قالب یک بسته آي.پي: وقتی که یک توده اطلاعات، جهت ارسال از لایه انتقال به نرم افزار لایه شبکه تحویل داده میشود، اولین وظیفه پروتکل، قالب بندی و ایجاد واحدهای مستقل و دارای هویت است. هر واحد مستقل و دارای هویت که اصطلاحا بسته نامیده میشود، شناسنامه دقیقی به همراه خواهد داشت تا با استفاده از این شناسنامه، هدایت بستهها به مقصد ممکن باشد. فراموش نکنید که قالب و ساختار هر بسته، استانداردی جهانی است و ربطی به سخت افزار يا نرم افزار ماشین تولید کننده آن ندارد.
*دقت کنید که برای تحلیل برخی از مکانیزمها و تاکتیکهای حمله، مجبور هستید با فیلدهای متعدد بسته IP آشنا باشید.
محتوای این فیلد مشخص میکند که برای قالب دهی به دادهها از کدام نسخه پروتکل IP استفاده شده است. نسخهای که امروزه در همه جا عمومیت دارد نسخه IPV4 است; البته IPV6 (نسخه شش از پروتکل IP) در حال رایج شدن است. (برخی از موسسات و شرکتها ازمایش IPv8 اغاز کرده اند.) فیلد Version اولین فیلدی است که مسیریاب برای اغاز عملیات پردازش و مسیریابی بسته، به ان نیاز خواهد داشت.
-------------------------------------------------
برای دسترسی به مجموعه بهترین دوره های آموزش شبکه های کامپیوتری ( مبانی شبکه ، نتورک پلاس ، مانیتورینگ و ... ) مقدماتی تا پیشرفته با ارائه گواهینامه و فیلم رایگان همین الان کلیک کن
--------------------------------------------------
این فیلد چهار بیتی، طول کل سرایند بسته را بر مبنای کلمات 32 بیتی مشخص مینماید.
این فیلد 8 بیتی است، و توسط ان (یعنی ماشین تولید کننده بسته IP) از مجموعه زیر شبکه (یعنی مجموعه مسیریابهای بین راه) تقاضای سرویس ویژهای برای ارسال یک دیتاگرام مینماید.
به عنوان مثال ممکن است یک ماشین میزبان بخواهد دیتاگرام صدا یا تصویر برای ماشین مقصد ارسال نماید; در چنین شرایطی از زیر شبکه تقاضای ارسال سریع و به موقع اطلاعات را دارد نه قابلیت اطمینان صد در صد.
در این فیلد 16 بیتی عددی قرار میگیرد که اندازه کل بسته IP (شامل مجموع اندازه سرایند و ناحیه داده) بر حسب بایت را تعیین میکند. بنابراین حداکثر طول کل بسته IP میتواند 65535 بایت باشد.
هر پکت يک ID يا شناسه به خود ميگيرد که در اين بخش نگه داري ميشود.
گاهي يک بسته به چندين تکه تقسيم و ارسال ميشود. نکتهای که باید به خاطر داشت، آن است که معمولا در این گونه بحثها، عدد 1 تقریبا معادل با YES خواهد بود و عدد 0 معادل NO یا No Way میباشد.
مدت زمان عمر یک packet را مشخص میکند. (هر پکت تا مدتي سرگردان ميماند، اگر به مقصد نرسد، شما پيغام "مقصد غير قابل دسترسي است") را مشاهده ميکنيد.
پروتکل لایه انتقال را در این بخش از HEADER نگه میدارد. معروفترین پروتکلها TCP/IP و UDP میباشد.
اطلاعات مربوط به نگهداري HEADER را داراست.
در پروتکل نسخه 4 IP، هر ماشین میزبان در شبکه اینترنت یک ادرس جهانی و یکتای 32 بیتی دارد.
در اين فيلد ادرس 32 بيتي مربوط به ماشين مقصد که گيرنده نهايي بسته IP است، قرار میگیرد.
در این فیلد اختیاری میتوان تا حداکثر 40 بایت داده قرار داد. محتویات این فیلد عموما در برگیرنده اطلاعاتی است که می تواند به مسیریابها در مورد یافتن مسیر مناسب کمک کند. (در اغلب بستهها از این فیلد استفاده نمیشود.)
ممکن است فاصله خالي OPTION را پر کند.
اصل داده است.
بسته بندی داده را بر عهده دارد. در این لایه همچنین برچسب مک آدرس به بسته اضافه میشود. اما دو وظيفه مهم اين لايه عبارتند از :
*1-تشخیص خطا (error detection)
2-تصحیح خطا (Error Correction)*
برای تشخیص و تصحیح خطا، در ابتدا و انتهای هر هشت بیت، یک بیت معین میگذارند، (star bit و stop bit) ارسال میکنند. به مجموعه دادهها و این دو بیت در اصطلاح یک قاب گفته میشود. در مقصد این دو بیت چک میشوند. اگر چندين فريم پشت سر هم بيتهاي start و stop صحيحي داشتند يعني دادهها درست ارسال شدهاند.
چند نکته بسيار مهم:
1-در ادبیات شبکه به ایستگاه "مسیریاب گفته میشود." (router)
2-هدايت بستههاي اطلاعاتي از مبداء به مقصد گفته ميشود. (routing)
3-دیتاگرام یک واحد اطلاعات است که به صورت یکجا از لایه IP به لایه انتقال تحویل داده میشود، یا بالعکس لایه انتقال ان را جهت ارسال روی شبکه، به لایه IP تحویل داده و ممکن است به چندین بسته IP شکسته شود.
موفق باشيد.
مرتضي پاک نيت
![مرتضی پاک نیت](data:image/svg+xml;utf8,<svg xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" width="120" height="120"></svg>)