در این قسمت ابتدا توضیحاتی ابتدایی درخصوص تست واحد بیان شده و در ادامه مزایا و معایب این روش تست نرم افزار را متوجه خواهید شد.Unit Testing روشی است برای آزمایش کردن قسمت های واحدی از پروژه تا مشخص شود که به طور صحیح کار مورد نظر ما را انجام می دهد.در واقع روشی برای مشخص کردن صحت عملکرد واحد های برنامه توسط کدهای دیگری که برنامه نویس نوشته است.در برنامه نویسی کامپیوتر تست واحد یک روش تست نرم افزار است.
Unit Testing مربوط به برنامه نویسان می باشد و ربطی به کاربران ندارد به این صورت که اگر برنامه نویسان تمامی قسمت های برنامه ی خود را مورد آزمایش قرار دهند در نهایت نرم افزار آنها با کمترین مشکل و بالاترین کیفیت مورد استفاده کاربران قرار می گیرد.نکته ای که وجود دارد این است که کامپایل شدن برنامه به معنای درست عمل کرن آن نیست شاید برنامه ای که می نویسید صحیح باشد اما قابل اجرا نباشد پس نیاز به روش هایی برای آزمایش برنامه ها وجود دارد.
در برنامه نویسی شئ گرا ، یک واحد اغلب یک رابط کل است مثل کلاس ها اما می تواند یک روش منحصر به فرد باشد و در حالت ایده آل هر واحد آزمون مستقل از بقیه ی واحدهاست.هدف از این آزمایش این است که هر بخشی از برنامه از قطعات منحصر به فرد ساخته شده باشد. این روش مشکلات برنامه را خیلی زود در چرخه ی توسعه ی آن پیدا میکند ودر نهایت خطایابی آسان می شود که این باگ ها یا مشکلات شامل 2 قسمت است :
در زمان تحویل پروژه ها ممکن است از شما خواسته شود که قابلیت جدیدی به برنامه اضافه کنید برای این کار اول باید سعی کنیم کدهای موجود تغییر نکند و سپس قابلیت جدیدی را به برنامه اضافه کنیم برای این که مطمئن شویم قسمت های پیشین با مشکلی مواجه نشده اند و در نهایت برنامه همان کاری را انجام می دهد که ما می خواستیم با توجه به این که حجم کدها بالاست نیاز به روشی داریم که این کار را برای ما انجام دهد. در واقع تست واحد اجازه می دهد تا برنامه نویس کتابخانه های سیستم را آپدیت کند و مطمئن شود که ماژول ها به درستی کار می کنند و یک دسته بندی ازdocument ها برای ما ایجاد می کند. توسعه دهندگان همواره به دنبال یادگیری قابلیت ها و روش های استفاده از آن هستند که روش تست واحد فراهم میکند.
این نوع تست باید به گونه ای نوشته شود که در آینده نیاز به اصلاح آن نباشد و فقط اجرا شود ، به این نکته نیز توجه شود که قابل اجرا توسط هر فرد برنامه نویسی باشد و همچنین امکان تکرار آن وجود داشته باشد و مهم ترین مسئله این است که یادمان باشد به چه دلیل از این روش استفاده میکنیم پس سعی کنیم ساده ترین روش ممکن را انتخاب کنیم تا زمان زیادی صرف انجام آن نشود.با در نظر گرفتن این موارد ساختار منسجمی در کدهای برنامه خواهیم داشت و می توانیم برای تمام کدها تست بنویسیم و از آنجایی که نتایج حاصل قابل مشاهده هستند ، در صورت بروز مشکل به راحتی می توانیم آن را حل کنیم و این امکان وجود دارد که چندین بار تست را انجام دهیم.
از آنجایی که برخی کلاس ها ممکن است وابسته به کلاس های دیگری باشند آزمایش آنها نیز وابسته به کلاس های دیگر است برای مثال کلاسی که نیاز دارد که با پایگاه داده در تعامل باشد. این یک مشکل است چراکه تست واحد باید خارج از این محدودیت ها باشد در واقع واحدهایی که آزمایش می شوند در زمان اجرا نباید هیچ گونه ارتباطی با اعضای دیگر ، پایگاه داده ، شبکه و فایل های دیگر داشته باشند به این دلیل که این موارد ممکن است ما را به شکست در پروژه نزدیک کنند و برنامه نویسان باید به جای استفاده از روش تودرتو برای واحدها به فکر Abstract Interface(رابط های انتزاعی) باشند به این دلیل که استفاده از رابط های انتزاعی باعث می شود تمامی واحدهای مورد تست مستقل باشند و با این کار احتمال بروز خطا را کاهش میدهند و در نهایت خروجی کار کیفیت بیشتر و عمر طولانی تری خواهد داشت.
