگر نام یک کامپیوتر Clt1 باشد و عضو دامین با نام itpro.local شود ، آنگاه نام کامپیوتر دیگر clt1.itpro.local می باشد.
نکته
بصورت پیشفرض Primary DNS Suffix مربوط به FQDN یک کامپیوتر مشابه همان نامی است که در ADDS ای که کامپیوتر در آن قرار دارد . برای اینکه بتوانید Primary DNS Suffix های دیگری نیز داشته باشید ، یک Domain Administrator می تواند یک لیست محدود از Suffix های دارای مجوز را با استفاده از attribute ای به نام msDS-AllowedDNSSuffixes در domain object container ایجاد کند . مدیر شبکه یا Domain Administrator اینکار را می تواند با استفاده از Active Directory Service Interface یا ADSI و یا با استفاده از LDAP انجام دهد.
پیکربندی لیست DNS سرورها
ببرای اینکه DNS Client ها بتوانند کارایی بهتری در استفاده از DNS داشته باشند ، شما می توانید لیستی اولویت بندی شده از DNS سرورهایی که هر کامپیوتر می تواند برای انجام فرآیند Query گرفتن و پیدا کردن اسامی و آدرس ها داشته باشد را برای آن تعیین کنید . در بیشتر موارد کامپیوترها از همان DNS Server اولی که در این لیست قرار دارد استفاده می کنند و تمامی کارهای خود را با این سرور انجام می دهند. زمانی از DNS سرور پشتیبان یا جانبی استفاده می شود که DNS سرور اصلی قادر به پاسخگویی و سرویس دهی به سئوالات نباشد و یا در دسترس نباشد و این همان دلیلی است که ما برای سرورها خود DNS سرور جانبی یا Alternate قرار می دهیم.
مفاهیم تکمیلی
- برای کامپیوترهایی که از سیستم عامل های Microsoft مانند Windows XP ، Windows Vista و ... استفاده می کنند ، لیست DNS سرور ها بسیار لازم است ، چرا که هنگامی که بخواهند رکوردهای خودشان را Update کنند باید بدانند در ابتدا به کدام سرور DNS مراجعه کنند . در ضمن این Update کردن رکورد ها می تواند موارد مختلفی را داشته باشد که عبارتند از : زمانی که کاربری بخواهد یک IP جدید دریافت کند ، پس به محض گرفتن IP جدید باید گزارش را به DNS سرور بدهد یا اینکه وقتی محدوده نامگزاری DNS را تغییر بدهد باید خودش را Update کند و ...
- به صورت پیشفرض تنظیمات DNS روی کلاینت هایی که از سیستم عامل های Microsoft مانند Windows XP ، Windows Vista و ... استفاده می کنند نمی توانند Updateهای خودشان را روی کانکشن های (Remote Access Service (RAS یا (virtual private network (VPN ارسال کنند . برای این کار می توان با استفاده از تغییرات در تنظیمات TCP/IP یا تغییرات در رجیستری اقدام کرد.
- به صورت پیشفرض تنظیمات DNS روی کلاینت ها نمی توانند (top-level domain (TLD مربوط به Zoneشان را Update کنند.TLDها مانند .com ، .edu و ... هستند که برای Update کردن آنها باید از پالیسی Update Top Level Domain Zones یا تنظیمات رجیستری استفاده کرد.
- زمانیکه شما DNS Client ها را توسط سرویس DHCP تنظیم می کنید ، می توانید لیست بلد بالایی از سرور های DNS را به آنها اضافه کنید . برای اینکه بتوانید تعداد آدرس های IP مربوط به DNS سرورها را به کلاینت ها ارائه دهید کافیست در Option های موجود در DHCP سرور Option شماره 6 را فعال کنید. در ویندوز سرور 2003 و ویندوز سرور 2008 شما می توانید تا 25 عدد آدرس IP مربوط به DNS سرور ها را به کلاینت های خود ارائه کنید .
پیکربندی لیست جستجوی DNS Suffix
برای کلاینت هایی که از DNS استفاده می کنند ، شما می توانید لیست جستجوی DNs Suffix ایجاد کنید ، که باعث گسترش و اصلاح جستجوی DNSشان می شود. با اضافه کردان Suffixهای اضافی در لیست شما می توانید آدرس های کامپیوتر های ناشناخته بیشتری را جستجو کنید.بنابراین اگر پرس و جوهای DNSای با شکست مواجه شد ، سرویس DNS Client باید از این لیست و بقیه Suffixها برای پرس و جوی اش در بقیه DNS ها ادامه دهد.
زمانیکه لیست جستجوی DNS Suffix خالی باشد ، آنگاه Primary DND Suffix کامپیوتر شروع به گسترش آدرس و انجام پرس و جوها می کند.اما اگر پرس و جوها در یک قسمتی به مشکل بخورد آنگاه می تواند پرسش هایی که با مشکل مواجه می شوند را به کانکشن های DNS Suffix دیگر خود که در شبکه موجود هستند ببرد و از DNS سرورهای دیگر سوال کند.اگر هیچ کانکشنی وجود نداشت ، آنگاه نتیجه جستجوی DNS Suffix که باید از کانکشن ها استفاده کند نیز با شکست برخورد می کند ، و کلاینت ها مجبورند که کل درخواستشان را از اول و مانند روش های قبلی که توضیح دادیم بپرسند.
