پروتکل BOOTP یک پروتکل خود راه انداز بر مبنای UDP/IP میباشد که اجازه میدهد یک host خودش به صورت اتوماتیک عمل booting را بدون نظارت کاربر پیکربندی نماید . BOOTP اطلاعاتی در مورد IP address های اختصاص یافته به یک host ، و IP address های server های میزبان و نام فایل های مورد نیاز برای بارگزاری درون حافظه و اجرای آن را ارائه میدهد. دیگر اطلاعات پیکربندی مانند local subnet mask ، local time offset ، آدرس های پیش فرض و اختصاص یافته به منابع موجود در شبکه و نیز آدرس های مختلف سرویس های اینترنتی را میتوان توسط BOOTP به اطلاع host های موجود در شبکه رساند.
BOOTP از دو port numbers شناخته شده استفاده می کند . پورت UDP با شماره 67 که برای server ها مورد استفاده قرار میگیرد و پورت UDP با شماره 68 که از آن برای client ها استفاده میشود. نحوه برقراری ارتباط به این شکل است که Client های سرویس گیرنده BOOTP با استفاده از یک پیام broadcasts ، یک packet که BOOTREQUEST نامیده میشود را به server ارسال میکنند که این packet شامل آدرس فیزیکی client های شبکه میباشد(البته به صورت اختیاری در صورت وجود میتواند شامل IP address های کلاینتها نیز باشد). در قسمت هجدم از دوره آموزش نتورک پلاس به بررسی نحوه کارکردن پروتکل BOOTP و DHCP می پردازیم.
همان طور که گفته شد Client ها میتوانند این درخواست را با ارسال یک پیام broadcasts با آدرس 255.255.255.255 که یک آدرس ویژه میباشد و محدوده آدرس های broadcasts نیز نامیده میشود به اطلاع server برسانند.در ادامه Client ها منتظر پاسخ server میمانند ، اگر در یک بازه زمانی مشخص پاسخی دریافت نکردند، client ها درخواستشان را میتوانند مجددا ارسال کنند.
Server ها با استفده از یک packet تحت عنوان BOOTREPLY پاسخ درخواست client ها را ارسال میکنند درخواست به صورت اختیاری میتواند شامل اسامی فایلهای عمومی برای boot باشد به عناون مثال استفاده از اسامی مانند unix یا tosinso.com باشد زمانی که server پیام BOOTREPLY را ارسال میکند ، این فیلد جایگزینی برای fully qualified path name میشود که مناسب فایلهای boot میباشد .
-------------------------------------------------
برای دسترسی به مجموعه بهترین دوره های آموزش شبکه های کامپیوتری ( مبانی شبکه ، نتورک پلاس ، مانیتورینگ و ... ) مقدماتی تا پیشرفته با ارائه گواهینامه و فیلم رایگان همین الان کلیک کن
--------------------------------------------------
server ها در تعیین این اسامی ممکن است از دیتا بیس خود، که مرتبط کننده آدرس های client ها و درخواست filename های کلاینتها میشود استفاده کنند که یک فایل boot اختصاصی و سفارشی شده برای کلاینتها میباشد. اگر filename یا اسم فایل bootrequest یک رشته خالی باشد آنگاه server ها یک فایل filename که شامل فایل پیش فرض برای بارگزاری (loaded) کلاینتها میباشد را برای آنها ارسال میکند.در مورد client هایی که IP address خود رانمیدانند، server ها باید یک دیتا بیس از آدرس های فیزیکی مرتبط با IP address ها را نیز داشته باشند، که این IP address های کلاینتها درون فیلدی با نام bootreply قرار داده شده است.
BOOTP جایگزینی برای RARP بود که عملکرد آن فقط در لایه Data Link شبکه ها بود همان طور که در ابتدا نیز گفته شد BOOTP یک پروتکل پیکر بندی بر مبنای UDP/IP بود که اطلاعات پیکربندی بیشتری را ارائه میداد و به شما امکان پیکربندی اتوماتیک کل IP های شبکه را در اختیار قرار می داد . BOOTPدر نهایت اساس معرفی و شکل گیری پروتکل DHCP شد که مخفف کلمات Dynamic Host Configuration Protocol است و امروزه در شبکه های کامپیوتری از DHCP به جای BOOTP برای پیکربندی و اختصاص IP address ها به صورت اتوماتیک جهت ارتباط با منابع شبکه استفاده میشود.در جدول زیر ساختار پروتکل BOOTP را مشاهده میکنید.
پروتکل های مرتبط با BOOTP : شامل IP ، UDP ، DHCP ، RARP میباشد.
دانشجوی رشته شبکه و متخصص Passive
دانشجوی رشته اینترنت و شبکه های گسترده علاقه مند به یادگیری active شبکه
زمان پاسخ گویی روز های شنبه الی چهارشنبه ساعت 9 الی 18
فقط به موضوعات مربوط به محصولات آموزشی و فروش پاسخ داده می شود