به عنوان مثال اگر primary suffix را آدرس WWW.ITPro.local در نظر بگیریم ، آنگاه می تواند برای ادامه بقیه پرسش هایش کانکشن هایی مانند MFT.local و local را نیز تعریف کرد.زمانی که لیست جستجوی DNS Suffix خالی نباشد و دارای حداقل یک DNS Suffix باشد شروع به جستجو درون کانکشن ها می کند و در هنگام جستجو می تواند به لیست اضافه کند و اما اگر با انجام تمام این کارها هیچ نتیجه ای را پیدا نکرد عبارت "Name not found" را به ما نشان می دهد.
مفاهیم تکمیلی
- اگر در Domain از لیست DNS Suffix استفاده شود ، آنگاه کلاینت ها در صورتی که برای درخواستشان هیچ پاسخی را پیدا نکردند ، آن را به DNSهای دامین های دیگر ارسال می کنند. اما اگر یک کلاینت برای یافتن درخواستش از لیست DNS Suffix استفاده کند دیگر تلاشی برای استفاده از دامین های دیگر ندارد زیرا این کار اثربخشی بهتری برای جستجو خواهد داشت و سرعت عملکردش را افزایش می دهد.
- جستجو براساس دامین زمانی انجام می شود که نام DNS کامل وارد نشود . پس برای کامل وارد کردن نام آن باید قبل از آن یک (.) قرار بدهیم.
- ویندوز Server 2008 از Zoneهای خاص هم پشتیبانی می کند که به آنها GlobalNames نیزمی گویند.شما زمانی می توانید از این Zone استفاده کنید که شبکه بخواهد به صورت غیر فعال به دنبال آدرسش که در DNS Suffix است بگردد.
پیکربندی چندین نام
کامپیوتر هایی که سیستم عامل هایشان Windows XP ، Windows Vista ، Windows Server 2003 و Windows Server 2008 می باشد از DNS به صورت پیش فرض ، نام می گیرد. هر کامپیوتری که از DNS یک اسم را دریافت می کند از یکی از روش های زیر برای دریافت اسمش اقدام می کند :
- محدوده نامگزاری primary DNS ، که شامل آدرس کامل DNS و تمام کانکشن های شبکه که در سر راه این کامپیوتر قرار دارند.
- محدوده نامگزاری connection-specific DNS ، که با توجه به محدوده نامگزاری DNS ای که فقط برای کارت شبکه همان کامپیوتر نصب و تنظیم شده است.
اگر چه بیشتر کامپیوتر ها بیشتر از یک نام از DNS دریافت نمی کنند و همچنین نیازی به این مساله ندارند . اما استفاده از connection-specific DNS در بعضی مواقع سودمند است . به عنوان مثال ، به وسیله استفاده از چند نام ، می توانیم به شکل های مختلفی به کانکشن هایی از شبکه های مختلف متصل شویم.
مثالی از connection-specific DNS
همانگونه که در تصویر نشان داده شده است ، دو سرور DNS به همراه کامپیوتر Host-a نشان داده شده داریم که می توانند از محدوده نامگزاری primary و connection-specific استفاده کنند .
در این مثال ، کامپیوتر سرور Host-a به دو Subnet جداگانه ( Subnet 1 – Subnet 2 ) متصل است که همچنین از یک روتر نیز برای Subnetها هم استفاده می کند. با توجه به این تنظیمات ، Host-a می تواند از یک ( local area network (LAN استفاده کند.
- زمانی که سابنت با نام host-a.public.example.microsoft.com قصد استفاده از شبکه را داشته باشد باید از کانکشن 1 که روی Subnet 1 قرار دارد و حداقل سرعت آن (10 megabit) است استفاده کند.که از این سابنت برای دسترسی های معمولی و کاربرانی که فایل ها و پرینت های خاصی دارند استفاده می شود.
- سابنت با نام host-a.backup.example.microsoft.com باید به کانکشن 2 که روی Subnet 2 دسترسی پیدا کند که برای استفاده های سرور است که برنامه های سنگینی را باید در اختیار کاربران قرار دهد و همچنین برای مدیران که استفاد های خاصی مانند عیب یابی مشکلات شبکه ، برای Backup گیری و نیز برای Replicate اطلاعات Zoneها بین سرور ها. علاوه بر این ، با کانکشن specific DNS ، کامپیوتر می تواند دو کانکشن LAN داشته باشد که دیگری را primary DNS قرار دهد.
زمانی که سناریویمان را مانند شکل نشان داده شده طراحی کردیم ، کامپیوتر می تواند رکوردهایی را درون DNS ، که مانند جدول زیر توسط 3 اسم ، جدا و IP آدرس های متفاتی که به آنها اعمال کرده است ، ثبت کند.
مفاهیم تکمیلی
- DNS ها می توانند هم از راه دور مدیریت بشوند و هم از دور توسط سرویس هایی مانند DHCP پیکربندی بشوند.
- برای کانکشن های specific می توان از TCP/IP استفاده کرد.که در این حالت می توان برای هر کانکشن که درون فولدر Network Connections قرار دارد یک محدوده DNS قرار داد و یا اینکه از Option های DHCP استفاده کنید.